Βαγγέλης Γιαννίσης
Η εβδομαδιαία στήλη «Καρτ ποστάλ θανάτου» θέλει να εξετάσει λιγότερο γνωστές ανεξιχνίαστες υποθέσεις ανά τον κόσμο όπου πάντα υπάρχει έστω ένα θύμα (δείτε εδώ την πρώτη ιστορία). Τι αντίκρισαν οι αστυνομικοί; Τι ρόλο έπαιζε η οικογένεια του θύματος; Γιατί δεν έχει αποδοθεί ακόμα δικαιοσύνη; Ποιος τελικά σκότωσε το θύμα;
Τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει ο Βαγγέλης Γιαννίσης, συγγραφέας της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα) και περήφανος γατομπαμπάς του Jax. (Γνωρίστε καλύτερα τον Βαγγέλη εδώ)
Υπόθεση #8 – Τα χαμένα κορίτσια του Alcàsser
Alcàsser, Νοέμβριος 1992
Είναι μία συνηθισμένη Πέμπτη στο Alcásser, μία κωμόπολη 7.000 κατοίκων στην Ισπανική επαρχία. Το τηλέφωνο του Radio Emphasis χτυπάει και μία έφηβη κοπέλα θα αφιερώσει το Major Tom του Tom Schilling στην παρέα της· την Desiree, την Esther και τη Miriam. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός θα ρωτήσει την κοπέλα αν έχει κάποια σχέδια για το Σαββατοκύριακο που έρχεται.
«Δεν ξέρω», θα απαντήσει εκείνη. «Το σίγουρο είναι ότι αποκλείεται να μείνω μέσα». Η κοπέλα λέγεται Antonia Gomez Rodrigues, για τους φίλους Toni. Είναι δεκαπέντε χρονών και τη στιγμή που αφιερώνει το τραγούδι στις φίλες της, το έφηβο κορίτσι που είχε προσφάτως παρατήσει το σχολείο και περίμενε τα επόμενα γενέθλιά της, ώστε να μπορεί να πιάσει νόμιμα δουλειά, δε γνωρίζει πως σύντομα η ζωή της θα τελείωνε.
Η Toni, όπως τη σκιαγραφούν οι μαρτυρίες των κοντινών της προσώπων ήταν μία ντροπαλή και ευαίσθητη κοπέλα. Μοιραζόταν το δωμάτιό της με την αδερφή της, Luisa, και ήταν αυτοκόλλητη με τον μεγαλύτερο αδερφό της, Fernando. Την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 1992 η Toni θα περνούσε το απόγευμά της μαζί με την Esther Diaz Martinez, η οποία εκείνη την περίοδο ήταν άρρωστη με γρίπη. Στο σπίτι της Esther είχε δώσει ραντεβού με τις άλλες δύο φίλες της, Desiree και Miriam.
Η Maria Deseada “Desiree” Hernandez Folch ήταν ένα χρόνο μικρότερη από την Toni και σε αντίθεση με τη φίλη της, που είχε άλλα τρία αδέρφια, η Desiree είχε μονάχα μία —μεγαλύτερη— αδερφή. Η κοπέλα ήταν χαρισματική αθλήτρια και περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της κάνοντας σκέιτ στους δρόμους του Alcàsser. Οι δικοί της κάνουν λόγο για μία κοπέλα έξω καρδιά, η οποία ωστόσο γινόταν συχνά πεισματάρα.
Η τρίτη -και μικρότερη- της παρέας ήταν η Miriam Garcia Iborra. Το δεκατετράχρονο κορίτσι ασχολούνταν συστηματικά με το μπαλέτο, με το οποίο είχε πάθος, διάβαζε κι έγραφε μανιωδώς ποίηση και σε αντίθεση με τις φίλες της, ήταν αριστούχος μαθήτρια. Είχε, μάλιστα, αλλάξει σχολείο, προκειμένου να παρακολουθήσει μαθήματα στο ινστιτούτο La Florida, το οποίο βρισκόταν στη γειτονική πόλη Catarroja. Συνήθιζε να περνάει τα Σαββατοκύριακα μαζί με την παρέα της, στο Alcàsser.
