Όχι άλλο αυτομαστίγωμα που “οι Έλληνες δεν αντιστάθηκαν στη Χούντα”

Γενικά συμφωνώ με τον Βασίλη Ραφαηλίδη (Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας) και μακάρι να είχε υπάρξει σοβαρότερη αντίσταση.

Όμως τα τελευταία χρόνια περάσαμε στην πλήρη απαξίωση της όποιας αντίστασης έγινε, και στο αυτομαστίγωμα που ο κόσμος δεν ανέτρεψε τη χούντα. (Καλομάθαμε ίσως και με το πρόσφατο πραξικόπημα-παρωδία της Τουρκίας κι ας ήταν μόνο ένα κομματάκι του στρατού ήταν υπέρ του.)

Η αντίσταση εναντίον του στρατιωτικού πραξικοπήματος είχε τεράστιο κόστος για όποιον την τολμούσε. Απολύσεις, συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες, τρομοκράτηση της οικογένειάς του, ενίοτε και θάνατο. Παρ’ όλα αυτά αρκετοί, Αριστεροί, το τόλμησαν, και ως αποτέλεσμα υπέστησαν όλα τα παραπάνω (και τους τιμούμε γι’ αυτό ασχέτως της μετέπειτα πορείας τους – είναι οι πραγματικοί σύγχρονοι ήρωες).

Μπορούμε όμως στ’ αλήθεια να κατηγορήσουμε το 90% των Ελλήνων που φοβήθηκαν, συμβιβάστηκαν με τη ζωή που τους προσφερόταν και δε θέλησαν να συλληφθούν, βασανιστούν εξοριστούν, να χάσουν τις οικογένειές τους ή και τη ζωή τους ακόμα; Πιθανότατα μπορούμε. Μακάρι να μην το είχαν κάνει, και μακάρι σε αντίστοιχη περίπτωση όσοι εκ των υστέρων τους επικρίνουν να φέρονταν διαφορετικά.

Όμως είναι τόσο μεγάλη έκπληξη ή ντροπή για την ελληνική φυλή το ότι δεν πήγαν περισσότεροι άνθρωποι μπροστά απ’ τα όπλα και τα τανκ των χουντικών; Ήταν καθαρά ελληνικό φαινόμενο δειλίας;

Στο άρθρο με το παλιό κείμενο του Ραφαηλίδη διάβασα ένα σχόλιο του Έπαρχου που έχει ενδιαφέρον.

Το μεταφέρω ολόκληρο:

Πάντα μου έκανε εντύπωση η – αυτονόητη – διαπίστωση, που λειτουργεί και σαν παράπονο ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιστάθηκε.

Δεν πρόκειται ξέρετε για κάποια εξαίρεση. Γενικά οι λαοί διστάζουν να αντιπαρατεθούν με ένοπλες δυνάμεις και μηχανισμούς βίαιης επιβολής αυταρχικών καθεστώτων, μια αναμέτρηση που πάντα τελειώνει με αίμα.

Οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι ανέχθηκαν χωρίς αντίσταση τέτοια καθεστώτα για δεκαετίες. [Η Ισπανία είχε χούντα απ’ το 1939 ως το 1975, η Πορτογαλία απ’ το 1926 ως το 1974!] Στις πιο άμεσα συγκρίσιμες με την ελληνική περίπτωση χούντες της Λατινικής Αμερικής συνέβη το ίδιο. Επίσης σε όλο το πρώην ανατολικό μπλοκ μόνο η Βουδαπέστη του ’56 και η Πράγα του ’68 αποτέλεσαν εξαιρέσης ανοικτής αντίστασης, που τελικά κατεστάλη αιματηρά.

Σε γενικές γραμμές αυτά τα καθεστώτα πάντα κατέρρεαν μόνα τους και υπό το βάρος των αδιεξόδων που τα ίδια δημιουργούσαν και η ελληνική χούντα δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Μπορώ να ασκήσω κριτική στον ελληνικό λαό για πάρα πολλά πράγματα, η ανοχή του στην χούντα είναι όμως μάλλον το τελευταίο.