Ευθύμης Κάλφας
Η παρουσία του συνδέθηκε έντονα με τα Χριστούγεννα και τις γιορτές. Στον 6ο όροφο κάποτε τα παιδιά ζητούσαν από τον Άγιο Βασίλη μια ολοκαίνουργια κούκλα ή ένα εντυπωσιακό τρενάκι που είδαν στα ράφια. Το «Μινιόν» τη δεκαετία του 1970 ήταν το ενδέκατο μεγαλύτερο πολυκατάστημα στην Ευρώπη με πωλήσεις γύρω στο ένα δις δραχμές. Κι όμως αυτό δεν ήταν καν το πιο σημαντικό που είχε καταφέρει.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή
Βρισκόμαστε στην Αθήνα του 1934 που δειλά – δειλά μεταμορφώνεται. Ο πληθυσμός της αυξάνεται, το Σύνταγμα και η πλατεία της Ομονοίας αρχίζουν να αναδεικνύονται, οι δρόμοι γεμίζουν, τα νεοκλασικά κτίρια δίνουν τη θέση τους σε πολυκατοικίες…
Ένα Μινιόν περίπτερο
Ήταν τότε που ο Γιάννης Γεωργακάς, τον οποίο είχαν στείλει οι γονείς του από την Αυλώνα Τριφυλίας για να εργαστεί στην Αθήνα, γνωρίζει τον Άγγελο Σεραφειμίδη. Οι δυο αυτοί νέοι θα συνεργαστούν ανοίγοντας ένα περίπτερο στο κέντρο της Αθήνας. Το περίπτερο βρίσκεται στα Χαυτεία, γωνία 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) και Δώρου και οι πελάτες ήδη το ξεχωρίζουν για την ταμπέλα που γράφει «Μινιόν-Απροσδόκητο Ξεπούλημα». Το ιστορικό «Μινιόν» το οποίο έμελλε να διαμορφώσει την οικονομία της Ελλάδος είχε μόλις κάνει την εμφάνισή του.
Το περίπτερο που έγινε πολυκατάστημα
Τα χρόνια περνούν, το «Μινιόν» είναι το αγαπημένο περίπτερο των κατοίκων της περιοχής που το εμπιστεύονται τυφλά και εκτοξεύδουν τα κέρδη του. Από στόμα σε στόμα το μικρό περίπτερο καταφέρνει να κερδίσει την προτίμηση των καταναλωτών οι οποίοι καταφθάνουν μέχρι και από το τότε μακρινό Σύνταγμα για να εξυπηρετηθούν.
Τη δεκαετία του ’50 ο συνέταιρος του Γεωργακά αποχωρεί από το «Μινιόν» αφήνοντας την επιχείρηση στα χέρια του. Τότε ο Γεωργακάς αποφασίζει πως ήρθε η ώρα το «Μινιόν» να μεγαλώσει, να φέρει στα ράφια του περισσότερα προϊόντα ώστε να μπορέσει να εξυπηρετήσει κι άλλους καταναλωτές. Κάτι τέτοιο φυσικά δε θα μπορούσε να γίνει στον περιορισμένο χώρο ενός περιπτέρου και γι’ αυτό, είκοσι χρόνια μετά το άνοιγμα του, γκρεμίζεται δίνοντας τη θέση του σε ένα τεράστιο για την εποχή πολυκατάστημα.
Το «Μινιόν», ακολουθώντας τα πρότυπα αντίστοιχων ευρωπαϊκών καταστημάτων, μεγαλώνει κατά δέκα ορόφους, απασχολεί 1.000 άτομα προσωπικό και γίνεται για τους Αθηναίους ο μοναδικός προορισμός που έχει ό,τι και να θελήσουν. Τα δώρα τυλίγονται σε εκείνες τις γνώριμες συσκευασίες με το χαρακτηριστικό πορτοκαλί χρώμα και οι ιστορικές ουρές από τους κατοίκους της επαρχίας έξω από το «Μινιόν» θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τη φήμη του.
Τη δεκαετία του ’70, το «Μινιόν» αποτελεί το ενδέκατο μεγαλύτερο πολυκατάστημα στην Ευρώπη με πωλήσεις γύρω στο ένα δις δραχμές.
