Η Αργυρώ Κουκουλά αγαπάει τον Έλβις.

Μου λέει η ίδια:

«Μ’ ἀρέσει νά γράφω καί νά μιλῶ γιά τόν Ἔλβις Πρίσλευ. Ἔχω δεῖ ὄλες τίς ταινίες του κι ἔχω ἀκούσει ὅλα τα τραγούδια του αμέτρητες φορές καί συνεχίζω διότι κάθε νέα φορά βρίσκω κάτι ”ἐπί πλέον”. ‘Από τά 500 βιβλία πού κυκλοφοροῦν μέ θέμα τόν Ἔλβις τά 20 πού θεωρῶ βασικότερα τά ἔχω διαβάσει ἐπανειλημένως διότι κι ἐδῶ βρίσκω κάθε φορά κάτι ”’επί πλέον”.
Ἔχω πάει πάρα πολλές φορές τόσο στά γενέθλια ὅσο καί στην ἐπέτειο τοῦ θανάτου του στήν Μέμφιδα κι ἔχω ἀκούσει ἀμέτρητα μπλούζ σ΄ὄλα τά στέκια τῆς Beal str. Ταυτόχρονα ἔχω πάει ἐπανειλημένως στό Λας Βέγκας πού γιά 7 χρόνια ἔδινε συναυλίες καί στό Λός Ἄντζελες πού γιά ἄλλα 7 χρόνια γύριζε ταινίες. Ἐπιπλέον δέν ὑπάρχει Hall of fame στην Ἀμερική, ἀπό τό Cleveland ὠς τό NashVille πού νά μήν τὄχω μελετήσει παραπάνω ἀπό μιά μέρα ἐπειδή ἡ ἐκτενέστερη πτέρυγα σέ ὅλα σταθερά ἀναφέρεται στόν Ἔλβις.
Ἔχω παρακολουθήσει πολλούς διαγωνισμούς προσωποποιημένων ΕΤΑ καί στην ‘Αμερική καί στην Εὐρώπη καί ὅποια ἐκδήλωση γίνεται στην Εὐρώπη ἀπό τήν ‘Ιρλανδία ὡς τήν Μάλτα τά τελευταῖα 5 χρόνια τήν ἔχω δεῖ.»

Της ζήτησα λοιπόν να διαλέξει μια στιγμή της ζωής του και να μας την αφηγηθεί, κι επειδή το μεγάλο comback του Έλβις το ’68 έγινε τέτοιες μέρες (συγκεκριμένα στις 3 Δεκεμβρίου), επέλεξε αυτό, ξεκινώντας με μερικά αυτοβιογραφικά της στοιχεία…

”Elvis Times”: Come back ’68
ή
”Τι μου λέει ο Πρίσλεϋ για μένα”

”το ρόκ αρχίζει και δεν τελειώνει”

Μετά από μια διαδήλωση τον Ιούνιο του 2011, μπουκάραμε μια παρέα αγνώστων, σ΄ένα καφέ της Κολοκοτρώνη που βρέθηκε στα πόδια μας, μέχρι να ξεστραβωθούμε από τα ληγμένα χημικά που είχαν ρίξει. Σε χαμηλή ένταση είχε τον Κραουνάκη να τραγουδά ”το ροκ αρχίζει και δεν τελειώνει, σου ροκανίζει το παντελόνι ράουντ δε κλόκ”! Ούτε παραγγελιά να τόχαμε τέτοιο δέσιμο με τις ”σκηνές ρόκ” που κοντά μήνα πριν είχαν ξεκινήσει, μ΄επίκεντρο το Σύνταγμα, σ΄ὀλη την Ελλάδα. (Στη Βουλή συζητούσαν τον ”ἐφαρμοστικό νόμο”!)

