Άρης Δημοκίδης
«Η χώρα περνάει παρακμή, όχι απλώς μια κρίση. Η κοινωνία αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του παρόντος και φοβάμαι ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε ηθική και παραγωγική χρεωκοπία», τόνιζε σε συνέντευξη του το 2005 στον Μάκη Μάκκα ο Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Χρήστος Γιανναράς. Παράλληλα έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις εντυπώσεις που όριζαν στην ουσία τη ζωή μας – από την καθημερινότητά μας μέχρι τον τρόπο που εκλέγουμε πρόσωπα:
«Η ζωή μας λειτουργεί με υποκατάστατα, ζούμε με τις εντυπώσεις για τα πράγματα. Η εντύπωση έχει περάσει και στην πολιτική. Η πολιτική προϋποθέτει συνειδητοποίηση του δημοσίου συμφέροντος. Δίνουμε την ψήφο μας με βάση την εντύπωση που μας προκαλούν.
Στις βουλευτικές θα εκλεγεί όποιος δώσει κατά την προεκλογική περίοδο τα περισσότερα χρήματα και ας είναι κρετίνος. Στηρίζουμε στις εκλογές όποιο πρόσωπο μας είναι οικείο. Όπως είναι ηθοποιοί και τραγουδιστές. Το παιχνίδι δηλαδή είναι ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Βλέπουμε πολιτικούς σε πάνελ και στρογγυλά τραπέζια, αλλά βλέπουμε ότι δεν μπορούν να συζητήσουν. Στόχος τους είναι μόνο πώς θα κερδίσουν τις εντυπώσεις. Η πραγματικότητα μένει άθικτη και τα προβλήματα παραμένουν άλυτα.. Αγοράζουν την ψήφο, με αντάλλαγμα αλλά και με στόχο και οι ίδιοι να αμειφθούν. Ισοπεδώνουν τα πάντα στο πεδίο των εντυπώσεων».
(Τη συνέντευξη την είδα σήμερα και έχει πολύ ενδιαφέρον.)
Χρήστος Γιανναράς ” Τα αίτια της κρίσης και διέξοδος απο την παρακμή”
Uploaded by Κώστας Μανώλας on 2017-11-04.
Ο κ. Γιανναράς σημείωνε ότι ζούμε μια περίοδο παρακμής και δεν υπάρχει κανένας τομέας του δημόσιου βίου όπου να μπορείς να δεις να επιβιώνει μια ποιότητα. «Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι οι δικαστές, οι εκπαιδευτικοί, οι μητροπολίτες, ο συνδικαλισμός. Αφήστε τα κανάλια και την πληροφόρηση, που είναι πια μια αρρώστια πάρα πολύ βαριά. Ο λαός υποβιβάζεται καθημερινά σε μια κατηφόρα, πρώτ’ απ’ όλα γλωσσική. Δεύτερον, αισθητική. Ζούμε μέσα στο κιτσαριό»
Το μόνο παράθυρο «σωτηρίας» που άφηνε ανοικτό είναι διαμέσου μιας παιδείας που θα γεννηθεί όπως σημείωνε εξαιτίας της ανάγκης, χωρίς κάποια υπόδειξη που θα «μυρίζει» ιδεολόγημα. Με συλλογικές συσπειρώσεις, που θα κάνουν πράξη το αίτημα για απόλυτη προτεραιότητα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
Ο Καθηγητής Φιλοσοφίας είχε αναφερθεί και στις ευθύνες της Αριστεράς για την κατάσταση που βρέθηκε η χώρα:
«Για πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα, το δυνατό χαρτί της Αριστεράς ήταν ότι κόμιζε μια πίστη – οι άνθρωποι της Αριστεράς πίστευαν σε κάτι, πέρα από το εγωτικό τους συμφέρον. Είχαν όραμα, πάλευαν για κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ελευθερία από τους εξαναγκασμούς που επιβάλλουν οι ανεξέλεγκτες οικονομικές ανισότητες.
Tο να είσαι «αριστερός» στην Ελλάδα ήταν ρίσκο – διακινδύνευες ξυλοδαρμούς, εξορίες, φυλακές, την ίδια τη ζωή σου, φυσικά και τη δουλειά σου, το ψωμί των παιδιών σου, την κοινωνική σου ένταξη.
Είχε γεννηθεί από πραγματικές ανάγκες, δεν είχε προλάβει να την καπελώσει η ξιπασιά των εισαγόμενων ιδεολογημάτων, αργόσχολες αδολεσχίες εκκεντρικών πλουσιόπαιδων στις καφετέριες του Κολωνακίου.
Φυσικά, με το αζημίωτο – παραχωρήθηκε νομή τόσο εξουσίας όσο και χρήματος, η εικόνα της Αριστεράς αντιστράφηκε πλήρως: Κάποτε ήταν έσχατη διακινδύνευση, τώρα γινόταν προϋπόθεση για να κάνεις καριέρα. Να αναρριχηθείς από το τίποτα σε χρυσαμειβόμενα πόστα, να εξουσιάζεις διορισμούς, ερευνητικά προγράμματα, πρόσβαση σε πανεπιστημιακές καθηγεσίες, να λανσάρεσαι σαν μέγας ποιητής ή ζωγράφος ή σκηνοθέτης, και μύρια ανάλογα.»
