Άρης Δημοκίδης
Ήταν ο πιο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης της βικτοριανής εποχής. Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός. Ο Ιρλανδός Όσκαρ Ουάιλντ μεταπήδησε από την τεράστια φήμη και λατρεία στη φυλακή και την εξορία επειδή ήταν ο εαυτός του. Δηλαδή, ομοφυλόφιλος. Τι όμως είχε τότε συμβεί;
Η σχέση των δυο αντρών
Καλοκαίρι του 1891. Ο 37χρονος Όσκαρ Ουάιλντ γνωρίζει τον κατά δεκαέξι χρόνια νεότερό του, Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας. Ο Ουάιλντ μόλις είχε κυκλοφορήσει ένα από τα σημαντικότερα έργα του, το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» και ο νεαρός Λόρδος ήταν τεράστιος θαυμαστής του. Το δέσιμο των δυο αντρών ήρθε πολύ γρήγορα και κράτησε μέχρι το 1895 ζώντας μια σχέση απολαυστική γι΄ αυτούς αλλά ενοχλητική για όλους τους υπόλοιπους. Ένα τέλος που το αποφάσισε ο πατέρας του Άλφρεντ Ντάγκλας, Μαρκήσιος του Κουίνσμπερι, καθώς θεωρούσε αυτήν τη σχέση ανήθικη.
Καταγγελία για «σοδομισμό»
Ο Μαρκήσιος του Κουίνσμπερι, ο πατέρας του Λόρδου Άλφρεντ, σύχναζε στο ίδιο κλαμπ με τον Όσκαρ Ουάιλντ. Θέλοντας λοιπόν να τον χλευάσει για τις σεξουαλικές του προσωπικές, άφησε μια κάρτα στον μπάτλερ η οποία έγραφε: «Προς τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον σοδομίτη». Τότε, ο σοδομισμός στην Αγγλία, οι ανθρώπινες σεξουαλικές πράξεις δηλαδή οι οποίες δεν αποσκοπούσαν στην τεκνοποίηση, ήταν παράνομος και η τιμωρία μπορούσε να είναι ακόμα και ο θάνατος. Αυτή η δημόσια κατηγορία του Μαρκήσιου σήμαινε ότι ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε, μόνο δύο επιλογές: είτε να φύγει απ’ την Αγγλία, είτε να έμενε και να ξεκινούσε δικαστική μάχη με τον κατήγορο, ελπίζοντας ότι θα αθωωθεί. Ο ποιητής επέλεξε το δεύτερο.
Τα προβλήματα με τη δικαιοσύνη
Ο Όσκαρ Ουάιλντ κάνει μήνυση στον Μαρκήσιο για δυσφήμιση με φόβο να μην, όντως, αποκαλυφθούν οι ερωτικές σχέσεις που είχε με άντρες, γιατί αν αυτό αποδεικνυόταν, η κατηγορία για δυσφήμιση δεν θα έστεκε. Ο Ουάιλντ αποφάσισε να αποσύρει τη μήνυση, αλλά πείστηκε από τον Λόρδο Άλφρεντ να διωχθεί ο πατέρας του. Η δίκη ξεκίνησε στις 3 Απριλίου του 1895, όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά για τον λογοτέχνη. Το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι», είχε δεχθεί ήδη έντονη κριτική για τις αναφορές σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ αντρών και το δικαστήριο πιάστηκε απ’ αυτό και το χρησιμοποίησε εναντίον του. Οι εξελίξεις δεν είναι θετικές από εδώ και πέρα. Αμέσως εκδίδεται ένταλμα σύλληψής του, με τις κατηγορίες του σοδομισμού και άσεμνης συμπεριφοράς. Οι φίλοι του τον προέτρεπαν να φύγει από την Αγγλία, όμως η μητέρα του, του είπε να κάτσει και να πολεμήσει σαν άντρας. Κάτι που και ο ίδιος έκανε.
Η καταδίκη του
Στις 26 Απριλίου του 1895 ο Ουάιλντ βρίσκεται στη θέση του κατηγορουμένου. Στη δίκη ρώτησαν τον συγγραφέα το νόημα των τελευταίων στίχων από το ποίημα «Δύο Αγάπες», που είχε γράψει ο Λόρδος Άλφρεντ. Οι τελευταίες λέξεις έγραφαν: «Είμαι η αγάπη που δεν τολμά να φανερωθεί». Ο Ουάιλντ μίλησε με πάθος και θεατρικότητα, περιγράφοντας την πνευματική στοργή ενός άνδρα για τον φίλο του, ως την ευγενέστερη μορφή αγάπης. Μετά το τέλος της ομιλίας του, οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε τρελά χειροκροτήματα. Η ευγλωττία του κατηγορούμενου κέρδισε την εύνοια των ενόρκων, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουν να βγάλουν απόφαση. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 22 Μαΐου και ενώ όλοι τον συμβούλευαν να φύγει μακριά εκείνος παρέμεινε καθώς δεν ήθελε να τον πουν δειλό ή λιποτάκτη. Στις 25 Μαΐου, η τρίτη και τελευταία δίκη έκλεισε με την καταδίκη του Ουάιλντ σε δύο χρόνια καταναγκαστικών έργων.
Τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Όσκαρ Ουάιλντ τα πέρασε στην εξορία. Άρρωστος, πάμφτωχος, εγκαταλελειμμένος από φίλους και οικογένεια, πέθανε Στις 30 Νοεμβρίου του 1900 ο Όσκαρ Ουάιλντ πεθαίνει από εγκεφαλική μηνιγγίτιδα, πάμφτωχος και εγκαταλελειμμένος από φίλους και οικογένεια . Παρ’ όλα αυτά το χιούμορ του δεν τον είχε εγκαταλείψει ούτε στιγμή. Μάλιστα πριν χάσει τη μάχη με τον θάνατο, ο θρύλος λέει ότι είχε πει για το δωμάτιο στο ξενοδοχείο που έμενε:
«Εγώ και η ταπετσαρία παλεύουμε μέχρι θανάτου. Ένας απ’ τους δυο μας πρέπει να φύγει».
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