Μέχρι να φτάσω σπίτι μου, το ‘χα σκεφτεί 4-5 φορές, ακόμα. Από κείνες τις μανίες που σε χτυπάνε στα καλά καθούμενα ώρες και φορές. Και κολλάς. Το ροκ αρχίζει και δεν τελειώνει. Χωρίς πολλή σκέψη, το ‘βαλα και στο σιντι, μόλις μπήκα σπίτι. ”Ροκ είν΄ο Έλβις ο δυναμίτης, Βασιλειάδου και Αὐλωνίτης. Αὐτοί ‘ναι ροκ”! Μάλιστα! «Τι σου λέει ο Πρίσλεϋ για μένα κι όλο με κοιτάς με μάτια δακρυσμένα”. Μέχρι πού νύσταξα ανακάτευα σιντί χωρίς να ξέρω αν έψαχνα κάτι ή αν σκότωνα την ώρα μου ακούγοντας μουσική. Τα ίδια και την άλλη. Και την επομένη. Σαν να είχα βρει μέτρο αποτίμησης, της νέας ατμόσφαιρας των ήμερων, τις ροκ σημειώσεις, για να μην ξαναχάψω ”μεταπολιτευση”. Ένα πράγμα τέτοιο…  Σαν νάχε γυρίσει η κλεψύδρα ανάποδα επειδή ”το ροκ ἀρχίζει και δεν τελειώνει” αλλά και επειδή ”ἡ Τέχνη πρέπει να σου δίνει ο,τι η ζωή δεν μπορεί”! Έτσι ξανάρχισα ν΄ακούω ροκ ολοένα και πιο εντατικά, όπως την δεκαετία του ’80 και του ’90, όλες τις υπόλοιπες μέρες εκείνoυ του φεστιβάλ της ελληνικής ”ἀγανάκτησης” στο Σύνταγμα, αλλά και όλο το καλοκαίρι που ακολούθησε. Όπως όταν προετοιμάζεσαι για εξετάσεις που δεν θες να κοπείς. Και το φθινόπωρο τα ίδια.

Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Ντουγρού: Πινκ Φλόϋντ (εκείνο το Final Cut), Ντόρς, Τζόπλιν, Dire Straits, Black Sabbath, Βαν Χάλεν, Ελβις, ξανά Ελβις (”αχ βρε Πρίσλεϋ τι κάνεις”), Ἀιρον-Μεϊντεν. Τι-στο-δαίμονα-είχα-πάθει; Σα νάβρεχε το κατακαλόκαιρο! Μετάλλικα, Queen,Bee Gees και δως του και τα δικά μας Αγγελάκας , Ξύλινα Σπαθιά, Μαχαιρίτσας αλλά και πιο πίσω: Σιδηρόπουλος, Παπακωνσταντίνου (”κι άν είμαι ροκ, μη με φοβάσαι”), Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, Μπουλάς, Γιοκαρίνης (ώπα ”νοσταλγός του ροκ-εν-ρολ” ) άντε και η Joan Jett. Στο γιουτιούμπ και το γκουγκλ είδα με τις ώρες συναυλίες που δεν είχα δει, έμαθα παραλειπόμενα που δεν ήξερα, άκουσα ολόκληρους δίσκους που δεν είχα προλάβει ποτέ ν΄ακούσω ή ν΄αγοράσω, ένας ολόκληρος κόσμος τέχνης και μάρκετινγκ μέσῳ της αγίας ημών τεχνολογίας μου είχαν μετατρέψει το 6μηνο σε εικοσαετία συμπερασμάτων. Στο τέλος ζαλίστηκα! Κουδούνιζε όμως στο κεφάλι μου, σαν απρόοπτη κιόλας επίγνωση απ’ ολ’ αυτά, ένα θέμα που φαινόταν ξεκάρφωτο αλλά που με τράβαγε από το αριστερό ημισφαίριο, σαν τον μαγνήτη του Τσε στις διαδηλώσεις: Ε λ βι ς Π ρ ί σ λ ε ϋ!