Εκείνη την Παρασκευή τα κορίτσια έφυγαν από το σπίτι της Esther γύρω στις 20.00, με άγνωστο προορισμό. Σύμφωνα με μία θεωρία που διατυπώθηκε μετά την εξαφάνισή τους, οι φίλες είχαν σκοπό να πάνε στο κλαμπ Coolor, όπου το σχολείο τους διοργάνωνε χοροεσπερίδα, με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για την εκδρομή που θα πήγαιναν στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Ωστόσο, τα κορίτσια δεν είχαν αγοράσει εισιτήρια για το πάρτι, ούτε είχαν ζητήσει χρήματα από τους γονείς τους. Το Coolor βρισκόταν στο γειτονικό Picassent και απείχε περίπου μισή ώρα με τα πόδια από το σπίτι της Esther.
Καταθέσεις μαρτύρων δίνουν μία μάλλον μπερδεμένη εικόνα για τα όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ:
-Πριν τη συνάντηση στο σπίτι της Esther, το οποίο βρισκόταν στην άκρη της κωμόπολης, τα τρία κορίτσια θα συναντηθούν με έναν συμμαθητή τους, στο κέντρο του Alcàsser. Σύμφωνα με την κατάθεση του αγοριού, όταν τις ρώτησε αν εκείνο το βράδυ θα πήγαιναν στη χοροεσπερίδα, τα κορίτσια απάντησαν ανητικά.
-Η Toni, η Desiree και η Miriam περνούν 30 με 45 λεπτά στο σπίτι της Esther, από όπου φεύγουν γύρω στις 20.00 με 20.15.
-Στις 20.15 ένας γνωστός των κοριτσιών, ο Francisco Jose Hervas τις εντοπίζει να στέκονται σε ένα πεζοδρόμιο. Εικάζει πως έκαναν οτοστόπ, οπότε προσφέρεται να τις πάει με το αμάξι του στον προορισμό τους. Το αμάξι του Francisco, ωστόσο, είχε διαρροή στο ντεπόζιτο, οπότε άφησε τα κορίτσια στο συνεργείο όπου πήγαινε, μερικά τετράγωνα μακριά από το Coolor.
-Μία εξηντατριάχρονη γυναίκα, η Maria Dolores Badal Soria, θα καταθέσει πως είδε τα κορίτσια να επιβιβάζονται σε ένα λευκό σεντάν, όχι πολύ μακριά από το κλαμπ. Η μάρτυρας θα καταθέσει πως στο αμάξι επέβαιναν ήδη τρεις με πέντε άντρες. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κάποιος είδε ζωντανά τα κορίτσια, τα οποία δεν έφτασαν ποτέ στο Coolor.
Οι γονείς, βλέποντας πως τα κορίτσια δεν είχαν γυρίσει σπίτι, θα δήλωναν την εξαφάνιση στα γραφεία της Εθνοφρουράς στο Picassent το βράδυ της επόμενης ημέρας. Οι έρευνες, ωστόσο, θα άρχιζαν δύο μέρες αργότερα, τη Δευτέρα. Οι Αρχές υποπτεύονται πως η εξαφάνιση των κοριτσιών οφείλεται σε εγκληματική ενέργεια, οπότε ανακρίνουν, εκτός από συγγενείς και φίλους, τους τοπικούς σεσημασμένους εγκληματίες, όπως και άτομα που είχαν πρόσφατα αποφυλακιστεί, δίχως ωστόσο να προκύψει κάποιο στοιχείο. Σύντομα οι έρευνες θα επεκταθούν στις περιφέρειες της Granada και της Pamplona, και πάλι δίχως αποτέλεσμα.
Ένας μήνας περνάει και ο Ισπανός Υπουργός Εσωτερικών, έπειτα από την πανεθνική κάλυψη που έχει λάβει η υπόθεση, αποφασίζει τη δημιουργία ενός κλιμακίου έρευνας, στο οποίο θα συμμετάσχουν μέλη της Εθνοφρουράς και της Αστυνομίας. Το Ισπανικό κράτος, ωστόσο, δεν είναι το μόνο που ασχολείται με την υπόθεση. Ο Fernando Garcia, ο πατέρας της Miriam, θα παρατήσει τη δουλειά του και θα περάσει τους επόμενους δύο μήνες ταξιδεύοντας από χώρα σε χώρα, προσπαθώντας να κάνει γνωστή την εξαφάνιση των κοριτσιών. Στις 27 Ιανουαρίου 1993 η Toni, η Desiree και η Miriam θα ανακαλύπτονταν από δύο μελισσοκόμους στη La Romana, ένα ορεινό χωριό 150 χιλιόμετρα νότια του Alcàsser.
