Πρέπει να ανακληθεί η αναγόρευση του Άνθιμου σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ;

Έχει προκαλέσει μεγάλη έκπληξη στην Θεσσαλονίκη η είδηση πως ο Μητροπολίτης Άνθιμος θα αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. [Η Τελετή Αναγόρευσης θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 19:30, στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ.] Οι θεολόγοι θεωρούνται λιγότερο οπισθοδρομικοί από κάτι χάρντκορ συντηρητικούς παπάδες όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πανδύσκολο να μπεις στο μυαλό των καθηγητών που επέλεξαν να τιμήσουν έτσι τον συγκεκριμένο Μητροπολίτη.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της ομόφωνης απόφασης του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, ο Άνθιμος «ανήκει στους κορυφαίους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος του κλίματος των Νέων Χωρών. Πρόκειται για έναν Ιεράρχη με υψηλό αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης, ρέκτη του βιβλίου και της πολιτιστικής δημιουργίας, βοηθό και συμπαραστάτη στις προσπάθειες της ακαδημαϊκής θεολογικής κοινότητας».

Σύμφωνα με την πραγματική ζωή όμως, ο Άνθιμος ανήκει στους κορυφαίους ξενοφοβικούς και ομοφοβικούς κατοίκους της Θεσσαλονίκη και είναι ρέκτης των κηρυγμάτων μίσους, ενώ τα λόγια μίσους του βρίσκονται σε αγεφύρωτη αντίθεση με τα λόγια και τις πράξεις του Χριστού.

Τώρα. Αν το Πανεπιστήμιο ήταν ιδιωτικό θα μπορούσαν να τιμήσουν όποιον θέλουν -και τον Μιχαλολιάκο τον ίδιο. Τι γίνεται όμως σε ένα κρατικό πανεπιστήμιο που πληρώνουμε όλοι μας; Τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα, γιατί στους ‘όλους μας’ περιλαμβάνονται και οι φανς του Άνθιμου, της θρησκείας και της ιδεολογίας του. Επιπλέον είναι δύσκολο να πούμε στο κράτος να μην τιμάει με την αναγόρευση σε διδάκτορα αυτόν τον άνθρωπο όταν το ίδιο κράτος τον τιμάει εδώ και δεκαετίες, και τον πληρώνει ως Μητροπολίτη. Αφού τον αναγνωρίζει ήδη ως θρησκευτικό ηγέτη η χώρα, ποιο είναι το πρόβλημα τώρα;

Οι πολιτικάντηδες Πρωθυπουργοί -και ο τωρινός που έλεγε ότι θα κάνει διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας αλλά τελικά «τα’ δωσε όλα» στους παπάδες!- ποτέ (με την αξέχαστη εξαίρεση του  Σημίτη) δεν θα τολμήσουν να πειράξουν πραγματικά την Εκκλησία. Ακόμα και ο πιο άθεος αριστερός ριζοσπάστης να εκλεγεί, τα κάνει πλακάκια μαζί της.

Είναι σχεδόν ανώφελο να περιμένουμε από την Πολιτεία να βάλει στη θέση τους τους Άνθιμους και Αμβρόσιους, αλλά από καθηγητές, διανοούμενους και αυτοαποκαλούμενους αληθινούς Χριστιανούς θα περιμέναμε -και κυρίως θα ελπίζαμε- να έδειχναν περισσότερη προσοχή.

Εκτός των άλλων, είναι και ζήτημα συμβολισμού.