Μικροπράγματα
Από τον Βαγγέλη Ρίσσου / 2011
Πίσω στο ’96, σε μια άλλη πόλη, είχα βρεθεί σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό και κάποια στιγμή ξεκίνησα να κάνω μια εκπομπή με μια φίλη μου, κάθε Παρασκευή απόγευμα.
Είχαμε ονομάσει την εκπομπή “Αστραλόν”. Είμασταν πολύ τρακαρισμένοι για καιρό, σχεδόν αστείοι, αλλά πολύ ενθουσιασμένοι.
Στην πρώτη συνέλευση που κάναμε στον σταθμό για να γνωριστούμε όλοι, κάθησε κοντά μου ο ο Μιχάλης.
Τράβηξε αμέσως την προσοχή μου -νομίζω όλων εκεί- με όλα όσα έλεγε, την εντυπωσιακή δισκοθήκη του και τον ενθουσιασμό του. Ένα παραπάνω ότι κρατούσε στα χέρια του το 7′ του where the wild roses grow που μόλις είχε βγει. Μια τέλεια κίνηση που τράβηξε τα βλέμματα όλων όσων άκουγαν ροκ στο σταθμό λόγω του Nick Cave, μα άφηνε ταυτόχρονα να ξεδιπλωθεί όλη η μαεστρία που είχε, βρίσκοντας καταπληκτικό να συνεργάζεται ένας τέτοιος καλλιτέχνης με την Kylie, που κανείς νομίζω δεν συμπαθούσε εκεί. Πιάνοντας λοιπόν τα βλέμματα όλων, κατάλαβε ακριβώς ποια θα ήταν η “ομάδα” του σε αυτό που μόλις ξεκινούσε.
Γίναμε αμέσως φίλοι. Ηταν μεγαλύτερος από μένα και είχε πάντα μια καινούργια ιστορία να μου διηγηθεί. Από τα χρόνια στο Λονδίνο, τις μέρες στην Αθήνα, τους φίλους του σε περοδικά και διάφορα αστεία κουτσομπολιά. Εγώ ήμουν ένα παιδί που νόμιζε ότι ήξερε πολλά και ήθελε να μάθει άλλα τόσα, και σ’αυτόν είδα τις ιστορίες που ζήλευα από μικρός και ήθελα να ζήσω. Αυτός σε μένα μάλλον είδε ένα καλό παιδί που κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του και τα τραγούδια του Morrissey.
Ξεκινήσαμε με μια μικρή αφέλεια μία δίωρη απογευματινή εκπομπή τα Σάββατα με σκοπό να ενημερώνουμε τους πάντες για ότι συμβαίνει στην μουσική που τότε πιστεύαμε ότι όλοι πρέπει να ακούν. Εκεί ουσιαστικά γνωριστήκαμε και καλύτερα. Στα τραγούδια που διαλέγαμε και τα αφιερώματα που κάναμε αργά τα βράδυα του Σαββάτου.
Σαν αυτό για τον κόσμο του Morrissey, που ήταν φτιαγμένο από τα πράγματα που ο Morrissey όριζε ως έμπνευση, όπως τις ταινίες που έχει αναφέρει, κρυμμένες λέξεις στους δίσκους του, ή τραγούδια που τον έχουν επηρεάσει, και μέσα εκεί ο Μιχάλης μπέρδευε προτάσεις από το DE PROFUNDIS με προτάσεις από το ημερολόγιο του.
Το τραγούδι που και οι δυο συμφωνησαμε πως ήταν το αγαπημένο μας, ήταν αυτό:
The Smiths – How Soon Is Now? (Official Music Video)
Official video for How Soon Is Now? by The Smiths Stream The Smiths greatest hits here ▶ https://lnk.to/TheSmithsHitsSubscribe here ▶ https://www.youtube.com…
Μαζί με τον Μιχάλη και εμένα, ήρθαν και άλλοι δυο φίλοι μας που είχαν δικές τους εκπομπές. Ο Μιχάλης ονόμασε την εκπομπή “Τα Παιδία Παίζει”, εγώ κάθισα κεντρικά για να χειρίζομαι την κονσόλα και ο αυτός δεξιά μου, στο μπλε μικρόφωνο.