Κι όπως τέλειωνε και το 2011 μ’ έπιανε μια διάθεση απολογισμού και ανακεφαλαίωσης , και η ζαλάδα δεν κατέληγε στη σύγχυση και την ναυτία μα στο κοσκίνισμα, το ξεσκαρτάρισμα, και με φιλοδοξίες διαύγειας στην οριοθέτηση: Απ΄όλους τους τομείς που μπορεί να γίνει μια επανάσταση, ο πλέον ακρογωνιαίος είναι στον χώρο της Τέχνης. Όχι της απλής παιδείας. Η Τέχνη πρέπει να μας δίνει υποδορίως ό,τι βιταμίνες δεν μπορεί να μας δώσει η ζωή, αλλιώς δεν είναι Τέχνη. Το εμπεδώνει εύκολα όποιος λατρέψει τον Όσκαρ Ουάιλντ. Και στην μουσική του 20ου αιώνα η πιο επαναστατική σφραγίδα εις μακράν , είχε το όνομα Έλβις Πρίσλεϋ. Ο 21ος συνεχίζεται με παραλλαγές ”Ροκ αράουντ δε Ροκ”. Μόνο που επειδή η ροκ και ό,τι είδη προέκυψαν από την ροκ, δεν θάχαν προκύψει αν στα μέσα της δεκαετίας του 50 ο Έλβις δεν είχε ανακατέψει ό,τι μουσικά είδη είχαν παρουσιασθεί στον νότο της Αμερικής ως τότε,σπάζοντας φαινομενικά μουσικά στεγανά αλλά ουσιαστικά κοινωνικά και εμπορικά ταμπού δεκαετιών, τελικώς το ” Ροκ αράουντ δε Ροκ” είναι ροκ αράουντ στον Πρίσλεϋ. Από σιντί σε σιντί, από γιουτιούμπ σε γιουτιούμπ κι απ΄τα άρθρα του Βillboard ως τα άρθρα του Rolling Stone και του forbe , από τότε μέχρι σήμερα, δεν βγαίνει άλλο συμπέρασμα. Έλβις, ο Βασιλιάς. Τελεία!

Εν τω μεταξύ οι διαδηλώσεις είχαν αραιώσει, τα χαράτσια είχαν πάρει τον δρόμο τους, 0 ΓΑΠ, ο Σαμαράς, ο Δημάρ και τα ρέστα της Ελληνικής πλάκας είχαν πιάσει κανονικά δουλειά. Το ροκ αρχίζει και δεν τελειώνει, το ‘βλεπες ξανά, στην Ἑλληνική νανοπολιτική. Προφανώς από κάτι τέτοια ”ισοδύναμα” ξεκίνησε και το ροκ ολόκληρο , απλώθηκε κι απλώνεται συνέχεια μέσα κι έξω από το κεφάλι μου. Μ’ έπιασαν μόνιμες τάσεις αναγωγών, παραλληλισμών και προβολών στο τότε και στο άλλοτε του ροκ και με κρατάνε ακόμα με την ἀγωνία του ”θεατή επί σκηνής”, όπως ακριβώς τον περιγράφει ο Ιονέσκο, στο ένα και μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε με τίτλο ”Ὁ Μόνος”

”If I can dream”

YouTube

No Description

Το στούντιο του αμερικάνικου καναλιού NBC είχε μετατραπεί σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε ανέτως αθηναϊκή μπουάτ της δεκαετίας του 70, για την μαγνητοσκόπηση ενός χριστουγεννιάτικου σώου που είχε , προ πολλού , κανονίσει ο δαιμόνιος μάνατζερ του Πρίσλεϋ για τα Χριστούγεννα του 1968. Βασικός εμπνευστής της τελικής ιδέας όμως, που αργότερα υιοθετήθηκε ως μόνιμη πατέντα από το ΜΤV, ήταν ο παραγωγός της εκπομπής Steve Binder. Συνομήλικος του Έλβις και στον τομέα του εξ ίσου πρωτοποριακός και εικονομάχος , ενθουσίασε τον Πρίσλευ ως το παραπέντε της μόνιμης ρήξης με τον μάνατζέρ του, που ήθελε σμόκιν και κάλαντα .Ο Binder επέμενε να δείξει τον Έλβις όπως ήταν . Και το πέτυχε θριαμβευτικά. Νέο ”στρηπ-τηζ με ρούχα” ξανά. Οχι επειδή κουνά προκλητικά γοφούς αυτήν την φορά, αλλά επειδή ροκάρει και τζαμάρει ζωντανά στο μισό μέτρο, μπροστά σε κόσμο, όπως όταν βρίσκεται σε στουντιο για δοκιμές. Π υ ρ η ν ι κ ό!

