Άρης Δημοκίδης
Νομίζω ότι μ’ αρέσουν τόσο πολύ τα αρχειακά θέματα, η έρευνα του πρόσφατου παρελθόντος (ακόμα και της περασμένης βδομάδας!) και η ποπ αρχαιολογία επειδή με κάνουν να νιώθω έξυπνος – και παντοδύναμος. Και με μαγικές δυνάμεις. Νιώθω σα να τηλεμεταφέρομαι στις εποχές που έζησε ο μικρότερος εαυτός μου έχοντας όμως τώρα τη γνώση, τη φοβερή δύναμη που σε κάνει να ξέρεις τι θα γίνει μετά.
Θυμάμαι ένα απ’ τα πιο ωραία κείμενα – μίνι διηγήματα που διάβασα ποτέ. Το είχε γράψει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην Ελευθεροτυπία, αρχές των ’90ς. Ο μικρός Στάθης, που ζει στο νησί, δέχεται ένα πρωτοχρονιάτικο τηλεφώνημα με το που μπαίνει το 1968. Η τηλεφωνήτρια του λέει πως κάποιος θέλει να του ευχηθεί καλή χρονιά. Ο μικρός ήρωας μπερδεύεται, η αντρική φωνή μοιάζει να τον ξέρει καλά και τραγουδάει μεθυσμένη, απ’ το μέλλον, απ’ το 1992 – ο μελλοντικός Σ.Τ. τραγουδάει το Wish You Were Here και στέλνει ένα μήνυμα στον μικρό εαυτό του.
Πόσο θα ήθελα να μπορώ να το κάνω αυτό. Αυτή την πρωτοχρονιά θα έπαιρνα τηλέφωνο τον εντεκάχρονο εαυτό μου και θα του έλεγα στα γρήγορα: “κάνε αυτό, πρόσεξε το άλλο, μην εμπιστευτείς τον τάδε, παίξε αυτά τα νούμερα στο Λόττο, γνώρισε αυτούς, μην ανησυχήσεις όταν θα σου συμβεί εκείνο”…
[Δεν γίνεται. Κι έτσι θα αρκεστώ στην τηλεμεταφορά πίσω στο χρόνο που θα μου χαρίσει αυτό το ποστ, με πρωτοσέλιδα πριν και μετά την Πρωτοχρονιά του Μιλένιουμ:
Κυβέρνηση Σημίτη λίγο πριν από τις εκλογές που το Πασόκ θα ξανακέρδιζε οριακά, το χρηματιστήριο σκίζει, το πάρτι φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ, οι εφημερίδες έχουν τα παλιά τους lay out, ο ιος Y2K μπορεί να τα καταστρέψει όλα, η ζωή μας σε λίγο θα αλλάξει. 20 χρόνια πριν – ακριβώς.]
Τα τελευταία πρωτοσέλιδα του προηγούμενου μιλένιουμ
Και τα πρώτα πρωτοσέλιδα της νέας χιλιετίας
*Τώρα θυμήθηκα πως για κάποιο λόγο, τουλάχιστον στην Ελλάδα, το Waiting for tonight της J-lo είχε γίνει ο ανεπίσημος ύμνος του Μιλένιουμ. Και πως οι Europe είχαν ξαναβγάλει το Final Countdown σε εξωφρενική μιλένιουμ έκδοση με το ανάλογο βίντεοκλιπ.
Την Παραμονή του Μιλένιουμ (είχα γυρίσει για λίγες μέρες απ’ το Λονδίνο) έφαγα και χάρηκα με την οικογένεια, πήρα ως δώρα βιβλία κι ένα καινούριο cd player και μετά βγήκα με δυο φίλους. Είχαμε μια λύσσα να περάσουμε καλά, βγήκαμε και χορέψαμε, και το πρωί πήγαμε ζαλισμένοι βόλτα στην παραλία. Αγοράσαμε (ή μήπως τα είχα από πριν;) κάτι μεγάλα γυαλιά που είχαν κολλημένο πάνω τους ένα ασημένιο λογότυπο του 2000 και τριγυρίζαμε στο κέντρο φορώντας τα, περιμένοντας κάποιο μικρό θαύμα – ή κάποια μικρή καταστροφή…