Είχαμε πολύ διάθεση και περρίσιες ιδέες. Περνούσαμε τα απογεύματα της βδομάδας ακούγοντας καινούργιες κυκλοφορίες, φτιάχνοντας ατελείωτες λίστες με τραγούδια και παίρνοντας πόζες σαν αυτή του George Michael για το εξώφυλλο του Fast Love, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Βγάζαμε μεταξύ μας αστεία ονόματα με διαφορετικό θέμα κάθε βδομάδα και γελούσαμε σαν μικρά παιδιά. Η βδομαδα με τα ονόματα βιβλία, με τα ονόματα εποχής, ή με τα Ισπανικά ονόματα. Έτσι κάπως ξεκίνησε και το ένθετο “Ανναμπέλα” που ήταν κάτι σαν τα ισπανικά σήριαλ που αργότερα βλέπαμε στην τηλεόραση.
Είχε μόλις αρχίσει να αλλάζει ο μουσικός χάρτης με συγκροτήματα σαν τους Underworld και τους Chemical Brothers. Τα βράδια βγαίναμε και χορεύαμε στα club της πόλης με τον νέο αυτό ήχο, και αυτό δημιούργησε το ένθετο “Τα παιδία παίζει στην παιδική χαρά”, όπου μιλούσαμε για αυτό που βλέπαμε να αλλάζει στην μουσική σιγά σιγά.
Είναι φορές στη ζωή μας όμορφες, σαν αυτές που έχουν μείνει μόνες, από μια μέρα ολόκληρη ή μια περίοδο μεγάλη, και στέκονται περίεργα μπροστά μας σαν λίγα δευτερόλεπτα που όμως ποτέ δεν ήταν δευτερόλεπτα. Καμιά φορά παίρναμε το αμάξι και ξεκινούσαμε χωρίς να ξέρουμε που πάμε και όλο αυτό κρατάει τώρα σαν μια στιγμή, αλλά και πάλι όχι…
Η εκπομπή πήρε μεγάλες διαστάσεις. Γνωρίσαμε κόσμο, κάναμε πολλές πρώτες μεταδώσεις, αποκλειστικά από τον Μιχάλη που είχε γνωστούς παντού, διαγωνισμούς που δίναμε τα δικά μας 45άρια γιατί δεν μας έδινε ο σταθμός…
Μετά από αυτό πήραμε κι άλλες εκπομπές, κάναμε έξτρα, πηγαίναμε καλεσμένοι σε άλλους και περνούσαμε ωραία.
Σε κάποια από αυτές τις εκπομπές το σήμα μας ήταν αυτό :
Trisomie 21 – la fête triste
réalisé en 1987
Και κάποια στιγμή όλα τελείωσαν, γιατί η ένταση με τα υπόλοιπα παιδιά του σταθμού δεν μπορούσε να σταματήσει. Φύγαμε, μας έδιωξαν και μείναμε με τις κασσέτες που γράφαμε και ξαναγράφαμε για να ακούμε και να διορθώνουμε. Συνεχίσαμε όμως να κάνουμε παρέα με τον Μιχάλη και να γελάμε με αστεία που θυμόμασταν, όπως όταν παίξαμε το Its all so quiet της Bjork και την στιγμή που η Bjork ρωτάει τραγουδώντας Whats the use of falling in Love? ο Μιχάλης χαμήλωσε το τραγούδι, άνοιξε το μικρόφωνο, και με ρώτησε: λοιπόν, για πες μας Βαγγέλη?
Καθόμασταν στις πλατείες με παγωτό στο χέρι μιλώντας για ώρες και αυτός μου απαντούσε με αμέτρητες ατάκες από ταινίες ή σειρές. Σήκωνε το χέρι λέγοντας picture this, και έτσι ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να βρω την σκηνή στην οποία αναφέρεται.
Τελείωσε την σχολή του σε χρόνο ρεκόρ, μπήκε σε μια δουλειά που ήθελε πολύ, οπότε και βλεπόμασταν πιο αραιά. Σε κάποια πάρτυ, στο καινούργιο του σπίτι, στην αυλή του ΤΕΙ για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι να μιλάμε για τον δίσκο του jay jay johanson που μόλις είχα ακούσει. Mετά χαθήκαμε.
Άλλαξα σπίτια, περιοχές, δούλευα νύχτα… καμιά φορά έρχονται έτσι τα πράγματα και δεν βρίσκεις δικαιολογίες για το πώς έφυγαν οι μέρες και δεν έκανες κάτι.
