Η Nellie Bly γεννήθηκε ως Elizabeth Jane Cochran στο Κόχραν Μιλς της Πενσυλβανίας το 1864. Το 1885 και σε ηλικία 18 χρονών, η Nellie ξεκίνησε τη δημοσιογραφική της καριέρα όταν άρπαξε μια πένα και έγραψε μια σκληρή απάντηση σε ένα μισογύνικο άρθρο στην εφημερίδα «Pittsburgh Dispatch», το οποίο αποκαλούσε τις εργαζόμενες γυναίκες τερατουργήματα.
Ο εκδότης της εφημερίδας εντυπωσιάστηκε τόσο που της ζήτησε να συναντηθούν. Η Nellie πήγε στο γραφείο του και προσλήφθηκε αμέσως. Τότε αποφάσισε πως θα υπογράφει με το όνομα Nellie Bly. Σύμφωνα με το knowledgenuts, εκείνη την εποχή αποτελούσε συχνό φαινόμενο για τους δημοσιογράφους να γράφουν με ψευδώνυμο. Μάλιστα, οι γυναίκες το έκαναν πιο συχνά γιατί δεν θεωρούνταν σωστό να εργάζονται με αμοιβή.
Η Nellie ήταν φανατική υποστηρικτής των δικαιωμάτων των γυναικών. Ξεκίνησε την καριέρα της καταγράφοντας τον σεξισμό και κάνοντας αρκετά ερευνητικά ρεπορτάζ σχετικά με τα δεινά που τραβούσαν οι γυναίκες, οι οποίες δούλευαν σε εργοστάσια με πολύ χαμηλούς μισθούς.Η δουλειά της Nellie πρέπει να αναστάτωσε κάποιους, καθώς η πίεση από τη διοίκηση της εφημερίδας την εξανάγκασε να εγκαταλείψει το πολιτικό κομμάτι και να ασχοληθεί με παραδοσιακά γυναικεία θέματα. Της είπαν πως ήταν το σωστό μέρος για αυτήν σαν γυναίκα δημοσιογράφος που ήταν και της ζήτησαν να παραδώσει ένα κείμενο για την κηπουρική.
Μαζί με το άρθρο η Nellie παρέδωσε και την παραίτησή της. Άφησε το Πίτσμπουργκ και πήγε στην Νέα Υόρκη. Τελικά βρήκε δουλειά σε μια εφημερίδα που λεγόταν «Ο Κόσμος». Η στάση της άρεσε στον εκδότη. Την προκάλεσε να του φέρει μια ιστορία η οποία θα αποδείκνυε στον κόσμο μια και καλή ότι θα πρέπει να την πάρουν σοβαρά ως δημοσιογράφο. Η πρότασή της ήταν να μπει κρυφά σε ένα ψυχιατρείο παριστάνοντας την ψυχικά άρρωστη έτσι ώστε να μπορέσει να παρατηρήσει τις συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτό. Η ιδέα άρεσε στον εκδότη, ο οποίος της είπε να ξεκινήσει.
Η Nellie διασκέδασε πολύ τη μεταμόρφωσή της σε «τρελό» άτομο. Άρχισε να φοράει κουρέλια, σταμάτησε να πλένει τα δόντια της και να κάνει μπάνιο και άρχισε να κοιτάζει τριγύρω με ένα σαστισμένο και απόμακρο βλέμμα στο πρόσωπό της. Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να διαγνωστεί ως παρανοϊκή που έχει ψευδαισθήσεις και έτσι μπήκε στο ψυχιατρείο.
Η Nellie κατέληξε στο άσυλο Blackwell Island. Δεν πήγε εκεί τυχαία. Το Blackwell Island είχε πολύ κακή φήμη εκείνη την εποχή. Ο Charles Dickens επισκέφτηκε την περιοχή στη δεκαετία του 1840 και ανέφερε ότι είδε ασθενείς να περπατούν με ατημέλητα μαλλιά, να γελούν κρυφά και να κόβουν τα χέρια και τα χείλη τους. Ανέφερε ότι «δεν φορούσαν στολές, ήταν μες στη γυμνή ασχήμια και τον τρόπο», συνεπώς η Nellie ήξερε τι περίπου να περιμένει ότι θα βρει εκεί.
Η Nellie παρέμεινε 10 μέρες στο Blackwell Island. Αυτό που βρήκε εκεί ήταν σάπιο φαγητό, ένα περιβάλλον μικρό και γεμάτο αρρώστιες και απαίσιους υπαλλήλους. Η Nellie ανέφερε ότι μια φορά βασανίστηκε στα χέρι των υπαλλήλων, οι οποίοι τις έριξαν τρεις κουβάδες νερό στο στόμα για να βιώσει το αίσθημα του πνιγμού.
Η Nellie δεν άργησε να παρατηρήσει ότι οι γυναίκες εκεί μέσα δεν ήταν όλες ψυχικά άρρωστες. Οι περισσότερες ήταν μετανάστριες που δεν μιλούσαν αγγλικά και γυναίκες χωρίς προνόμια. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι περισσότερες από αυτές τρελάθηκαν αφού αναγκάστηκαν να υποστούν τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στο άσυλο. Η Nellie χαρακτηριστικά ανέφερε, «Με εξαίρεση τα βασανιστήρια, τι άλλο θα μπορούσε να τρελάνει κάποιον γρηγορότερα από αυτήν τη θεραπεία;».
Όταν η Nellie βγήκε έξω έγραψε ένα βιβλίο με τις εμπειρίες της και το ονόμασε «10 μέρες σε ένα τρελό σπίτι». Η έκθεσή της προκάλεσε μεγάλη αμηχανία. Αμέσως ξεκίνησε μια έρευνα για τις συνθήκες που επικρατούσαν στο άσυλο αλλά και για τους «επαγγελματίες» που εργάζονταν εκεί, τους οποίους η Nellie είχε ξεγελάσει τόσο εύκολα. Η δουλειά αυτή της Nellie είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση κατά 1,000,000 δολάρια του προϋπολογισμού του Τμήματος Δημοσίων Φιλανθρωπιών και Διορθώσεων και το οριστικό κλείσιμο του Blackwell Island το 1894.
Η Nellie τελικά έζησε μια μακρά και ενδιαφέρουσα ζωή. Υπήρξε φεμινίστρια σε μια εποχή που οι γυναίκες είχαν λίγα ή και καθόλου δικαιώματα. Έθετε ερωτήματα που κανείς δεν είχε το θάρρος να θέσει και αποτέλεσε τη φωνή εκείνων που φοβούνταν να μιλήσουν. Όταν πέθανε το 1922, θεωρήθηκε η καλύτερη δημοσιογράφος της εποχής της.
The inspiration for Lana Winter’s character in AHS Asylum