Η “πατέντα” του Binder είχε τέτοια απήχηση στην λεγόμενη σώου-μπίζ που όχι μόνο o ‘Eλβις ξανάρχιζε εσπευσμένα τις λάιβ παραστάσεις στο Λας Βέγκας και σ΄όλη την Αμερική για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, με μυθική εισπρακτική επιτυχία ,αλλά έδωσε ιδέα και για δυό ντοκιμαντέρ στην ΜGM, το Elvis this is the way it is (1970) και το Elvis on tour (1972). Και παρά το ότι τα ντοκιμαντέρ δεν τράβαγαν εισπρακτικά στην Αμερική, αυτά έσπασαν ταμεία. Ειδικώς το δεύτερο το 1972 Elvis on tour, με τον Μάρτιν Σκορσέζε στο μοντάζ, απόσβεσε μέσα σ΄ένα 3ήμερο προβολών το 1,5 εκατομμύριο δολλάρια που κόστισε τότε και πήρε και το πρώτο όσκαρ για ντοκιμαντέρ, εκείνη την χρονιά.

Ο Έλβις έλαμπε στα 33 του, όσο ελάχιστοι άντρες – δεν κρυβόταν η χαρά του που είχε γίνει μπαμπάς πριν από δέκα μήνες και σ΄ενα χρόνο τέλειωνε και το συμβόλαιό του με το βαρετό εν τέλει Χόλιγουντ, που αντί να τον πάρει στα σοβαρά ως ηθοποιό που εκείνος ήθελε και όντως ήταν, τον έβλεπε μόνο σαν εισπρακτική μηχανή, που πάλι όντως ήταν και τέτοια – δεύτερη δεν υπήρξε ακόμα. Έβγαινε όμως από την παγίδα των φτηνιάρικων ταινιών (quickies) κι αυτό τον ανακούφιζε τόσο όσο και τον φόρτιζε . Όσο πιο τρανός ο καλλιτέχνης τόσο μεγαλύτερη κι η ανασφάλειά του.Κι όσο πιο γνήσιος ο καλλιτέχνης τόσο πιο μεγάλη η ανησυχία του για το κάθε επόμενο βήμα του. Ο Πρίσλεϋ ήταν και τα δυο από το 1954 που ξεκίνησε. Κόμπος!

Το 1968 για την Αμερική ήταν μια δύσκολη χρονιά. Πιο δύσκολη ίσως απ΄ ό,τι για την Γαλλία με τον Μάη του ’68. Τo Βιετνάμ ήταν σε εκρηκτικό αδιέξοδο από την αρχή του χρόνου. Τον Απρίλιο είχε δολοφονηθεί, στην Μέμφιδα , την πόλη που ζούσε ο Έλβις , ο Μαρτίν Λούθερ Κινγκ, δυο μέρες μετά το blockbuster του Στάλνεϋ Κιούμπρικ ”2001 η Οδύσσεια του Διαστήματος”. Τον ‘Ιούνιο ο Ρόμπερτ Κένεντι δολοφονήθηκε στο Λος Άντζελες… Και ο πολιτικός σεισμός ολοκληρώθηκε με έναν κανονικό σεισμό, τον μεγαλύτερο πραγματικό σεισμό που γνώρισε ποτέ η Αμερική ως τότε. Τον Νοέμβριο, με επίκεντρο το Σικάγο ταρακούνησε όλους τους ουρανοξύστες σε 23 πολιτείες. Ακριβώς ένα μήνα μετά ακολούθησε ο τηλεοπτικός σεισμός του Special 68 με τον ΄Eλβις, που απεδείχθη αναπάντεχα Elvisaurus: ταρακούνησε τους τηλεοπτικούς δέκτες και των 50 πολιτειών της Αμερικής.

