Άρης Δημοκίδης
Ακόμα δεν έχει ανακάμψει η καριέρα του Λάκη Λαζόπουλου από τότε που είπε τα φριχτά πράγματα για τους ΑμεΑ στην εκπομπή του τον περασμένο Φεβρουάριο («Όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε καρέκλα, σιγά σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μια ιδέα. Αυτό το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη».) Ο ίδιος βέβαια δεν έχει κάνει καμία αυτοκριτική, αντιθέτως κατηγορεί ξένες συνωμοσίες και -φυσικά- τους κακούς Γερμανούς.
Τώρα ο Πειραϊκός Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων, με στάτους στο Facebook, καταγγέλει τον ηθοποιό για κάτι άλλο.
«Ο ρατσισμός του κ.Λαζόπουλου δεν έχει τέλος. Μετά την αγωγή που του έγινε ζητά από έναν άνθρωπο που ζει στο Κερατσίνι, μόνος πλέον με ένα ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο και χωρίς καμία βοήθεια να παραστεί στη ΛΑΡΙΣΑ εντός 5 ημερών σε μια συμβολαιογράφο του για την εξέταση ενός μάρτυρα του Λαζόπουλου. Στη ΛΑΡΙΣΑ!
Εδώ τα πόδια δεν αποτελούν το μόνο χρήσιμο εργαλείο κ. Λαζόπουλε; Είμαστε πλέον ικανοί να παραστούμε ενώπιον συμβολαιογράφου στη ΛΑΡΙΣΑ; Εκεί σας βολεύει ή είναι ένα από τα γνωστά βασανιστήρια που έχετε στη φαντασία σας; Η ξεφτίλα έχει και όρια!»
Στα σχόλια κάποιοι εξηγούν πως δεν είναι υποχρεωτική η παρουσία του ΑμεΑ για την εξέταση του μάρτυρα, ο οποίος πιθανώς είδε πως τον καλούν [ΚΛΗΣΗ γράφει πάνω πάνω το χαρτί και πιο κάτω με κεφαλαία ΣΑΣ ΚΑΛΩ], και θορυβήθηκε πως πρέπει να πάει στη Λάρισα για να παραστεί.
«Βρε παιδιά οι άνθρωποι έχουν κάποια αντιδικια κι ο ενας απ τους δύο εξετάζει μαρτυρα. Είναι υποχρεωτικό να τον καλέσει για να είναι έγκυρη η ενορκη και καθόλου υποχρεωτικό ο άλλος να πάει, μπορεί κατόπιν να πάρει αντίγραφο ο δικηγόρος του», έγραψε ορθότατα μια δικηγόρος στα σχόλια συμπληρώνοντας: «Αντίστοιχη γνωστοποίηση για εξέταση μαρτυρα θα κάνει και η αντίθετη πλευρά στον τόπο που θα βολεύει το μαρτυρα . Δεν τον κάλεσε εκεί για να τον παιδεψει αλλά γιατί προφανώς εκεί ήταν ο μάρτυράς του. Οι ενορκες βεβαιώσεις είναι έγγραφα εκ των προτέρων φτιαγμενα που στον τόπο και χρόνο που ορίζεται ο μάρτυρας απλά τα υπογράφει και κατόπιν οι δικηγοροι των διαδικων παίρνουν από ένα αντιγραφο για να το χρησιμοποιήσουν στη δικη. Και να πηγαινε ο ανθρωπος το μόνο που θα βλεπε θα ήταν ένα μαρτυρα να υπογράφει και θα έπαιρνε το αντίγραφο τη Δευτέρα αντί για την Τρίτη. »
Ο διαχειριστής του Facebook του ΠΕΙΡΑΪΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ανταπάντησε: «Δεν καταλάβατε μάλλον. Ο άνθρωπος θέλει να πάει. Άλλο δεν χρειάζεται κι άλλο δεν θέλει. Ας κανόνιζαν και τη μεταφορά του αν ήθελαν να είναι εκεί και ας έλεγε ο ίδιος όχι. [Ζητούν τώρα] από έναν άνθρωπο με βαριά αναπηρία να πάει στη Λάρισα. Πλάκα μας κάνετε επειδή εσείς δεν γνωρίζετε τι προβλήματα έχει ένας άνθρωπος στο καρότσι με πληγές; Το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να τον καλέσει κάπου στον Πειραιά. Δύσκολο έτσι; Ο άνθρωπος θέλει να πάει αλλά δεν μπορεί. Θα τον πάτε εσείς;»
Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται για ρατσισμό του κ. Λαζόπουλου, ούτε για κάποια σαδιστική απαίτησή του – είναι απλά ένα τυπικό θέμα των δικηγόρων και δεν μπορούμε να τον κατηγορούμε και για όσα δεν φταίει.
Όμως ακόμα και με αυτήν την υπερβολή έρχεται στην επιφάνεια η ντροπιαστική αλήθεια:
Στην Ελλάδα η ζωή των ΑμεΑ συνεχίζει να είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ελάχιστα νοιάζεται το κράτος για τις δυσκολίες που τα άτομα με κινητικά προβλήματα αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Οι πόλεις μας είναι φτιαγμένες για να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη και όσο κι αν έχει πιέσει και βοηθήσει η Ευρώπη τα πράγματα βελτιώνονται υπερβολικά αργά.
Αλλά και εμείς, οι υπόλοιποι πολίτες, τι κάνουμε; Πολλοί τρώνε τις θέσεις αναπήρων παρκάροντας όπου γουστάρουν, βάζουν εμπόδια στις ράμπες που είναι για τους τυφλούς, αδιαφορούν για τη ζωή των δοκιμαζόμενων συνανθρώπων τους. Κι αν κάποιοι δεν κάνουν τίποτα απ’ αυτά, δεν κάνουν και τίποτα για να βελτιώσουν πρακτικά τα πράγματα. Αδιαφορούν και ανασηκώνουν τους ώμους.
Δεν είναι τυχαίο πως στο εξωτερικό βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους με αμαξίδια, ή με οποιαδήποτε αναπηρία να κυκλοφορούν και να ζουν σχεδόν όπως και οι υπόλοιποι, ενώ στην Ελλάδα ελάχιστοι το αποτολμούν…
Ακόμα και στα φανάρια, μπορεί να περιμένουμε να ανάψει το πράσινο πάνω στη ράμπα του πεζοδρομίου, αλλά για έναν άνθρωπο με κινητική δυσκολία μπορεί να είναι αγχωτικό και χρονοβόρο, μέχρι να μας πει να κουνηθούμε να περάσει (το έχω κάνει δυστυχώς άπειρες φορές).