Tην τελευταία φορά που τον είδα ήταν νομίζω ένα μεσημέρι που πήγα να πάρω τα cd μου από το μαγαζί που τότε δούλευα. Ο Μιχάλης καθόταν εκεί με κάποιον ακόμη. Ντράπηκα και έκανα ότι δεν τον είδα. Και έφυγα. Όταν γύρισα στην ίδια πόλη για μια δουλειά, πήρα μαζί μου και τα δύο 45ντάρια που του είχα πάρει κάποια στιγμή, για να τον δω ξανά και να του τα δώσω. Δεν πρόλαβα να πάω όμως, και τα έφερα πίσω. Και πέρασαν τόσα χρόνια. Μετά από καιρό, νομίζω στην γιορτή του, πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν ίσχυε. Τον επόμενο χρόνο ξαναπροσπάθησα και πάλι δεν τον βρήκα. Πήρα κάποιον που βγήκε λάθος και μου πρότεινε να πάρω κάπου αλλού, όμως ούτε έτσι μπόρεσα. Και μετά σκέφτηκα να πάρω στην παλιά του δουλειά. Εκεί μου είπαν ότι δεν δουλεύει πια. Έκλεισα το τηλέφωνο και σκέφτηκα πως ίσως ξέρουν που μένει τώρα.
Ξαναπήρα και η κοπέλα με ρώτησε από που τηλεφωνώ. Όταν ρώτησα γιατί ρωτάει μου είπε πως αυτός που ζητάω δεν ζει πια. Ήξερα πως κάτι έπρεπε να πω, μα δεν μπορούσα. Δεν ακουγόταν ούτε η ανάσα της. Μείναμε έτσι, μέχρι που την ευχαρίστησα απλά, και το έκλεισα. Και κάθησα στον καναπέ δεν ξέρω για πόση ώρα. Σκεφτόμουν πως μπορεί να έγινε. Η κοπέλα δεν μου είπε τίποτα, εγώ δεν την ρώτησα, και σίγουρα δεν μπορούσα να ξανατηλεφωνήσω… Πήρα τον ξάδερφο μου γιατί κάπου έπρεπε να μιλήσω.
Βρέθηκα ξανά σ’ εκείνη την πόλη για μια εταιρία, πέρασα από την δουλειά του, έμαθα κάποια πράγματα και τα βαλά με τον εγωισμό μου για τόσα πράγματα που άφησα, τόσες φορές.
Κάθησα κάτω από το παράθυρο που ήταν το γραφείο του και μέτρησα τα τόσα μου λάθη ενώ ήξερα από πάντα πως όλα ισοδυναμούν με μία φορά.
Εγώ ποτέ δεν του μίλησα πολύ για μένα και δεν κατάφερα να μοιραστώ πολλά μαζί του. Ένα μυστικό που σε δένει με τον άλλο και κάνει τα βλέμματα κατανοητά.
Αυτός μου χάριζε βιβλία και μια καθημερινότητα που αργότερα αποκωδικοποίησα πίσω από το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό.
Μια μέρα που έκανα εκπομπή, ήρθε τρέχοντας και μπήκε στο στούντιο κρατώντας το cd single του Before των Pet Shop Boys που μόλις είχε αγοράσει.
“Κλείστα όλα και βάλε το 3” μου είπε “αρκετά με τα τραγούδια του αστρα-γα-λόν σου!!!”…
Ήταν αυτό το τραγούδι.
Pet Shop Boys hit and miss
From Further Listening 1995~1997(Neil’s coment)This dates back to the previous year.It’s a very romantic song.It’s a bit Beatle-y.I wrote it on the piano at …
Tου άρεσε πολύ, μετά και σε μένα. Για χρόνια δεν το είχα. Μετά βγήκε στην special edition του Bilingual.
Ένα καλοκαίρι γνώρισα ένα κορίτσι που είχε κρατημένες κασσέτες από αυτές τις εκπομπές και τα αφιερώματα που κάναμε αργά τα βράδυα του Σαββάτου. Κάποια στιγμή υπήρξε και ένα περιοδικό που ο Μιχάλης συντόνιζε και εμείς στέλναμε κείμενα.
Αυτό ομώς που ήταν το τελευταίο “σχέδιο” και που ποτέ δεν έγινε, είναι και αυτό που ξεκίνησε αυτή την στήλη.
Θα είμασταν “Τα μπλε τετράδια”.
Δεν θα μας ήξερε κανείς.
Θα κάναμε μυστικά ραντεβού για τα κείμενα, και θα τα περνούσαμε όλα σε μπλε τετράδια που θα αφήναμε στους χώρους που θέλαμε.
Ένα fanzine γεμάτο με όλα όσα αγαπούσαμε και θέλαμε να μοιραστούμε, γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, στο μπλε μας τετράδιο.
