Μικροπράγματα
Από τον Νίκο Μωραΐτη
-Είχα μια ενοχή απέναντί του. Επειδή ήξερε ότι είμαι «παιδί του Λευτέρη» -με την έννοια της επιρροής του στα γραπτά μου-, φοβόμουν μήπως νόμιζε ότι δεν τον αγαπώ. Δεν μου έδειξε ποτέ κάποιο παράπονο, ποτέ.
-Το 2006 έκανε ένα αφιέρωμα στους στίχους μου το Δεύτερο Πρόγραμμα, στον Ιανό. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ήξερα ότι θα έρθει, του είχα φυλάξει τραπέζι μπροστά μπροστά. Κάποια στιγμή, καθώς κυλούσε η βραδιά, βλέπω όρθιο στο πλήθος τον Μάνο Ελευθερίου. Δεν ήξερα ότι θα ερχόταν… Σε κανέναν δεν το είχε πει… Όρθιος…
-Όταν τον πρωτοσυνάντησα, τον ρώτησα «τι κάνετε κύριε Ελευθερίου;» και με πολύ σοβαρό ύφος μου απάντησε «δεν είμαι καλά, είμαι πολύ άρρωστος». Αυτό συνέβη το 1998. Ήταν 60 χρόνων. Έκτοτε, όποτε τον συναντούσα, έλεγε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πολύ αργότερα μού εκμυστηρεύτηκε την αρρωστοφοβία του, ότι πήγαινε κάθε εβδομάδα και έκανε εξετάσεις μήπως έχει κάτι, ότι στα νοσοκομεία είχε ξοδέψει τα πνευματικά του δικαιώματα. «Στα νοσοκομεία και στα σπάνια βιβλία».
-Μια φορά, μπαίνω με την παρέα μου σε ένα εστιατόριο, και βλέπω έναν μεγάλο συνθέτη με τον οποίο δεν μιλάμε εδώ και χρόνια και στην παρέα του τον Μάνο Ελευθερίου. «Ποπο, τι κάνουνε τώρα;». Γυρίζω αμέσως το βλέμμα, κάνω ότι δεν τον είδα και πάω και κάθομαι στο βάθος, ελπίζοντας να μη με έχει δει. Λίγο αργότερα, έρχεται ο Μάνος Ελευθερίου στο τραπέζι μας να με χαιρετίσει. Σηκώθηκε από το… εχθρικό τραπέζι και ήρθε, αντί να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να πάω εγώ. Ντράπηκα, ήταν όμως πολύ πιο μεγάλος και γενναίος από εμένα…
-Κάποια στιγμή, με κάλεσε στην εκπομπή του στον 9,84. Εκεί, στον αέρα, με ρώτησε: «Γράφεις στίχους και στα αγγλικά;». «Όχι», του λέω παραξενεμένος. «Ευτυχώς, τουλάχιστον να σε φθονούν μόνο οι Έλληνες στιχουργοί για τα σουξέ σου». Βιτριολικός.
-Ένα βράδυ πήγαμε για ποτό στο Γκάζι. Εκεί μου είπε πολλά για τους συνθέτες. Είχε μεγάλη πίκρα. Μεγάλη. «Ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του» έλεγε – και άλλα που δεν μπορώ να πω.
-Ένα δείγμα του βιτριολικού του χιούμορ για τους συνθέτες: «Παιδί μου, δεν πλένονται. Είναι όλοι βρόμικοι, δεν πλένονται».
Του αντιλέγω: «Ο τάδε (αναφέρω ένα όνομα γνωστού συνθέτη) είναι πάρα πολύ καθαρός».
«Μα αυτός δεν είναι συνθέτης», μου απαντά.
-Πέρασε μεγάλη στεναχώρια με εκείνους που του επιτέθηκαν επειδή έδωσε τραγούδια στην Πέγκυ Ζήνα και στον Ηλία Ψινάκη, που δεν κατάλαβαν ότι ήθελε απλά να παίξει. «Λένε ότι τα έχω χάσει. Δεν ντρέπονται να λένε ότι τα έχω χάσει…», έλεγε με παράπονο, γι’ αυτούς που τώρα τον πενθούν και τότε έσταζαν δηλητήριο…
-Μου λέει μια μέρα στο τηλέφωνο: «Επειδή κι εσύ κι εγώ έχουμε γράψει και για τραγουδιστές της πίστας, να ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να γράψεις για έναν τραγουδιστή πίστας ένα τραγούδι εφάμιλλο με αυτά που έχεις γράψει για τη Γαλάνη ή την Αλεξίου. Ποτέ. Είναι τέτοιο το γονίδιό τους που σε οδηγεί από μόνο του σε κατώτερη γραφή».
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
15 μεγάλα τραγούδια που ίσως δεν ήξερες πως είχε γράψει ο Μάνος Ελευθερίου
