Άρης Δημοκίδης
Ζωντανή ηχογράφηση από το Σείριο, 1988. (Η παράσταση λεγόταν: «Ο κ. Σαββόπουλος ευχαριστεί τον κ. Χατζιδάκι και θα ρθη οπωσδήποτε.»)
Μια θάλασσα μικρή – Δ.Σαββόπουλος & Μ.Χατζιδάκις (1988)
Ζωντανή ηχογράφηση από το Σείριο, 1988. Ο κ. Σαββόπουλος ευχαριστεί τον κ. Χατζιδάκι και θα ρθη οπωσδήποτε. Μια θάλασσα μικρή Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος Στο πιάνο ο Μάνος Χατζιδάκις…
Από τις 17 Ιανουαρίου ως τις 8 Φεβρουαρίου του 1988 κράτησαν οι παραστάσεις και αποτυπώθηκαν στη συνέχεια σε δίσκο που κυκλοφόρησε από τον «Σείριο», την δισκογραφική εταιρεία του Μάνου Χατζιδάκι, όπως διαβάζω στο σάιτ Όγδοο.
Σε μια μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στο Λευτέρη Παπαδόπουλο και δημοσιεύθηκε στα «Νέα» στις 27 Μαρτίου 1978, ο Μάνος Χατζιδάκις είχε αναφερθεί με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια για το Διονύση Σαββόπουλο:
«Θεωρώ τον Σαββόπουλο τον σημαντικότερο εκπρόσωπο της γενιάς σου που διαδέχτηκε τη δική μας! Ο Σαββόπουλος, στα τόσα χρόνια που υπάρχει, έχει ήδη δημιουργήσει την προσωπική του ιστορία. Τόσο αυτός όσο και ο Μικρούτσικος είναι πρωτογενείς φυσιογνωμίες. Κουβαλάνε έναν ολόκληρο κόσμο μέσα τους. Δηλαδή, έχουν μια προσωπική μυθολογία. Ο Σαββόπουλος δεν κατέβηκε στην Αθήνα φτιάχνοντας απλώς ένα ωραίο τραγουδάκι. Ο Σαββόπουλος κατέβηκε κουβαλώντας μια προσωπική μυθολογία, η οποία είναι συνδυασμός καταγωγής (Μακεδονία), ενός κλίματος της εποχής που έζησε και έγινε νέος κι ενός κλίματος ποιητικού από μια ομάδα ποιητών της Θεσσαλονίκης που βγήκε. Μπορεί, βέβαια, με όλ’ αυτά να γινόταν απλώς ένας επαρχιακός καλλιτέχνης. Έγινε όμως πανελλαδικός. Αυτό είναι το μεγάλο ταλέντο του. Συγχρόνως, διαμόρφωσε μια ζωή σύμφωνα με τη μουσική του. Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά πράγματα.»
Ερ: Ορισμένοι από τους επικριτές του Σαββόπουλου τον κατηγορούν, κακώς κατά τη γνώμη μου, για τα διάφορα δάνειά του από άλλα τραγούδια, από ξένα ποιήματα κτλ. Θα’ θελα και τη δική σου γνώμη πάνω σ’ αυτό.
Απ: Όταν έχεις ισχυρή προσωπικότητα, ότι και να πάρεις γίνεται δικό σου. Ο Έλιοτ έχει πάρει ολόκληρα κατεβατά από διάφορα έργα, έχει αντιγράψει, αλλά όλ’αυτά έχουν γίνει δικά του. Η έννοια της αντιγραφής, στα υψηλά επίπεδα, δεν έχει τη σημασία που της αποδίδει ο κόσμος. Όταν γράψεις μια ασήμαντη μελωδία και αντιγράψεις τη μισή, βέβαια, μόνο η μισή είναι δική σου. Εγώ έχω γράψει το «Αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι». Την πρώτη φράση την πήρα ενσυνείδητα απ’ τον «Τρελό τσιγγάνο» του Τσιτσάνη. Την πήρα γιατί μου άρεσε μια εποχή που δεν ήξερα ότι θα κάνω τραγούδι. Έκανα ένα μπαλέτο και πήρα αυτή τη φράση. Το υπόλοιπο απ’ το τραγούδι του Τσιτσάνη δεν μου άρεσε για το μπαλέτο και το συμπλήρωσα εγώ. Το άκουσε η Μελίνα, της έκανε εντύπωση και βάλαμε το τραγούδι στη “Στέλλα”. Δημιουργήθηκε λοιπόν, αμέσως θέμα κυριότητος! Είναι δικό μου όμως το τραγούδι, έστω κι αν η πρώτη φράση είναι του Τσιτσάνη. Το τραγούδι, με τους στίχους του Κακογιάννη και την όλη του ατμόσφαιρα, δεν είναι Τσιτσάνης, είναι έντεχνο. Τώρα, από άποψη ποσοστών, ας τα πάρει όλα ο Τσιτσάνης! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Κατάλαβες;
