Άρης Δημοκίδης
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα πιο όμορφα μυαλά της ανθρωπότητας, οι δημιουργικοί οραματιστές που μας κληροδοτούν με τα καλύτερα έργα τέχνης, μουσικής και λογοτεχνίας, είναι και αυτοί που γράφουν τα πιο μαγευτικά ερωτικά γράμματα, εκείνη την υψηλότερη μορφή που η Βιρτζίνια Γούλφ ονόμασε “η τέχνη της ανθρωπιάς”, γράφει το Open Culture.
Ένα ιδιαίτερα συγκινητικό δείγμα προέρχεται από τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (27 Ιανουαρίου 1756 – 5 Δεκεμβρίου 1791). Στα τέλη του 1777, ο Μότσαρτ ερωτεύτηκε την Αλίσια Βέμπερ, μία από τις τέσσερις κόρες μιας πολύ μουσικής οικογένειας. Παρά την έγκαιρη καλλιέργεια του ταλέντου του, μόλις είχε αρχίσει να βρίσκει τον προσανατολισμό του. Από την άλλη, η Αλίσια Βέμπερ ήταν ήδη μια εξαιρετικά επιτυχημένη τραγουδίστρια και παρά το αρχικό της ενδιαφέρον, τελικά απέρριψε τις προτάσεις του.
Στα επόμενα χρόνια, ο Μότσαρτ καθιερώθηκε όχι μόνο ως ο καλύτερος πιανίστας στη Βιέννη, αλλά και ως ένας ελπιδοφόρος νέος συνθέτης. Όταν ο πατέρας της οικογένειας πέθανε το 1782, οι Βέμπερς άρχισαν να νοικιάζουν το σπίτι τους για να τα βγάλουν πέρα. Ο νεαρός Μότσαρτ μετακόμισε εκεί και σύντομα ερωτεύτηκε την Κονστάντζα, την τρίτη κόρη των Βέμπερ.
Στις 4 Αυγούστου του 1782, παντρεύτηκαν και παρέμειναν μαζί, πολύ ερωτευμένοι, μέχρι το θάνατο του Μότσαρτ εννέα χρόνια αργότερα.
Λίγο πριν από τον ξαφνικό θάνατό του, σε μια επιστολή από τον Σεπτέμβριο του 1790, ο Μότσαρτ γράφει στην Κονστάτζα από τη Φρανκφούρτη, όπου είχε πάει αναζητώντας απασχόληση για να βελτιώσει τα οικονομική της οικογένειας:
“Αγαπημένη μικρή γυναίκα της καρδιάς μου!
Αν είχα λάβει έστω μια επιστολή από εσάς, όλα θα ήταν καλά
Αγαπημένη, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κάτι θα καταφέρω εδώ, αλλά δεν είναι εύκολο όπως σκέφτεστε εσείς και μερικοί από τους φίλους μας. Είναι αλήθεια, είμαι γνωστός και σεβαστός εδώ. Θα δούμε τι θα συμβεί. Εν πάση περιπτώσει, προτιμώ να πηγαίνω στα σίγουρα, επειδή θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτή τη συμφωνία με την Χ., επειδή θα έπαιρνα κάποια χρήματα χωρίς να χρειαστεί να πληρώσω τίποτα. Το μόνο που έπρεπε να κάνω τότε θα ήταν να δουλεύω και θα ήμουν πολύ χαρούμενος να το κάνω αυτό για τη μικρή μου σύζυγο.”
Αφού ξεμπερδεύει με μερικά ακόμη πρακτικά θέματα, ο Μότσαρτ γίνεται άκρως ποιητικός:
“Γίνομαι σαν παιδί όταν σκέφτομαι ότι θα είμαι πάλι μαζί σας. Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν τι έχω στην καρδιά μου θα αισθανόμουν σχεδόν ντροπιασμένος. Όλα είναι κρύα για μένα, παγωμένα. Αν ήσασταν εδώ μαζί μου, ίσως να έβρισκα πιο ευχάριστες τις φιλοφρονήσεις που μου κάνουν. Αλλά τώρα είναι όλα τόσο άδεια. Αντίο αγαπημένη μου. Είμαι το “για πάντα” σας.
Ο Μότσαρτ σας που σας αγαπά
με όλη του την ψυχή.”
Αλλά ακόμα πιο όμορφο από την υπογραφή είναι το κομμάτι που ακολουθεί. Ο Μότσαρτ παραβιάζει όλους τους κανόνες του υστερόγραφου και γράφει:
“ΥΓ. Ενώ σας γράφω την τελευταία σελίδα, δάκρυα πέφτουν στο χαρτί. Αλλά πρέπει να ευθυμήσω και να πιάσω έναν τεράστιο αριθμό φιλιών που πετάνε γύρω μου.
Τι στο καλό; Βλέπω πολλά φιλιά να πετούν. Χα χα! Μόλις έπιασα τρία. Είναι πεντανόστιμα. Σας φιλώ εκατομμύρια φορές”.
