Άρης Δημοκίδης
Πριν χρόνια, είδα ένα φοβερό ντοκιμαντέρ για τη θεραπεία της ιδεοληψίας, στο κανάλι της Βουλής (παραγωγή του Channel 4). Λεγόταν The House of Obsessive Complulsives. Είχαν βρει τρεις ανθρώπους που είχαν δοκιμάσει τα πάντα για να απαλλαγούν απ’ τις εμμονές τους και τους έκλεισαν σ’ ένα σπίτι με κάμερες και τους παρακολουθούσαν ψυχοθεραπευτές. Οι δύο απ’ τους τρεις έτρεμαν τη σκόνη και τα μικρόβια το τρίτο άτομο όμως, ο άντρας, είχε και το περισσότερο ενδιαφέρον.
Ζούσε σε συνεχή αγωνία που κατέστρεφε τη ζωή του, προσπαθώντας να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή με μολύβια και χαρτιά. Ο λόγος; Φοβόταν πως αν είχε ένα χαρτί στο χέρι του θα έγραφε μία ομολογία κάποιου εγκλήματος που δεν είχε διαπράξει ποτέ. Πίστευε δηλαδή ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να ομολογήσει κάποια δολοφονία και μετά να στείλει το χαρτί στην αστυνομία – και να συλληφθεί.
Έτσι διπλοέλεγχε κάθε επιφάνεια στην οποία θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι χωρίς να το καταλάβει και ζούσε σε μόνιμη κατάσταση πανικού. Μετά από συνεδρίες οι ψυχοθεραπευτές τον κατάφεραν να γράψει μία καρτ ποστάλ στη γυναίκα του. Έτρεμε καθώς την έγραφε και πήγε να τη στείλει ρίχνοντάς την σε ταχυδρομικό κουτί. Πριν την ρίξει θέλησε να την ελέγξει, να δει μήπως τυχόν είχε γράψει κάτι που δεν έπρεπε, μήπως ομολογούσε κάποιο ανύπαρκτο φόνο του.
Εκτός απ’ το χαρτί φοβόταν και τις βιντεοκάμερες, μη τυχόν και μαγνητοσκοπήσει τον εαυτό του να περιγράφει τα εγκλήματά του και στείλει στην αστυνομία την κασέτα. Πρόκειται βέβαια για την πιο παράξενη, περίπλοκη και μυθιστορηματική ιδεοληψία που έχω ακούσει. Είναι κάτι που δεν θα μπορούσες να επινοήσεις ακόμα και να ήθελες.
Μέρα με τη μέρα βελτιωνόταν, στο τέλος τον έπεισαν να γράψει σ’ ένα χαρτί μια ομολογία εγκλήματος, ότι τάχα χτύπησε μια κοπέλα και να πάει να το αφήσει σ’ έναν κεντρικό δρόμο. Ο μεγαλύτερος φόβος του πραγματοποιήθηκε, και νικήθηκε, όταν συνειδητοποίησε ότι ακόμα και να ομολογούσε κάτι στην αστυνομία, αφού ήταν αθώος θα τη γλίτωνε.
Η ιστορία του όμως δεν είχε ευχάριστο τέλος, σύντομα ξανάρχισε να φοβάται. Τα θέματά του ήταν αρκετά βαθύτερα – ο φόβος του χαρτιού και του μολυβιού ήταν απλώς ένας τρόπος εκδήλωσής τους.
Το ντοκιμαντέρ-ριάλιτι γυρίστηκε το 2005 και δεν έχω ιδέα τι απέγινε.
Αν ήταν ήρωας μυθιστορήματος, πιθανότατα θα διέπραττε κάποιο αληθινό έγκλημα, θα έγραφε μια ομολογία και θα την έστελνε στην αστυνομία. Και τη στιγμή που θα έκλειναν οι πόρτες της φυλακής πίσω του και οι δεσμοφύλακες θα τον οδηγούσαν στο κελί του, θα συνειδητοποιούσε ανακουφισμένος πως, ναι, η ιδεοληψία του είχε μυστηριωδώς, επιτέλους εξαφανιστεί…
***
Αν ενδιαφέρεστε, δείτε τα δύο μέρη του ντοκιμαντέρ:
DOCS_ House Of Obsessive Compulsives – Ep 1
Uploaded by RAE WANNAGOFERAL on 2017-02-08.
DOCS: House Of Obsessive Compulsives – Ep 2
In the second instalment we continue to follow three people who’s lives have been crippled by obsessive compulsive disorder. Wendy Johnstone hasn’t shared a bed with her husband or touched her twin children for five years; Gerard McAree can’t leave phone messages, write anything down and prefers to walk around in public with a mouthful of water to prevent himself from speaking, and Sophie Prosser Morgan spends three hours a day washing her hands.