Οι τρεις κοπέλες είχαν ταφεί σε ένα ρηχό λάκκο, ο οποίος στη συνέχεια είχε καλυφθεί πρόχειρα με κλαδιά δέντρων και θάμνους. Από την κουβέρτα με την οποία ήταν τυλιγμένες, προεξείχε το χέρι της Toni. Το ρολόι που φορούσε στον καρπό της τράβηξε την προσοχή των μελισσοκόμων, οι οποίοι ειδοποίησαν την Αστυνομία. Η σκηνή του εγκλήματος παρέμεινε ανοιχτή για αρκετές ώρες, μέχρι να φτάσει στην περιοχή ο δικαστικός λειτουργός, γεγονός που πιθανότατα την αλλοίωσε ανεπανόρθωτα. Εκείνη τη μέρα, επίσης, έτυχε να γίνει αλλαγή στην ηγεσία του κλιμακίου έρευνας, με αποτέλεσμα η εκταφή των σωμάτων να γίνει από την τοπική αστυνομία, δίχως την επίβλεψη των ειδικών από τη Μαδρίτη. Ήταν το ένα από μία σειρά λαθών της Ισπανικής Δικαιοσύνης, τα οποία θα άλλαζαν τη χώρα και τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι έρευνες σε αυτήν για πάντα.
Τα τρία κορίτσια βρέθηκαν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Η εκταφή τους έγινε δίχως πρώτα να ληφθούν φωτογραφίες. Για την ακρίβεια, οι αστυνομικοί έβγαλαν μονάχα μία φωτογραφία πριν την εκταφή, γεγονός εξωφρενικό και αντίθετο με αυτά που ορίζει το πρωτόκολλο.
Μαζί με τα σώματα βρέθηκε ένας αριθμός στοιχείων, τα οποία τοποθετήθηκαν σε πλαστικές σακούλες, στις οποίες παρέμειναν από μερικές ώρες, μέχρι αρκετές ημέρες. Καθώς τα στοιχεία είχαν βραχεί έπειτα από την παραμονή τους στο έδαφος, η παρουσία υγρασίας στις σακούλες σημαίνει πως υπέστησαν αλλοίωση, μιας και παρέμειναν μέσα σε αυτές για παραπάνω από τις δύο ώρες που ορίζει το πρωτόκολλο μεταχείρισης των στοιχείων. Επίσης, τα αντικείμενα που βρέθηκαν στον λάκκο συγκεντρώθηκαν και φωτογραφήθηκαν μαζί, δίχως πρώτα η Αστυνομία να καταγράψει σε ποιο σημείο ανακαλύφθηκαν, με αποτέλεσμα να μην είναι ξεκάθαρο ποια από αυτά τα αντικείμενα ήταν πράγματι στοιχεία και ποια ήταν σκουπίδια. Σαν να μην έφτανε αυτό, αρκετά από τα αντικείμενα αυτά ξεχάστηκαν στο σημείο όπου βρέθηκαν τα κορίτσια.
Ωστόσο, ένα από τα αντικείμενα που βρέθηκαν κοντά στον λάκκο, θα οδηγούσε στη σύλληψη του πρώτου υπόπτου, μερικές ώρες αργότερα. Ήταν ένα κομματιασμένο εξιτήριο από το νοσοκομείο της La Fe. Το όνομα του ασθενούς ήταν Enrique Angles. Ο Enrique ήταν παιδί Βραζιλιάνων μεταναστών, οι οποίοι ήρθαν στην Ισπανία τη δεκαετία του ’60. Ένα από τα οχτώ αδέρφια του ήταν και ο γνωστός στις αρχές Antonio Angles. Ο Antonio από το 1985 έως το 1991 θα μπαινόβγαινε στη φυλακή πέντε φορές, για κλοπή, εμπορεία ναρκωτικών και ένοπλη ληστεία. Το 1991, ωστόσο, απήγαγε μία γνωστή του, επειδή του έκλεψε ένα σακουλάκι με ηρωίνη. Για τιμωρία, την αλυσόδεσε σε μία κολόνα του σπιτιού του και την κακοποιούσε για 25 ώρες, μέχρι που ένα από τα αδέρφια του ειδοποίησε την Αστυνομία. Ο Antonio Angles καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκισης. Ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Μαρτίου του 1992, οι Αρχές ενέκριναν αίτημα του Angles για εξαήμερη άδεια από τις φυλακές. Εκείνος δεν επέστρεψε ποτέ από την άδεια. Πέρασαν έξι μήνες μέχρι να εκδοθεί ένταλμα για τη σύλληψη του φυγά. Δύο μήνες αργότερα, η Toni, η Desiree και η Miriam εξαφανίστηκαν. Η Αστυνομία είχε τον πρώτο της ύποπτο.