Το ταλέντο του ξαναγινόταν χάρισμα και χτύπαγε διπλή κορυφή όπως κάποιες φορές κάποιες μετοχές στο χρηματιστήριο, ή όπως τα δυο φεγγάρια τον Αύγουστο. Ξεκίναγε νέο ράλι, δερμάτινος απ΄την κορφή ως τα νύχια και ”μαύρα μαλλιά , μαλλιά κοράκου χρώμα”. Επί της ουσίας, αυτή η επανακορύφωση, που σε κανέναν άλλο καλλιτέχνη δεν έχει παρατηρηθεί, είναι βραβείο πέραν των Γκραμις και των Οσκαρς.

Κατά τον Σιοράν, ”το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να βρεθείς στη διαπασών της ύπαρξης και να συλλάβεις τον τόνο της”. Συνέλαβε ή όχι τον τονο της ο Έλβις στις 3 Δεκέμβρη του ’68, έβγαλε τόσους απρόσμενους άσσους απ΄το ταλέντο του που επειδή ούτε και ο ίδιος το περίμενε, πρέπει να ξεράθηκε όπως οι 250 που τον παρακολούθησαν στις μαγνητοσκοπήσεις , αλλά και τα εκατομμύρια των Αμερικανών που τον είδαν στις οθόνες τους και ξαναέτριβαν τα μάτια τους ,εκτός των άλλων και για την συγκλονιστικότατη ερμηνεία διαμαρτυρίας που έγινε ποτέ από τον Έλβις που απέφευγε –και καλά έκανε- την συνθηματική ή ”στρατευμένη” τέχνη . Το χριστουγεννιάτικο σώου έκλεινε με το If I can dream τραγούδι γραμένο ειδικά για την περίπτωσι και ειδικά για το κλὶμα της εποχής: Από την μια Χριστούγεννα από την άλλη η δολοφονία του Μαύρου ηγέτη στην Μέμφιδα κι ανάστα όλη η Άμερική με τους αφροαμερικάνους να διεκδικούν τη φράση του Μαρτιν Λούθερ Κίνγκ ”Ι have a dream” παντιέρα πλέον στο ορμητικότατο κίνημά τους, που είχε ξεκινήσει μια 15ετία πριν κι είχε συνδεθεί πάλι με τον Ἐλβις αναπάντεχα και τότε!

Elvis’ “If I Can Dream”

In celebration of the 45th anniversary of Elvis recording the “’68 Special,” we give you the legendary performance of “If I Can Dream.” Learn more about the King of Rock ‘n’ Roll by visiting Elvis.com.

H προηγούμενη All Shook Up χρονιά του Έλβις ήταν το 1957. Το All Shook Up και το Teddy Bear χτύπαγαν Νο1 επι βδομάδες στα Charts, η δεύτερη ταινία του ” JailHouse Rock” έσπασε ταμεία όπως και το αντίστοιχο τραγούδι που πήγε πιο ψηλά και απο το All Shook Up, αγόρασε την Graceland, ζούσε -το κυριότερο για τον ίδιο τον Έλβις- και η μαμά του να τα βλέπει ολ΄αυτά και να σαστίζει μαζί μ’ όλο τον πλανήτη για τον 22χρονο εκατομυριούχο της. Παραμυθένια πράγματα.

