σε ,

Ένα βιβλίο για την Κινηματογραφική Λέσχη Πατρών

Γράφει ο Δημήτρης Μακρίδης

Ένας νεαρός φοιτητής μπαίνει με ορμή μέσα σε μία  κινηματογραφική προβολή και στο επόμενο πλάνο τον συναντάμε ώριμο εξηντάρη να βγαίνει δίπλα στη γυναίκα του μετά το πέρας της ταινίας. Μόνη ομοιότητα από τις δύο σκηνές, πέρα από τα  υπόλοιπο αλλοιωμένα από την πάροδο του χρόνου χαρακτηριστικά του, είναι τα δύο του μάτια. Αυτά τα κουρασμένα μας μάτια που γυρεύουν συνεχώς κάτι από τη ζωή.

2653561 ΑντιγραφήΜε αυτές τις δύο σκηνές, που μας θυμίζουν κάτι από τον «Θίασο» του Αγγελόπουλο, μπορούμε να  συνοψίσουμε το νέο βιβλίο που τιτλοφορείται: «Στην ηλικία του Αβραάμ» από τις εκδόσεις ANIMALIBRI. Ένα δοκίμιο για το σινεμά, την κοινωνία και την απήχηση του κινηματογράφου σε αυτή. Ένα χρονικό γιατην  σαραντάχρονη πορεία μία λέσχης και την παράλληλη πορεία μιας πόλης στο πέρασμα του χρόνου.

Συγγραφέας του βιβλίου ο βραβευμένος με κρατικό βραβείο Βασίλης Λαδάς, ιδρυτικό μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πατρών από το μακρινό 1978 που αναλαμβάνει να αφηγηθεί την ιστορία της. Έχοντας βιώσει όλη αυτή τη διαδρομή καταγράφει τις αλλαγές και το πόσο επηρέασε αυτή η εβδομαδιαία τελετουργία προβολής ταινιών τους θεατές. Τι έβλεπαν μέσα και τι  έπρατταν έξω από την αίθουσα οι σινεφίλ της μικρομέγαλης πόλης.

backdrop2984

Σε ένα νοερό διάλογο εμπλέκεται η πόλη, η Κινηματογραφική Λέσχη και οι προβολές της. Ταινίες τέχνης, τοπική και παγκόσμια ιστορία εγκιβωτίζουν η μία την άλλη και αλληλοεπιδρούν.

Το βιβλίο ταξιδεύει με τη μεγάλη ταχεία του κινηματογράφου και η ζωή της πόλης τρέχει ασυγκράτητα μαζί του. Από τη συγγραφή του καταστατικού μερικών νεαρών διανοούμενων φτάνουμε στις καθιερωμένες Δευτέρες των εκατοντάδων σινεφίλ και μη. Τα χρόνια περνάνε, οι φοιτητές ανανεώνονται, οι νεαροί γίνονται μεσόκοποι οι κινηματογραφικές αίθουσες με ονόματα εκκλησιών γίνονται σούπερ-μάρκετ  και δίπλα τους υψώνονται θρασύτατα τόνοι τσιμέντων. Τα σελιλόιντ γίνονται ψηφία, η ευημερία καταφτάνει μαζί μετους οικονομικούς μετανάστες αλλά η αγάπη για τον κινηματογράφο, για την κίνηση των εικόνων παραμένει.

Τα εργοστάσια που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους από τις αρχές του  ‘90 ξεκινάνε σταδιακά να κλείνουν. Το βιβλίο υπογραμμίζει πως όταν κλείνουν τα εργοστάσια κλείνουν παράλληλα και οι κινηματογράφοι. Γιατί και οι δύο είναι δημιουργήματα της βιομηχανικής επανάστασης και μίας οικονομίας που άλλαξε στόχους. Η τηλεόραση είναι φθηνότερη, τα εργοστάσια πηγαίνουν σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό όπως παρατηρεί ο Βασίλης Λαδάς στο βιβλίο του. Είναι η περίοδος που οι συλλογικότητες φθίνουν και ξεκινάει η ακραία ιδιώτευση. Ο νέος, ώριμος πλέον με την ορμή όχι της νιότης αλλά της ευημερίας παίρνει το δρόμο για το αποστειρωμένο προάστιο και την ψηφιακή του απομόνωση. Εκεί θα δει ταινίες στη τηλεοπτική του θαλπωρή.

les 400 coups featured image

Εκείνο που  μας γοητεύει στο βιβλίο είναι ο τρόπος της αφήγησης με περιγραφές ταινιών ως παραβολές αυτών που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.

Στο βιβλίο υπάρχει πίκρα και κατανόηση για τους καιρούς που αλλάζουν καθώς και αυτογνωσία. Ο άλλοτε προβληματισμός των θεατών γίνεται μία επιπλέον έξοδος, μία επιπρόσθετη κοινωνική υποχρέωση. Αλλά τα γυαλιά του Λαδά πάντα παρατηρητικά προσπαθούν να δουν τα πράγματα όπως την πρώτη φορά. Με αυτά τα μάτια που και αν έχουν δει εκατοντάδες ταινίες συνεχίζουν να γοητεύονται από τη μεγάλη οθόνη. Με ταινίες δημιουργών  όπως των παλαιοτέρων Μπέργκμαν, Ταρκόφσκι, Αγγελόπουλου, Παρατζάνωφ και Παζολίνι- καθώς και πολιτικού κινηματογράφου που πλέον σπανίζει. Με τα κουρασμένα μας αυτά μάτια που γυρεύουν συνεχώς κάτι από τη ζωή.

Ακολουθήστε τα Μικροπράγματα στο Google News, για άρθρα και κουίζ που θα σας φτιάχνουν τη μερα.
1 Comment
παλαιότερα
νεότερα δημοφιλέστερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Γερασιμος
Γερασιμος
5 χρόνια πριν

Είναι πολύ καλό το βιβλίο! Αξιοπρόσεκτη η προσπάθεια σύνδεσης μίας πόλης και μίας λέσχης .

Τα Μικροπράγματα στο inbox σου!