Οι «Μινιόν» καινοτομίες
Κι αν κυλιόμενες σκάλες ακούγονται mainstream για εμπορικό κέντρο σήμερα, τότε αποτελούσαν πολυτέλεια που μόνο σε Χολιγουντιανές ταινίες έβλεπες. Δεν έφερε όμως μόνο ευκολίες στην μετακίνηση την πελατών εντός του καταστήματος, αλλά καθιέρωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τις εκπτώσεις, δημιούργησε τις λίστες γάμου (ενός θεσμού παντελώς άγνωστου για τα ελληνικά δεδομένα, που στη συνέχεια εξαπλώθηκε με τη μορφή χιονοστιβάδας σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις), κατήργησε τα παζάρια στις τιμές και άνοιξε εστιατόριο εντός του κτιρίου, με θέα σ’ όλη την Αθήνα.
Κατά την περίοδο των γιορτών ο έκτος όροφος του κτιρίου (ο οποίος άνοιγε μόνο τότε) αποτελούσε χριστουγεννιάτικο παράδεισο για μικρούς και μεγάλους.
Ήταν η μοναδική -τότε- επιχείρηση που έδωσε ξεχωριστές παροχές στους υπαλλήλους της: Πριμ για το κόψιμο του τσιγάρου ή μπόνους για όσους δεν αργούσαν στη δουλειά, κερασμένους καφέδες στους υπαλλήλους και διοργάνωση εκδρομών με έξοδα της εταιρίας.
Ο κύριος Γιάννης, όπως τον αποκαλούσαν, γινόταν συχνά κουμπάρος με τους υπαλλήλους του δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο πιο ανθρώπινες, αν όχι οικογενειακές, σχέσεις.
Μια καθόλου «Μινιόν» πυρκαγιά
Παραμονές Χριστουγέννων του 1980. Το ρολόι δείχνει τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Ημέρα Παρασκευή. Την ησυχία της βραδιάς διακόπτει απότομα ο ήχος από εκρήξεις που ακούγονται απ’ τους ορόφους του στολισμένου «Μινιόν». Πυρκαγιά. Ταυτόχρονα, παρόμοια πυρκαγιά ξεσπάει και στο κοντινό πολυκατάστημα του «Κατράντζου». Η πυροσβεστική της περιοχής χωρίζεται στα δυο προσπαθώντας να περιορίσει τις πρωτοφανείς φωτιές που ξέσπασαν στο κέντρο της Αθήνας. Παρά τα 38 οχήματα και τους 170 πυροσβέστες, η φωτιά ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί.
Η ηλεκτροδότηση στην Ομόνοια διακόπτεται την ώρα που όσοι Αθηναίοι είναι ξύπνιοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Στο σημείο μάλιστα, έφθασε και ο τότε πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, που έκανε λόγο για «μεγάλη καταστροφή». Τίποτα όμως δε μπορούσε να γίνει. Το «Μινιόν» είχε καεί ολοσχερώς.
Η οικονομική καταστροφή
Μέχρι σήμερα, η υπόθεση εμπρησμού στο πολυκατάστημα παραμένει ανεξιχνίαστη -δεν εντοπίστηκαν ποτέ οι δράστες δηλαδή- και έχει παραγραφεί δικαστικά.
Η ελπίδα που γεννήθηκε από τις στάχτες
Ο Γιάννης Γεωργακάς χάρη σε μια σειρά από δάνεια επαναφέρει το καμένο κτίριο αποκαθιστώντας τις ζημιές. Το 1983 και έπειτα από πολλούς αγώνες κατάφερε να εντάξει το «Μινιόν» στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.
Η επιχείρηση κρατικοποιήθηκε, και δεν εμφάνισε κέρδη ποτέ ξανά. Τα νέα δεδομένα επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την απουσία του Γεωργακά από την προεδρία του «Μινιόν», οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση και παρακμή της επιχείρησης. Μετά το 1990 όμως, το «Μινιόν» ξαναπερνάει στα χέρια του ιδιοκτήτη με τη βοήθεια κάποιων συνεταίρων. Πάλι όμως δεν θα καταφέρει να ορθοποδήσει οικονομικά.
Το 1998, το Μινιόν χρεοκοπεί και επισήμως, και το κτίριο αγοράζεται από την οικογένεια Φάις (Elmec Sports), η οποία είχε φιλοδοξίες να επαναλειτουργήσει το κατάστημα μετά από ανακαίνιση.Η Elmec Sports πουλήθηκε στη συνέχεια στον όμιλο Folli Follie, ο οποίος παρόλο που είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον να επαναλειτουργήσει το κατάστημα το 2018, τελικά έβαλε στον πάγο τα φιλόδοξα σχέδιά του.
