Άρης Δημοκίδης
Ο Νίκος Περάκης είναι απ’ τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους για κουβέντα. Μην τον ακούτε που λέει πως δεν θέλουν οι δημοσιογράφοι να μιλούν μαζί του – αντιθέτως.
Δική του, τέλεια, ιδέα ήταν η αυτοσυνέντευξη, κι ας αυτοσαρκάζεται στο ξεκίνημά της.
Η αφορμή που του ζήτησα να κάνουμε κάτι είναι το νέο του φιλμ, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη, που βγαίνει τώρα στους κινηματογράφους.
Success Story – Official Trailer
http://success-story-movie.gr/ https://www.facebook.com/successstorymovie/ https://www.instagram.com/successstorymovie/ Παναγής Πάνδωρας (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης): εύπορος ψυχίατρος, γιος μεγαλοεκδότη, γοητευτικός κι αδίστακτος. Τζορτζίνα Τσελέπη (Φιόνα Γεωργιάδη): άνεργη ηθοποιός, κόρη μικροαστών καλλιτεχνών, όμορφη και αποφασισμένη να πετύχει. Οι δυο τους, παρά τις διαφορές τους, ερωτεύονται ξαφνικά, απερίσκεπτα και παράφορα και παντρεύονται. Η Τζορτζίνα, στην προσπάθειά της να ταιριάξει στο περιβάλλον του Παναγή, απαρνιέται τον εαυτό της.
Πρέπει να έχω κουράσει πολύ τους δημοσιογράφους για ν΄ αποφεύγουν να μου πάρουν συνέντευξη, ίσως για το λόγο ότι οι ταινίες μου μοιάζουν και είναι αναγκασμένοι να με ρωτάν τα ίδια και τα ίδια: Λίγο για την κρίση, λίγο για πολιτική, ολίγο σεξ και για μερικά κοινωνικά και θεσμικά θέματα, όπως για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την ΕΡΤ, το Υπουργείο Πολιτισμού κλπ. Πώς να μην πέσει η κυκλοφορία; Τώρα που όλοι απέκτησαν διαδικτυακές σελίδες, ήλπιζα ότι τα πράγματα θα καλυτέρευαν, αλλά προχθές με αφορμή το SUCCESS STORY, το γραφείο τύπου μου ζήτησε ξαφνικά να κάνω μια αυτοσυνέντευξη. Προφανώς δεν ήταν κανένας και καμία δημοσιογράφος διατεθειμένοι να μου την πάρουν. Μα ούτε μια ασκούμενη ρεπόρτερ δεν βρέθηκε;
Δεν το έχω ξανακάνει, αλλά δέχτηκα γιατί το άνοιγμα μιας ταινίας χρειάζεται όλων των λογιών γκρίζα διαφήμιση. Άρχισα να το σκέπτομαι το πρωί που πήγαινα το σεϊτσέντο για αλλαγή ρουλεμάν – αριστερά, μπροστά- και λαδιών και χωρίς να φαντασθώ, τι ψυχολογικό στρες με περίμενε στην συνέχεια, όταν άρχισα να σκέπτομαι τι θα γράψω, περπατώντας μάλιστα γύρω στα 4 χιλιόμετρα γιατί απεργούσε το μετρό.
Πρώτα φαντάσθηκα ότι μου παίρνει την συνέντευξη ο ενοχικός εαυτός μου, αλλ’ εκείνος είναι αυτός που κάνει τις ταινίες και συχνά μου την σπάει. Κι αν αρχίσει να ρωτά πράγματα που δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα η αυτοσυνέντευξη θα γίνει πιο βαρετή από τις κανονικές. Άσε που κατάλαβα ότι πρέπει να ΄σαι πολύ ψώνιο ή διπολικός για να ρωτάς τον εαυτό σου και να δημοσιοποιείς τις μαλακίες που σου λέει.