Αυτά συνέπεσαν με την άνοδο του κινήματος των Μαύρων στην Αμερική. Ο ρατσισμός στον Νότο με τους πολλούς αφροαμερικάνους, κοιτίδα της τζαζ,των μπλούζ, των γκάσπελ, σπιρίτιουαλς και πάει λέγοντας χτύπησε κόκκινο και ο πιτσιρικάς τοτε Ελβις που έλεγε τα τραγούδια τους, διατυμπανίζοντας πως θαύμαζε τους μαύρους μουσικούς όσο και τους άσπρους, έγινε το κόκκινο πανί διότι καταργούσε στην πράξη, παρασύροντας και κόσμο μαζί του, τον φυλετικό διαχωρισμό μιας κι ένωνε μαύρα κι άσπρα ακροατήρια κάτω από την ”race music” στο ρόκ’ν’ρολλ. Πάρα τα εισπρακτικά παραληρήματα δεν κατάφερε ούτε αυτός να κυκλοφορήσει το One night of sin αν και το έγραψε σε στούντιο(1957). Γραμμένο από μαύρους για μαύρους και με κατάμαυρο δηλ. ξεδιάντροπο –τάχα μου- στίχο, αναγκάστηκε να το κυκλοφορήσει με παραλλαγμένους στίχους το 1959 , ενώ η ακυκλοφόρητη έκδοση βγήκε μόνο το 1983 (κι είναι από τις πιο ”μαύρες” ερμηνείες του). Λογοκρισία και στον Έλβις την εποχή της φουλ αναγνωρισιμότητος και εισπρακτικής του επιτυχίας! Τέτοιος φυλετικός διαχωρισμός είχε επιβληθεί στην μαύρη κουλτούρα που ούτε το χρήμα δεν τον ανέτρεπε! Η λέξη segregation(=διαχωρισμός) στις ΗΠΑ είναι εφάμιλλη του ναζισμού στην Γερμανία.

Παρά τις συνταγματικές αποφάσεις από το ’54 για φυλετική ισότητα, το ’57 το segregation ήταν αήττητο και η τέχνη των μαύρων υπό διωγμό. Το ίδιο και οι εκφραστές της , όποιοι κι αν ήταν. Το R&B που ξέρασε το Rock’n’Roll έπρεπε να πάει μαζί μ΄ό,τι το θύμιζε στον αγύριστο. Τον Τζέρρυ Λί Λιούϊς τον κατηγόρησαν για αποπλάνηση ανηλίκου κι αιμομιξία επειδή παντρεύτηκε την 14χρονη ξαδέλφη του, ο Μπάντυ Xόλλυ τους απάλλαξε με το αεροπορικό που του ‘τυχε το ’59 και τον δημοφιλέστατο ραδιοφωνικό παρουσιαστή και dj Άλαν Φριντ τον κατηγόρησαν για ”επί χρηματισμό προβολή του ροκ εν ρολ” και ησύχασαν το ’60. Τον ‘Ελβις με τα κουνήματα,τα ντυσίματα, τα πομπαντούρ και τους μαύρους θαυμασμούς τον έβαλαν εύκολα στο ψυγείο με το να τον στείλουν στον στρατό το 1958 για δυό χρόνια και μετά τον άφησαν να προσπαθεί στο Χόλλυγουντ ν’ αποδείξει τα υποκριτικά του προσόντα. Εν τω μεταξύ πριμοδότησαν την Βρετανική εισβολή (British Invasion) για ν΄αλλάξουν τον ήχο και τις μνήμες, έριξαν στα ναρκωτικά τους χίππυς, και ξεκίνησαν φανερά το Βιετνάμ το ’64. Μόνο που το κίνημα των μαύρων για πολιτικά δικαιώματα συνεχιζόταν κι ειδικά στην Μέμφιδα έσφιζε κι ήταν συνδεδεμένο με το παρελθόν και την καριέρα του ‘Ελβις ήθελε-δεν-ήθελε το segregation. Το 1968, δυο μήνες μετά την δολοφονία του Μαρτίν Λούθερ Κινγκ,ο Steve Binder επηρεασμένος από μια συζήτηση με τον Έλβις για το θέμα, παρήγγειλε να του γράψουν ένα τραγούδι. Προέκυψε το ”Ιf I can dream”. Ο μάνατζερ του Πρίσλεϋ το απέρριψε. Ο ίδιος όμως ενθουσιάστηκε, το κανε ύμνο κι απογειώθηκε μαζί του!