Οι ερευνητές θα εισβάλλουν στο σπίτι όπου έμεναν οι Angles, στην Catarroja. Εκεί θα βρουν τη μητέρα του Angles, μερικά αδέρφια του και τον Miguel Ricart, έναν φίλο του Angles, στον οποίο πουλούσε ναρκωτικά. Και εκείνος ήταν γνωστός στις Αρχές· ο Ricart, ωστόσο, δεν ήταν τόσο βίαιος όσο ο φίλος του. Είχε καταδικαστεί δύο φορές μέσα στο 1992 για κλοπή αυτοκινήτου. Εκείνη την περίοδο έμενε μαζί με τους Angles στην Catarroja.
Ο Ricart θα οδηγηθεί μαζί με τους υπόλοιπους στο τμήμα όπου και θα ανακριθεί. Κάποιες ανακολουθίες στην κατάθεσή του και το γεγονός ότι οδηγούσε ένα λευκό Opel Corsa, αμάξι που ταίριαζε στην περιγραφή του οχήματος στο οποίο η μάρτυρας είχε δει τα κορίτσια να επιβιβάζονται, τράβηξαν την προσοχή των ερευνητών. Μερικές ώρες αργότερα, ο Miguel Ricart θα ομολογήσει τη συνεργεία του στη δολοφονία των τριών κοριτσιών. Ο ίδιος ο Ricart αργότερα θα υποστηρίξει πως οι ομολογίες του υπογράφτηκαν έπειτα από βασανιστήρια και πίεση της Αστυνομίας.
Την ώρα που ο Ricart ανακρινόταν, διεξάγονταν οι νεκροψίες-νεκροτομές των τριών κοριτσιών. Και αυτές, όπως το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας, θα ήταν προβληματικές. Τα σώματα των κοριτσιών θα πλένονταν πριν τη νεκροτομή, εξαφανίζοντας πολύτιμα στοιχεία, όπως οι προνύμφες που βρέθηκαν πάνω τους. Επίσης, τα βίντεο των νεκροψιών θα χάνονταν ή θα διαγράφονταν από αμέλεια.
Το σώμα της Toni εξετάστηκε πρώτο. Το κεφάλι της είχε αποκοπεί από το υπόλοιπο σώμα και τα χέρια της είχαν δεθεί πίσω από την πλάτη. Οι ιατροδικαστές εντόπισαν σημάδια πρωκτικού βιασμού και ο θάνατός της προέκυψε έπειτα από πυροβολισμό στο κεφάλι. Δεύτερη εξετάστηκε η Desiree. Όπως η Toni, έτσι και εκείνη βρέθηκε αποκεφαλισμένη, με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη της. Εντοπίστηκαν σημάδια βιασμού, κολπικού και πρωκτικού, ενώ η μία θηλή της είχε αφαιρεθεί με χρήση πένσας, στοιχείο που φανερώνει σαδιστικές τάσεις του δολοφόνου. Οι κάλτσες της κοπέλας είχαν αφαιρεθεί από τα πόδια της, δίχως ωστόσο να γνωρίζουμε εάν αυτό είχε γίνει τυχαία ή εάν ο δράστης ή οι δράστες τις πήραν ως τρόπαιο. Παρόλο που στο κορμί της βρέθηκαν σημάδια από μαχαιριές, ο θάνατος της Desiree αποδόθηκε σε πυροβολισμό στο κεφάλι. Τρίτη εξετάστηκε η Miriam. Το δεξί χέρι του κοριτσιού έλειπε, όπως και οι κάλτσες της. Και σε εκείνη βρέθηκαν σημάδια βιασμού, ωστόσο η Miriam φαίνεται πως πριν τον θάνατό της κακοποιήθηκε άγρια από τον δράστη ή τους δράστες, μιας και έλειπαν αρκετά από τα δόντια της. Ένα από τα πιο σοκαριστικά στοιχεία που ανέδειξε η νεκροτομή ήταν τα σημάδια μεταθανάτιου βιασμού στο σώμα του κοριτσιού. Στα σώματα των κοριτσιών εντοπίστηκαν δεκαπέντε ηβικές τρίχες. Από αυτές κρίθηκαν κατάλληλες για εξέταση DNA οι δώδεκα. Σε αυτές, θα βρισκόταν γενετικό υλικό από εφτά άνδρες -κανένας εξ αυτών δεν ήταν ο Ricart ή o Angles.