Μετά σκέφτηκα να κάνω εγώ τον σκηνοθέτη και να βάλω τον άλλο μου εαυτό να παριστάνει μια νέα δημοσιογράφο, που την έδιωξαν από το ρεπορτάζ αγοράς και έχει δει μόνο την ΛΙΖΑ και την Θηλυκή Εταιρεία στην τηλεόραση, να μου κάνει αυτές ερωτήσεις-τοποθετήσεις, σαν αυτές που κάνει το ψαγμένο κοινό μετά την προβολή μιας ταινίας:
«Θα ήθελα να μου πείτε γιατί δεν υπάρχουν χειραφετημένες γυναίκες στις ταινίες σας, παρά μόνο αφηνιασμένες μοιχαλίδες και τσούλες, σύζυγοι απατεώνων, συνήθως πολιτικών ή μεγαλοεργολάβων, ή μεγαλομεντιάδων, ή πιο σπάνια, μπίμπο, ερωμένες σοβινιστών φαντάρων που πέφτουν στα ναρκωτικά. Είσθε τελικά μισογύνης;»
-Τι να της πεις, της κοπέλας;
Φοβήθηκα ότι θα της έλεγα καμιά χοντράδα και θα ‘χαναν κι οι αναγνώστες κάθε εκτίμηση για τους σκηνοθέτες, αν είχαν ποτέ καμία. Σίγουρα δεν θα πήγαιναν να δουν την ταινία, κι αυτοί θα έχαναν, γιατί είναι η πρώτη και μοναδική φεμινιστική ταινία που έχω κάνει. Όχι γιατί άλλαξα μυαλά στα γεράματα, αλλά επειδή το σενάριο το έχει γράψει η Κατερίνα Μπέη και είμαι αρκετά επαγγελματίας για να σεβαστώ τις ιδεοληψίες και τον κόπο του άλλου, εννοώ της σεναριογράφου. Μια στιγμή μάλιστα σκέφτηκα να βάλω την Μπέη να μου πάρει την συνέντευξη, γιατί έχουμε γράψει μαζί σενάρια και με ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα, γι αυτό το τελευταίο της το έγραψε μόνη της.
-Κάτι ήξερε.
Και δεν μου ζήτησε καν να συνεργασθώ στο cast. Μόνο στους μικρούς ρόλους μου ζήτησε βοήθεια. Δηλαδή, ρόλους τόσο μικρούς που δεν έρχεται να τους παίξει κανένας επαγγελματίας ηθοποιός, εκτός αν είναι φίλος, ή σε λυπάται, ή το γύρισμα δεν κρατά παραπάνω από 3 ώρες. Ευτυχώς που έχουμε και φίλους, μη ηθοποιούς, με μεγαλύτερες αντοχές από μερικούς επαγγελματίες, που έρχονται να βοηθήσουν και μια ολόκληρη νύχτα. Ή να σου φέρουν και τις Μερτσέντες τους, γιατί και τα ακριβά αυτοκίνητα είναι πρόβλημα. Τι λέγαμε;
-Για την αυτοσυνέντευξη, ξέφυγες πάλι.
Βλέπεις, άρχισα πάλι να μιλάω για προβλήματα που δεν ενδιαφέρουν κανένα, μόνο εμένα και τον εαυτό μου. Ίσως είναι κι αυτός ο λόγος που δεν σκοτώνεται κανείς να μας πάρει συνέντευξη. Μερικοί μάλιστα φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους γιατί θέλουν, ας πούμε να γράψουν για το Greek Weird Wave, τις ταινίες με τα περίεργα παιδιά των παράξενων γονιών, που κάνει θραύση στα φεστιβάλ από το Βανκούβερ ως την Κουάλα Λούμπουρ, και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πιο βαριά βιομηχανία από τον τουρισμό, αν αυτοί που φτιάχνουν τους νόμους δεν ήταν άσχετοι, κι αντί να τους πω αυτά που θέλουν να γράψουν, αρπάζομαι πχ από τον τουρισμό ή τους νόμους για να καταλήξω πάντα στους τουρίστες που σπάνε τα μούτρα τους στο βουλιαγμένο οδόστρωμα της γειτονιάς μου και τους νόμους που δεν προστατεύουν τους δημότες από την αβελτηρία των δημοτικών υπηρεσιών κι άλλα τέτοια φλέγοντα θέματα όπως ή κατάληψη των πεζοδρομίων από σκουπίδια, αυτοκίνητα και πάσης φύσεως δραστηριότητες κι άλλα πολλά, που κάνουν αφόρητη την καθημερινότητα, την οποία ανακαλύψαμε ξαφνικά μερικά χρόνια τώρα, αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να την αλλάξουμε. Και να μην ξεχνάμε και την αποτέφρωση των νεκρών την οποία ανέλαβε να προχωρήσει ο δήμος κι από τότε κάνει μόνο βήματα, σημειωτόν. Ο δικός μου θα αναρωτηθεί:
