Παναγιώτης Ανδριόπουλος
«Οι Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» του Παντελή Βούλγαρη γυρίστηκαν το 1991- 92.
Εξαιρετικές ερμηνείες από τους: Αλέκα Παΐζη, Θέμιδα Μπαζάκα, Θανάση Βέγγο, Χρυσούλα Διαβάτη κ.α.
Την μουσική για την ταινία έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις. (Χατζιδάκις και Βούλγαρης ξανασυναντήθηκαν μετά από 20 χρόνια, δηλαδή μετά την ταινία του Βούλγαρη για τον Μεγάλο Ερωτικό του Μ. Χατζιδάκι.)
Να τη:
Η μουσική και τα τραγούδια του συνθέτη για τις «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου», έργο 49 (1992), παραμένουν εκτός δισκογραφίας.
Μόνο το 1998 στο cd «Η Νένα Βενετσάνου τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι» που εκδόθηκε από τον Σείριο υπάρχουν τρία τραγούδια από την ταινία με τη φωνή της Βενετσάνου: «Μες στις ζεστές νύχτες του Αυγούστου» και «Στις ήσυχες μέρες του Αυγούστου» σε στίχους Χατζιδάκι, «Μικραίνει το φεγγάρι» σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Στην ταινία τραγουδούσε και ο Ηλίας Λιούγκος.
Επιλέγουμε το τραγούδι «Μες στις ζεστές νύχτες του Αυγούστου», το οποίο μέσα στο φιλμ, η Βενετσάνου το τραγουδούσε και ως «Μες στη ζεστή νύχτα του Αυγούστου».
Το ίδιο τραγούδι, περισσότερο μια «μουσική βινιέτα» εκ μέρους του Χατζιδάκι, αποδιδόταν κατά τη διάρκεια της ταινίας και από τη Μαριάνθη Σοντάκη με ελαφρώς αλλαγμένα ακόρντα, αλλά και στίχους.
Το τραγούδι είναι μια καλοκαιρινή, μελαγχολική εικόνα στην άδεια Αυγουστιάτικη Αθήνα. Μοναξιά, συναισθηματικό κενό, μέρες που γλιστρούν και χάνονται… Μα κι ένα κορίτσι «φωτεινή γραφή στο αντικρινό παράθυρο, με τα γυμνά της στήθια».
Ο Χατζιδάκις αληθινός ποιητής και μινιμαλιστής. Και στο στίχο και στη μουσική.
Η Βενετσάνου στην ταινία τραγουδά τους εξής στίχους:
Μες στη ζεστή νύχτα του Αυγούστου,
το φως στο δρόμο καίγεται
και η ψυχή μου αδειάζει
καθώς αυτός δε φαίνεται
το πάρκο ξεθωριάζει.
Κι εκείνη, κι εκείνη μια φωτεινή γραμμή
στο αντικρινό παράθυρο,
ποτέ δεν θα φανεί.
Οι στίχοι που τραγουδάει η Ν. Βενετσάνου στο cd:
Μανος Χατζιδακις-Νενα Βενετσανου-Μερες Αυγουστου
Απο την Ταινια του Παντελη Βουλγαρη “Ησυχες μερες του Αυγουστου”
Μες στις ζεστές νύχτες του Αυγούστου,
το φως στο δρόμο οπλίζεται
και η ψυχή μου αδειάζει
το σώμα μου ερεθίζεται,
το σπίτι ξεθωριάζει.
Κι εκείνη, φωτεινή γραφή
στο αντικρινό παράθυρο,
με τα γυμνά της στήθια.
Κι ετούτη η μέρα χάθηκε,
δε βρέθηκε η αλήθεια.
