Μύρος Ζέκα
Ο Hiroo Onoda γεννήθηκε σε οικογένεια που είχε ρίζες στους σαμουράι. Όταν έγινε 18 χρονών, γράφτηκε στο πεζικό του ιαπωνικού στρατού για να συνδράμει στην πολεμική προσπάθεια της χώρας του. Δύο χρόνια αργότερα, το 1944, στάλθηκε σε ένα νησί στις Φιλιππίνες που λεγόταν Λουμπάνγκ και εκεί συνεργάστηκε με μια ομάδα Ιαπωνέζων στρατιωτών που κρύβονταν. Όταν το νησί κατακτήθηκε από την κοινοπολιτεία των Φιλιππινών, ο Onoda και άλλοι τρεις στρατιώτες που είχαν απομείνει κατέφυγαν στα βουνά. Όπως αναφέρει το Knowledgenuts, ήταν απομακρυσμένοι από την κοινωνία και συμμετείχαν σε ανταρτοπόλεμο, όπου έχασαν τη ζωή τους τα δύο μέλη της μικρής ομάδας.
Οι εναπομείναντες στρατιώτες έμαθαν πως η Ιαπωνία έχασε τον πόλεμο από ένα φυλλάδιο το 1945 – αλλά δεν το πίστεψαν καθώς θεώρησαν πως ήταν κάποιο κόλπο των Συμμάχων. Το 1949, ένα από τα μέλη της ομάδας εγκατέλειψε και παραδόθηκε στην αστυνομία των Φιλιππινών. Φωτογραφίες και εικόνες από τις οικογένειές τους ρίχτηκαν σε αυτούς από ένα αεροπλάνο προκειμένου να τους πείσουν να παραδοθούν. Νομίζοντας πως πρόκειται για ένα ακόμη κόλπο, παρέμειναν κρυμμένοι. Το 1972, 27 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, ο Onoda είχε απομείνει πλέον μόνος του καθώς ο τελευταίος του σύντροφος συνελήφθη και σκοτώθηκε από την αστυνομία.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1974, ένας Ιάπωνας τουρίστας που λεγόταν Suzuki κατάφερε να βρει τον κρυμμένο Onoda. Ο τουρίστας, τον οποίο ο Onoda αποκαλούσε «Χίπη», δεν κατάφερε να τον πείσει να εγκαταλείψει την κρυψώνα του. Ο Suzuki ενημέρωσε την ιαπωνική κυβέρνηση και εκείνη έστειλε τον τότε αξιωματικό του Onoda (ο οποίος πλέον ήταν βιβλιοπώλης) να τον θέσει εκτός καθήκοντος επισήμως. Ο Onoda έβγαλε το ξίφος, το τουφέκι και όλα του τα όπλα και αμέσως εγκατέλειψε. Ο εξοπλισμός του ήταν σε άριστη κατάσταση, παρά τα 30 χρόνια που είχαν περάσει. Ένας άλλος στρατιώτης που βρισκόταν στην Ινδονησία έμεινε στη θέση του περισσότερο από τον Onoda, για λίγους παραπάνω μήνες όμως.
Τι έγινε μετά
Επιστρέφοντας στην πατρίδα του σαν ήρωας, ο Onoda δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στον νέο τρόπο ζωής της Ιαπωνίας. Το 1976 μετακόμισε στη Βραζιλία για να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία μαζί με τον αδελφό του. Αργότερα το ίδιο έτος παντρεύτηκε και εξέδωσε την αυτοβιογραφία του. Αργότερα επέστρεψε στην Ιαπωνία για να δημιουργήσει ένα φιλανθρωπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα. Όταν το 1996 επισκέφτηκε ξανά το νησί Λουμπάνγκ , δόρισε 10,000 δολάρια σε ένα τοπικό σχολείο. Το 2014 και σε ηλικία 90 χρονών, ο Onoda πέθανε από καρδιακή συγκοπή (την οποία έπαθε από πνευμονία), αφήνοντας πίσω την κληρονομιά του Σαμουράι που καβαλούσε.
“Αργότερα επέστρεψε στην Ιαπωνία για να δημιουργήσει ένα φιλανθρωπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα”
Του στύλ “αφού εγώ ήμουν τόσο τούβλο, ώστε να πιστεύω ότι ένας σύγχρονος πόλεμος μπορεί να συνεχίζει για 30 χρόνια, ας δωρίσω χρήματα στην εκπαίδευση, μπας και η επόμενη γενιά βγει πιο έξυπνη”