-Πού κολλάει η αποτέφρωση των νεκρών με την ταινία που γύρισες και για την οποία υποτίθεται ότι μας ζητήθηκε η αυτοσυνέντευξη;
Και όμως υπάρχει άμεση σχέση. Την μέρα -5.1.2016 – που καταθέσαμε την πρόταση συμπαραγωγής του SUCCESS STORY στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την Ε.Ρ.Τ Α.Ε. διάβασα κάπου ότι το ΚΑΝ -Κέντρο Αποτέφρωσης Νεκρών – είναι γεγονός. Χάρηκα, όχι για την πάρτη μου, όπως είμαι σίγουρος θα το παρερμηνέψουν μερικοί, αλλά γιατί στο σενάριο, αν θυμάσαι, υπήρχε μια αυτοκτονία και μια κηδεία, και ενθουσιάστηκα με την ιδέα μιας σκηνής στο αποτεφρωτήριο και τον νεκρό του αμαρτωλού μεγαλομεντιά να γλιστρά μεγαλοπρεπώς στο πυρ το εξώτερο.
-Τι θεϊκός συμβολισμός!
Δυστυχώς, όπως είδαμε κι αυτή την φορά η διάρκεια των διαδικασιών και η ασυνέπεια της δημόσιας τηλεόρασης ανταγωνίζονται αυτές του δημόσιου Ε.Κ.Κ., του οποίου σκοπός είναι μάλιστα «η προστασία, ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης στην Ελλάδα».
-Πιο αργά πεθαίνεις, που λέμε.
Θα μου πεις τώρα, σιγά μην είναι τέχνη και το Success Story και δεν το ξέραμε, πάντως ο παραγωγός μας, που κάνει και ταινίες τέχνης λίγο έλειψε να καταστραφεί από τους δημόσιους συμπαραγωγούς του. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό μ’ ένα άρθρο τσόντα στο νέο θεσμικό πλαίσιο που καταργεί την μοναδική -ελλείψει σάλιου στην αγορά- πηγή συγχρηματοδότησης. Τέλος πάντων, η ταινία πρόλαβε και μπήκε ευτυχώς στα κουτιά και ξεκινά την άλλη εβδομάδα το δικό της στόρι. Που τα θυμήθηκα τα κουτιά; Στα τσίγκινα κουτιά βάζαμε τον περασμένο αιώνα την κόπια της ταινίας που ζύγιζε καμιά 25αριά κιλά. Τώρα την γράφουμε σ΄ένα σκληρό δισκάκι που ζυγίζει πολύ 0,150 kg, ενώ η τέφρα ενός ενήλικα 1,8 kg, εφόσον το κρεματόριο του δήμου λειτουργεί καλύτερα από την ανακύκλωσή του. Τι λέμε τώρα; Αυτόν έχουμε, κι αργά ή γρήγορα αυτός θα μας κάψει όλους. Αλλά όσο είμαι ζωντανός δεν κάνει να παραπονιέμαι, αντίθετα πρέπει να ‘μαι κι ευγνώμων γιατί ο δήμος αυτή την φορά μας παραχώρησε την αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου για να παντρέψουμε την Φιόνα Γεωργιάδη με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη γαμπρό, τον Μουζουράκη κουμπάρο και τον Τσεμπερόπουλο δήμαρχο. Πολύ πειστικός ο μπαγάσας, μιας και τον έφερε η κουβέντα, τώρα μάλιστα που κομματικοποιείται ο παλιός.
Ο άλλος μου εαυτός, ο γρουσούζης, κουνά επιτιμητικά το κεφάλι:
-Καμιά φορά κι η αισιοδοξία σου είναι δυσβάστακτη.
*Το φιλμ Success Story βγαίνει στους κινηματογράφους στις 2 Νοεμβρίου. Στις 3 Νοεμβρίου στην Θεσσαλονίκη εγκαινιάζεται η παρακάτω έκθεση:
