Άρης Δημοκίδης
Ο τίτλος της είδησης που έπαιξε σε όλα τα τηλεοπτικά και κουτσομπολίστικα μπλογκ προς το τέλος του 2015 ήταν: “Ο Μαργαρίτης δηλώνει πως είναι υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από γκέι ζευγάρια”. Ορθώς.
Το κλισέ λέει πως προχωρημένες απόψεις έχουν οι intellectual ενώ οι πιο λαϊκοί άνθρωποι είναι, τάχα, οι ρατσιστές, όμως ο κος Μαργαρίτης ανατρέπει, με γενναιοδωρία, το στερεότυπο.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης δηλώνει υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από gay ζευγάρια
Το Πρωινό 4/12/15 Βρείτε μας στο Facebook: https://www.facebook.com/pages/ZappIT/102126013193327?fref=ts Ακολουθείστε μας στο Twitter: https://twitter.com/ZAPPIT_
Απ’ το Facebook του Yannis Androulidakis:
Πάντοτε ένιωθα άβολα με ένα είδος απολογίας ή ασυλίας που απολαμβάνουν οι διανοούμενοι – παλιοί και νέοι- σχετικά με τη δράση ή τις τοποθετήσεις τους σε σχέση με διάφορα ζητήματα. Με ενοχλεί να ακούω ότι πρέπει να τους κρίνουμε «για το έργο τους» (λες και η δράση τους ή οι τοποθετήσεις τους δεν αποτελούν έργο οι ίδιες) ή ακόμα χειρότερα, ότι πρέπει να τους κρίνουμε «με βάση την εποχή τους». Kρίνουμε τα πάντα «με βάση την εποχή τους». Αν κρίναμε ορισμένες τοποθετήσεις διανοούμενων με βάση τη δική μας εποχή, θα καταλήγαμε ότι θα ήταν προτιμότερο να κλειστούν σε ψυχιατρείο.
Πιστεύω ότι διάφορες ιστορικές σχετικοποιήσεις και υπερβολές θα είχαν αποφευχθεί, αν κρίναμε τους διανοούμενους ως ανθρώπους που επέλεξαν να είναι ενεργοί και να έχουν γνώμη και όχι ως θεούς που μας κάνουν ενίοτε την τιμή να αποκαλύπτονται. Ο Σαρτρ έλεγε ότι «διανοούμενος είναι κάποιος που ενοχλεί την εξουσία», αλλά δεν δίσταζε την ίδια στιγμή να επιτιμά τον Καμύ, λέγοντάς του ότι με το να αναφέρεται στα γκούλαγκ «αποπροσανατολίζει και απογοητεύει την εργατική τάξης της Δύσης» -ο Καμύ σε αντιπαραβολή μίλαγε για τα γκούλαγκ, όπως μίλαγε για το Αουσβιτς, για τον φρανκισμό στην Ισπανία, για τις εκτελέσεις κομμουνιστών στην Ελλάδα και για τους εξουσιαστικούς κινδύνους του εξεγερσιακού μηδενισμού.
Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να υποκλινόμαστε έκθαμβοι στον Σεφέρη επειδή ψέλλισε μισή κουβέντα για τη δικτατορία και να θεωρούμε «δυσκοίλιο» όποιον θυμίσει ότι ο Καζαντζάκης υποστήριξε τον Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο και το ίδιο θα συνέβαινε επίσης με τον Μιγέλ ντε Ουναμούνο, που μια αμφιλεγόμενη διαμαρτυρία του σκεπάζει την υποστήριξή του στον ισπανικό φασισμό. Ακόμα πιο απαρατήρητη περνά η σιωπή των διανοούμενων, κάτι που εμένα μου φαίνεται σκανδαλώδες. Μου είναι αδύνατο να διαβάσω Αμερικανό λογοτέχνη της δεκαετίας του 1850 ή του 1960 και να μην αναρωτηθώ τι θέση έπαιρνε στον αγώνα της απελευθέρωσης των νέγρων ή Γάλλο της μετάβασης από τον 19ο στον 20ό αιώνα και να μην κοιτάξω τις παρεμβάσεις του για την υπόθεση Ντρέιφους.
Δουλειά του διανοούμενου, κατά την κρίση μου, δεν είναι να εκφέρει ακαδημαϊκές ιδέες που συγκροτούν σε σύστημα την ορθή σκέψη της εποχής του, είναι να καταφέρνει να της ασκεί κριτική για να τη βοηθήσει να προχωρήσει.
Ο Γιώργος Μαργαρίτης δεν είναι διανοούμενος, είναι ένας λαϊκός τραγουδιστής, η πλειονότητα του κοινού του οποίου προέρχεται από στρώματα ελάχιστα εξοικειωμένα με την κουλτούρα της ελευθεριότητας -κατά κανόνα αλλοτριωμένα από ένα είδος ευθύτητας που υποκλίνεται στον συντηρητισμό. Αυτό δεν τον εμπόδισε, όπως φάνηκε, να εκφράσει μια αντίληψη που διαφοροποιείται από την «ορθή σκέψη» των καιρών μας και να την εκφράσει με όλη τη λαϊκότητα και την ειλικρίνεια της ακατέργαστης ευθυκρισίας του προοδευτικού ανθρώπου και του ανοιχτού μυαλού: δεν καταλαβαίνει τι τις θέλουν «τις παντρειές» οι gay, αλλά εφόσον τις θέλουν πρέπει να έχουν το δικαίωμα. Του φαίνεται παράλογο να εμποδίζεται η τεκνοθεσία από gay όταν υπάρχουν τόσα παιδιά χωρίς γονείς και του φαίνεται ακόμα πιο ωραίο να τεκνοποιούν οι gay με παρένθετες μητέρες.
Τα λέει όλα αυτά, τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των διανοουμένων το βουλώνει ή αναζητά «μέσες λύσεις» που μπερδεύουν το μέτρο με την ακινησία και τον φανατισμό με τη συνέπεια.
Για όλα αυτά, ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ.
Ο Μαργαρίτης και λίγοι ακόμα άνθρωποι, θα σώσουν την τιμή της εποχής μας απέναντι στις εποχές που θα ακολουθήσουν. Όχι οι σιωπηλοί υπάλληλοι της από καθέδρας συμβατικότητας.
