Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα απ’ το άρθρο «Μίκης Θεοδωράκης: Από καλλιτέχνης της Αριστεράς, σημαία της πατριδολαγνείας (το λιγότερο)!» του stigalaria.
Ο Μπιθικώτσης τραγουδώντας Θεοδωράκη συνδέθηκε κι αυτός με τους αγώνες της Αριστεράς, μπήκε σε κάθε λαϊκό κουτούκι και σπίτι, σε κάθε διαδήλωση. Στην πραγματικότητα όμως ο “σερ” του ελληνικού τραγουδιού δεν είχε σχέση με την Αριστερά και μάλιστα ήταν δεξιός και ακόμα χειρότερα… τυχοδιώκτης. Αποδείχτηκε πως πήγαινε όπου πάει το πολιτικό “ρεύμα” της εξουσίας και είναι γνωστό ότι τραγούδησε και… τον “Ύμνο της Επανάστασης” επί χούντας.
Τον Ιούλιο του ’67 ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει γράμμα προς τον Γρ. Μπιθικώτση:
«Γρηγόρη.
Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα “Δειλινά” τον “Υμνο της Επαναστάσεως”. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά.
(Υπογραφή: Μίκης Θεοδωράκης)
Αθήναι, Ιούλιος 1967».
Η συνέχεια είναι γνωστή
Ο Μίκης πιάστηκε λίγο αργότερα (21 Αυγούστου 1967), κι ακολούθησε το “δρομολόγιο” Μπουμπουλίνας – ταράτσα κι απομόνωση – Νοσοκομείο – Αβέρωφ – Ζάτουνα – Ωρωπός κλπ, ο δε Μπιθικώτσης (που μάλλον δεν πείστηκε από το φλογερό μήνυμα του συνθέτη) έφτιαξε σόλο καριέρα. Ως “Σερ Μπιθί”, πλέον, πέρασε από τα καλύτερα μαγαζιά της εποχής: “Καν-Καν”, “Δειλινά” και βεβαίως από τις φιέστες της Εθνοσωτήριου στην “πίστα” του Καλλιμάρμαρου ή στα στούντιο της ΥΕΝΕΔ… [*]
Έτσι, ο τραγουδιστής της «Ρωμιοσύνης» και του «Άξιον Εστί», εκτός από Ρίτσο και Ελύτη, τραγούδησε και τον «Ύμνο» της δικτατορίας σε στίχους του “τιτανομεγιστοτεράστιου” Ηλία Καραμανέα και μουσική Α. Ρεμούνδου.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης στα γενέθλια της χούντας
Εορτασμός της 1ης επετείου της 21ης Απριλίου 1967 με την παρουσία του Αντιβασιλέα Γεωργίου Ζωιτάκη και του Πρωθυπουργού Γεώργιου Παπαδόπουλου στην Αθήνα Πλήθος κόσμου εισέρχεται στο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιείται εκδήλωση, διοργανωμένη από το Δήμο Αθηναίων, για τον εορτασμό της επετείου. Ο Γ. Παπαδόπουλος εκφωνεί λόγο ενώ οι παριστάμενοι επίσημοι και ο συγκεντρωμένος κόσμος παρακολουθούν.
Στις 13 Ιουλίου του 1967 σε μια καλλιτεχνική βραδιά υπό την αιγίδα του Κεντρικού Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων, στο κέντρο «Δειλινά» της Γλυφάδας, η Βίκυ Μοσχολιού και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησαν, σε πρώτη εκτέλεση, τον Ύμνο της δικτατορίας:
«Μέσα στ’ Απρίλη τη γιορτή,
το μέλλον χτίζει η νιότη
αγκαλιασμένη, δυνατή,
μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή
και πρώτο το στρατιώτη…».
Αυτά κατέγραψε η ιστορία για το πρόσωπο Γρηγόρη Μπιθικώτση γι’ αυτό και το αποσύνδεσε από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη που τραγούδησε ως “διάμεσος”…
Δεκαετίες μετά, ξαναβρέθηκαν:
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ & ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Από την συναυλία για τα 70 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 18 Σεπτεμβρίου 1995.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΚΟΥΙΖ: Πόσο καλά γνωρίζεις τον Μίκη Θεοδωράκη; Κάνε το τεστ των 22 ερωτήσεων