Άρης Δημοκίδης
Πριν χρόνια ο Μπάμπης Τσόκας μου έστειλε κάτι εξαιρετικά όμορφο: Δύο φωτογραφίες και τις λεζάντες τους.
Καλοκαίρι 1968, περίπατος στο Βασιλικό Κήπο.
Λίγους μήνες πριν είχα μάθει να περπατάω και απολάμβανα τους περιπάτους. Αφήνοντας με απόλυτη εμπιστοσύνη το χέρι μου μέσα στο χέρι της μαμάς, χωρίς καμιά έγνοια για τη διαδρομή ή τον προορισμό.
Άνοιξη 2015, περίπατος στον Εθνικό Κήπο.
Λίγα χρόνια πριν η μαμά εμφάνισε άνοια, αλλά εξακολουθεί ν’ απολαμβάνει τους περιπάτους. Αφήνοντας με απόλυτη εμπιστοσύνη το χέρι της μέσα στο δικό μου, χωρίς καμιά έγνοια για τη διαδρομή ή τον προορισμό.
Ήταν απ’ τα πιο όμορφα πράγματα που είχα δει…
Και συνεχίζει να είναι…
Ακολουθήστε τα Μικροπράγματα στο Google News, για άρθρα και κουίζ που θα σας φτιάχνουν τη μερα.
Καθόταν κάποτε κάποιος πατέρας ηλικιωμένος με άνοια με τον γιο του στο πάρκο
«Τι είναι αυτό το πουλί;» Ρωτούσε ο πατέρας
«περιστέρι» έλεγε απρόθυμα ο γιός
μετά από λίγο πάλι
«Τι είναι αυτό το πουλί είπες;» -«περιστέρι…»
ώσπου εκνευρίστηκε ο γιος
«περιστέρι! στο είπα τόσες φορές!»
Σαν είδε ο παππούς την ταραχή, έβγαλε ένα παλιό τετράδιο και του το δίνει.
Το ανοίγει ο γιος, ήταν ημερολόγιο, πενήντα χρόνια πίσω:
«τάδε του μηνός, βόλτα πάλι στο πάρκο με τον μικρό
με ρωτά για τα πάντα για τα περιστέρια, για τα ζώα τα δέντρα
ξανά και ξανά, 20 φορές η κάθε ερώτηση…»