Η δυνατή τέχνη πάντα ανακατανέμει την κοινωνία και οι δυνατοί καλλιτέχνες δρουν σαν την πέτρα που πέφτει στα ακίνητα νερά κι αρχινάνε οι επάλληλοι κύκλοι με κατεύθυνση τα Ηλύσια Πεδία. ‘Ενας ογκόλθιος όπως τον ‘Ελβις επιστρέφει για ένα απρόοπτο ανκόρ που καθυστέρησε ἤ προετοιμαζόταν μια δεκαετία και στις 3 Δεκέμβρη κράτησε μια ώρα καθηλωμένους τους Αμερικάνους στις οθόνες τους. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες εμπνέουν και εμπνέονται.’Οταν εμπνέονται δε οι ίδιοι από τον μικρόκοσμο της καθημερινότητας, τον ανάγουν σε λυδία λίθο δηλ. τον ανεβάζουν στην αυλαία τους και τον κάνουν διακριτά ορατό. Για όλους εμάς, τους καθημερινούς, αυτό είναι λίαν κολακευτικό , και γίνεται προβεβλημένα ψυχαγωγικό -με την απόλυτη ακρίβεια του όρου- όταν ο καλλιτέχνης είναι διαμετρήματος τέτοιου που στις αναζητήσεις του φτάνει και ως την έκσταση των Ηλυσίων Πεδίων. Η τέχνη του τότε φέρνει αποτελέσματα και ανατροπές. Σε κάνει να νιώθεις ουρανομήκης και μάλιστα πως είσαι ένα από τα βέλη που πετά. Όταν νοιώσεις πως είσαι και ο στόχος του , και είσαι,σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι και συντελεστής του. Σα να σε παίρνει μαζί του. Είναι τότε που γίνεσαι και συντελεστής του πράγματι: Του απευθύνεσαι όπως θ΄απευθυνόσουνα στον Θέσπι όταν εκείνος γύρισε την πλάτη του στην ορχήστρα και απευθύνθηκε στο ακροατήριο, δημιουργώντας έτσι το πρώτο θεατρικό κοινό. Αυτή ‘ναι η περίφημη όσμωση με το κοινό, όταν το κοινό είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι με συγκεκριμένες κεραίες. Αυλαία και πάμε. Αυλαία και φύγαμε. Αυτό ξανασυνέβη στο Special ’68 πού έμεινε στην μουσική ιστορία ως “Εlvis ComeBack ’68” στα παγκόσμια ροκ μουσικά δρώμενα .

Ο Πρίσλεϋ δεν εμπνεόταν απλώς όταν ερμήνευε ένα τραγούδι, εκστασιαζόταν. Το 1968 έγινε η δεύτερη ALL SHOOK UP χρονιά του ακριβώς γι αυτό. ‘Οταν τον Δεκέμβρη του 2011 ξαναείδα στο γιουτιουμπ εκείνη την αλά μπουάτ ατμόσφαιρα, μ΄έναν αμήχανο στην αρχή Πρίσλεϋ, να ξεχνιέται σταδιακά και να βγάζει από μέσα του κι έναν εκπληκτικό, άγνωστο ως εκείνη την στιγμή κιθαρίστα, πέρα από τον τραγουδιστή, και να γίνεται με τους 250 μια παρέα πού διασκεδάζει και αστειεύεται , όχι για τα Χριστούγεννα ή για το τηλεοπτικό σώου, μα για όλα- όσα και μ΄όλα τα συναισθήματα παρόντα… Πραγματικά ζήλεψα που δεν ήμουνα εκεί, να κάθομαι, όπως αντάλλασσε κουβέντες, βλέμματα κι αστεία με τους θεατές που βρίσκονταν ακριβώς μισό μέτρο ή και λιγότερο, δίπλα του. Θεατές επί σκηνής, με τον Πρίσλεϋ να “τζαμάρει” σα να ‘ναι σπίτι του! Από κουφό και πέρα…

