Μικροπράγματα
Γράφει η Γιάννα Βαχτσαβανίδου
Ήταν περίπου 14:00 το μεσημέρι όταν φτάσαμε σε εκείνο το μικρό στενό, κάπου στην Κυψέλη. Χτυπήσαμε την πόρτα και οι άνθρωποι μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο. Είχαμε πάει λίγο νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα έναρξης προκειμένου να μιλήσουμε με τους υπευθύνους και να ετοιμάσουμε τον χώρο. Σε λιγότερο από μίση ώρα 10 εθελοντές από 10 διαφορετικές χώρες του κόσμου, θα έρχονταν σε αυτόν τον κοιτώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων προσφύγων, προκειμένου να τους διδάξουν το μεγαλύτερο μάθημα του κόσμου. Ακούγεται περίπλοκο αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κομμάτι της υπόσχεσης μας να ενημερώσουμε και να κινητοποιήσουμε τους νέους να κάνουν κάτι για τα κοινωνικά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι 17 Παγκόσμιοι Στόχοι των Ηνωμένων Εθνών ’
Στις 21 Μαρτίου, 400 εθελοντές από 40 διαφορετικές χώρες του κόσμου, έγιναν πρεσβευτές της ελπίδας και δάσκαλοι της διαφορετικότητας διδάσκοντας σε 800 παιδιά και εφήβους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ. Ήταν μια γιορτή, από νέους για νέους, μια γιορτή που δεν κοίταξε φύλο, εθνικότητα, οικονομική κατάσταση. Απευθυνόταν σε ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, σε παιδιά που φιλοξενούνται σε ορφανοτροφεία, σε μαθητές δημοτικού.
‘Από τα πρώτα λεπτά στον φορέα φιλοξενίας, ένιωσα τυχερή που μου ανατέθηκε ο συγκεκριμένος οργανισμός. Η υπεύθυνη γραφείου, με ενημέρωσε ότι φιλοξενούνται στον συγκεκριμένο κοιτώνα 23 παιδιά, όλα έφηβα αγόρια που έχουν έρθει μόνα τους στην Ελλάδα. Έχουν όρεξη, πάθος για ζωή αλλά και φόβο. Άρχισα να της μιλάω για το τι πρόκειται να συμβεί. Της εξήγησα πώς οι εθελοντές πρόκειται να τους μιλήσουν για τους Παγκόσμιους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης και το πως μπορεί ο καθένας να τους κάνει πράξη στην καθημερινότητά τους.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε την προετοιμασία του συγκεκριμένου project ένιωθα ενθουσιασμό αλλά και άγχος. Ένας επιπλέον στόχος μας, πέρα από τον προφανή που ήταν η διάδοση των Παγκόσμιων Στόχων, ήταν να δώσουμε την ίδια ευκαιρία σε όλους τους νέους της χώρας, ανεξάρτητα από που έρχονται, να μάθουν και να πράξουν προς το καλύτερο. Μια ερώτηση ωστόσο ήταν συνέχεια στο μυαλό μου.
Τι μπορώ να πω εγώ που τα έχω όλα, ένα σπίτι, μια οικογένεια, σταθερότητα και φαγητό στο τραπέζι μου, σε ένα νέο παιδί που δεν έχει τίποτα, για κοινωνικά προβλήματα;
Η πόρτα χτυπάει ξανά και αυτή την φορά είναι οι εθελοντές. Με την άφιξη τους στον χώρο έρχεται μαζί και μια περίεργη ενέργεια. Μια αύρα αλλαγής ανάμεικτη με άγχος και ανυπομονησία. Σιγά σιγά γεμίζουν τον χώρο με χρώματα, εικόνες, αφίσες με τους στόχους και συνεχίζουν. Ακολουθεί μια μικρή προετοιμασία για την παράδοση του μαθήματος και εκεί αρχίζουν να με ρωτάνε: Ξέρουμε τις ιστορίες των εφήβων; Από πού ήρθαν; Τι βιώματα έχουν; Και αν πούμε κάτι που δεν πρέπει;
The World’s Largest Lesson – Greece 2018
Uploaded by Alejandra Niño Castañeda on 2018-03-27.
Η υπεύθυνη γραφείου έρχεται και μου λέει ότι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες, το ίδιο και οι εθελοντές. Αρχίζουν δειλά δειλά την συζήτηση. Κάποιο έφηβοι ήξεραν Αγγλικά και ανέλαβαν το ρόλο του μεταφραστή για τους υπόλοιπους. Σε κάποια από της δραστηριότητες που είχαν οργανωθεί υπήρχαν φωτογραφίες που απεικόνιζαν κοινωνικά προβλήματα και έπρεπε να αντιστοιχίζουν με έναν από τους στόχους. Μια φωτογραφία έδειχνε μια βάρκα κάπου στην Μεσόγειο γεμάτο πρόσφυγες. Ένα από τα παιδιά καρφώνει το βλέμμα, την δείχνει με το δάχτυλο και λέει ‘That, that is my story’. Και έτσι άνοιξε μια συζήτηση αληθινή, ειλικρινείς, πέρα από τα διδακτικά πλαίσια, για το τι συμβαίνει στον κόσμο και πώς ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι για αυτό.
Σε μία άλλη ομάδα παιδιών, ένα παιδί σηκώνεται και επιστρέφει μετά από λίγο με μια κιθάρα.
Αρχίζει και παίζει μουσική ενώ εξηγεί στους υπόλοιπους της ομάδας ότι ξεκίνησε να παίζει πριν 6 μήνες, οπού ήρθε στην Ελλάδα. Εντυπωσιάστηκα από τις ικανότητές του, το πόσο καλά χειριζόταν τα δάχτυλά του πάνω στις χορδές σε τόσο μικρό διάστηκα. Πηγαίνω στην υπεύθυνη γραφείου και μου εξηγεί πως πρόκειται για ένα χαρισματικό παιδί. Παίζει μουσική, θέατρο και μαθαίνει δύο γλώσσες. Έχει όνειρα, μου λέει, και δεν τα παρατάει.
Λίγο πριν φύγουμε από τον φορέα, αφού είχε τελειώσει το μάθημα, ένα παιδί από την Συρία έρχεται με πλησιάζει και μου λέει ‘Σε ευχαριστώ που κάνεις κάτι και προσπαθείς’. Ήταν ίσως αυτή η πιο δυνατή στιγμή όλης της μέρας γιατί κατάλαβα. Μπορεί να μην είχα τίποτα να πω σε αυτά τα παιδιά για το τι συμβαίνει εκεί έξω, γιατί το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Έδειξα όμως, εγώ και οι άλλοι 400 εθελοντές εκείνη την μέρα, ότι νοιάζομαι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθώ, κάνω πράγματα και ασχολούμαι.
Και αυτό νομίζω είναι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να ‘διδάξεις’ σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως από το που έρχεται, και είναι τόσο απλό, είναι η ελπίδα.’
Το Μεγαλύτερο Μάθημα Του Κόσμου έγινε στα πλαίσια της πρωτοβουλίας της AIESEC Youth For Global Goals με την υποστήριξη του Ομίλου ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ.
