Στην Κεφαλονιά, ένας χωρικός ονόματι Κυρ-Παναγής φιλοτέχνησε ΑΥΤΗΝ την εικαστική παρέμβαση

Ο Marchel Duchamp (1887-1968), ζωγράφος και γλύπτης που δημιούργησε στην συνταρακτική εποχή του “σπασίματος” των εικαστικών μορφών με τα ρεύματα του κυβισμού, του νταντά, του υπερρεαλισμού έγινε διάσημος, ανάμεσα στα άλλα, και για το γλυπτό του “Fountain”, το οποίο απορρίφθηκε μεν από την Έκθεση των Ανεξάρτητων Καλλιτεχνών το 1917 στη Νέα Υόρκη, αλλά απέκτησε παγκόσμια φήμη. Πρόκειται για ένα ουρητήριο που φέρει την υπογραφή “R.Mutt 1917”.

Εκατό χρόνια μετά, στην Κεφαλονιά, επονομαζόμενη και “κουρλονήσι” (=τρελλό νησί), ο Διονύσιος Βανδώρος φωτογραφίζει και δημοσιεύει στην τοπική ιστοσελίδα Kefaloniapress την εξέλιξη του έργου σε μια εικαστική παρέμβαση άνευ προηγουμένου. Στο σχετικό ρεπορτάζ αναφέρεται ότι ο δημιουργός της εικονιζόμενης installation είναι χωρικός ονόματι Κυρ-Παναγής, ο οποίος φιλοτέχνησε την αναφορά αυτή στον μεγάλο εικαστικό.

Τι να πρωτοπεί κανείς για την εικαστική αυτή εγκατάσταση; Έξι λεκάνες ξεχαρβαλωμένες από κεφαλληνιακές τουαλέτες δεσπόζουν παραταγμένες σε αρμονική διάταξη παραπέμποντας αναντίρρητα στις έξι ηπείρους, συμβολίζοντας την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Το θαύμα όμως αυτής της εικαστικής σύλληψης βρίσκεται ακριβώς στην ανατροπή. Στις λεκάνες, τόπο όπου ο πολιτισμός μας απορρίπτει τα ζωώδη εκκρίμματά του, συντελείται η δραματική στροφή. Αυτό που οραματίστηκε ο Duchamp στο “Fountain” γίνεται πραγματικότης. Προχωράει ένα βήμα μπρος.

Το περιφρονημένο αυτό μαρμάρινο κατασκεύασμα, γίνεται πηγή ζωής. Γεμίζει με χώμα, και στο χώμα φυτεύονται δενδρύλλια (όχι αυτά που νομίζετε, οι κακεντρεχέστεροι εξ υμών). Το χάσμα που γεμίζει τσίσα και κακά τώρα χαρίζει τη ζωή, την ελπίδα, την αιωνιότητα, στην παγκόσμια κοινότητα. Η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Αμερική, ακόμη και αυτή η απομεμακρυσμένη Αυστραλία, αλλά και εκείνη η πιγκουινοκρατούμενη Ωκεανία γίνονται κήποι της Εδέμ. Το δέντρο της ελευθερίας, της ζωής, του άνω θρώσκοντος έλλογου όντος, έρχεται να κλείσει για πάντα τις οπές του Άδου, της καταβαράθρωσης, των οχετών, της καταισχύνης.

Παρατηρώντας προσεκτικότερα το έργο, οι μαρμάρινες απολήξεις του σωλήνα θυμίζουν τους πάλλευκους λαιμούς των κύκνων, πτηνών της αγνότητας που μοιάζουν να κουβαλούν όλο το βάρος του κόσμου, όλο το βάρος της ελπίδας. Θα πετάξουν, αδέλφια μου, οι κύκνοι;

Ο κυρ-Παναγής νίκησε στον ταπεινό του κήπο τον Marcel Duchamp. Η πρωτοπορία βρήκε νέες ατραπούς. Μια νέα επανάσταση στην τέχνη συντελείται αργά, καταθάπτοντας τους υπονόμους της ανθρωπότητας.

Ώρα τώρα να πάρω τα βραδινά μου φάρμακα. Ντροπή σας, να λέτε πως είναι ληγμένα!