Elvis Presley – Baby What You Want Me To Do 1968

Elvis Presley – Baby What You Want Me To Do 1968

”ρόκ ειν΄ο ΄Ελβις ο δυναμίτης”

Αποφάσισα να πάω και να ξαναπάω όχι μόνο στην Μέμφιδα πού ‘χε ζήσει ο ‘Ελβις μα και στο Λάς Βέγκας που 7 χρόνια τραγουδούσε, ανατρέποντας κι εκεί το κλίμα της γραβάτας και των Rat Pack, και στο Λός Άντζελες πού γύριζε αλλά 7 χρόνια ταινίες στην Παραμάουντ, στο Μπέλ Εαρ που έμενε όσο καιρό βρίσκονταν στο Χόλιγουντ, στο Νάσβιλ και στο Studio B που έγραψε ένα σωρό τραγούδια, στη Νέα Ορλεάνη της τζαζ που είχε γυρίσει το εκπληκτικό King Creole, στο Κλίβελαντ με το 3οροφο μουσείο του Ροκ’ν’Ρολλ που του’ χει αφιερωμένη μια τεράστια σάλα και στο Μadison Sq. garden της ΝΥ που έδωσε 4 σολντ άουτ το 1972. Κι όχι μια φορά αλλά παραπάνω. Καί κάθε φορά μου ‘βγαινε ένα νέο κεφάλαιο για μελέτη εις βάθος. ‘

Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, εξ αιτίας του Ελβις , απ’το ροκ ‘ν’ ρολ δεν μελέτησα διεξοδικά όλο το ροκ φαινόμενο αλλά και όλο τον αμερικάνικο εμφύλιο, όλο το κίνημα των μαύρων,των χίππυς ,της Μαφίας, όλη την σταδιακή εξέλιξη του νέου κόσμου στην σημερινή υπερδύναμη και στη βιομηχανία του θεάματος και σταδιακά ανακάλυπτα πως ήμουνα, εκτός από τεχνοφρήκ και ό,τι έλεγε ο Γιοκαρίνης, ”νοσταλγός τοῦ ροκ εν ‘ρολ με μια δόση ιδιότροπη στην συνταγή”. Ένοιωθα να θέλω να βρω την ιδιοτροπία και την δόση. Λόξα ροκοκό αυτογνωσίας ίσως, αλλά εντονότατη και πέρα από περιέργεια. Συνεχίζω να πηγαίνω στον Νότο και να λύνω το σταυρόλεξο του ‘Ελβις. Δεν υπάρχει θέμα και τομέας που να μην πέφτεις πάνω του. Από τις κολεξιόν του Λάνγκερφελντ, και τους παλαιοντολόγους αντί να διαλύεται ο μύθος του ολοένα και δυναμώνει. Μέχρι και στον Μαζάουερ βρήκα ολόκληρο κεφάλαιο για τον Έλβις. Ατύπως ξεκίνησα το 2011 διδακτορικό με θέμα τον ‘Ελβις. Μόλις το τελειώσω θα βρω και καθηγητή να το υποβάλλω. Ως τότε έχω υιοθετήσει όλες τις κύριες και δευτερεύουσες επετείους των ελβισιακών και ανατέμνω τις φάσεις που τις προκάλεσαν. Μια τέτοια επέτειος είναι και το Special 68 πού τελικά έγινε και Εlvis comeback γιατί ”ρόκ-ειν’-ο-Έλβις-ο-δυναμίτης”.

Bill Belew talks about Elvis’s 68′ Comeback

Bill Belew talks about designing Elvis’s 68′ Comeback leather suit. – From the Documentary “Fit for a King” Directed by Andy Dumas