Οι ομολογίες του Miguel Ricart παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με την πρώτη, εκείνος και ο Angles πήραν στο μπλε όχημα που οδηγούσε ο Antonio τα τρία κορίτσια και διένυσαν 150 χιλιόμετρα μέχρι τη La Romana -δίχως τα κορίτσια να εκφράσουν απορίες ή ανησυχία για το μακρύ ταξίδι- και όταν έφτασαν εκεί, έκαναν συναινετικό σεξ, μέχρι που κάτω από απροσδιόριστες συνθήκες, ο Antonio θα σκοτώσει τα κορίτσια και στη συνέχεια θα σκάψουν έναν λάκκο -άγνωστο πώς, Νοέμβρη μήνα, μέσα στο σκοτάδι και χωρίς να έχουν μαζί τους φτυάρι- θα τα τυλίξουν σε ένα χαλί και θα τα ρίξουν μέσα. Οι επόμενες ομολογίες του θα άλλαζαν, ανάλογα με τα στοιχεία που αποκάλυπταν οι νεκροτομές. Η Αστυνομία απέσπασε τη δεύτερη λίγες μονάχα ώρες έπειτα από την ολοκλήρωση της νεκροψίας της Desiree. Σύμφωνα με αυτήν, οι δύο άντρες απήγαγαν με τη βία τα κορίτσια και μάλιστα ο Antonio χτύπησε με το πιστόλι του ένα από αυτά στο στόμα, σπάζοντάς της αρκετά δόντια. Έπειτα, τα μετέφεραν σε μία άγνωστη τοποθεσία, όπου τα βίασαν και τα βασάνισαν. Στη δεύτερη ομολογία το μπλε όχημα της πρώτης έχει μετατραπεί σε λευκό Opel Corsa, ενώ οι δράστες είχαν φροντίσει να φέρουν μαζί τους τσάπες για να σκάψουν τον λάκκο.
Στην τρίτη ομολογία ο Ricart θα ισχυριστεί ότι ο Angles σχεδίαζε για καιρό να δολοφονήσει γυναίκες, επειδή τις μισούσε παθολογικά και τα τρία κορίτσια δολοφονήθηκαν στα εγκαταλελειμμένα σπίτια κοντά στο σημείο όπου ανακαλύφθηκαν. Στις 29 Μαρτίου 1993 ο Miguel Ricart θα ισχυριστεί για πρώτη φορά πως οι ομολογίες του αποσπάστηκαν έπειτα από πίεση της Αστυνομίας, ωστόσο έξι μήνες μετά θα ομολογήσει για άλλη μία φορά, με περισσότερες λεπτομέρειες, τη δολοφονία των τριών κοριτσιών. Η τελική ομολογία θα γίνει ένα χρόνο αργότερα, στις 30 Σεπτεμβρίου 1994. Καμία από τις ανακρίσεις του Ricart δεν καταγράφτηκε με κάποιο οπτικοακουστικό μέσο ή γραπτώς. Ο έτερος ύποπτος, Antonio Angles, παρά το ανθρωποκυνηγητό που εξαπέλυσε η Ισπανική αστυνομία και η Interpol, παρέμεινε ασύλληπτος και μέχρι σήμερα παραμένει άφαντος.
Η ισπανική δικαιοσύνη παρέπεμπψε τον Ricart σε δίκη τον Μάιο του 1997, παρόλο που δεν γνώριζαν ούτε πού δολοφονήθηκαν τα κορίτσια, ούτε είχαν στην κατοχή τους το πιστόλι που χρησιμοποιήθηκε στο φόνο, ούτε υπήρχε κάποιο απτό στοιχείο που να συνέδεε τον ύποπτο με το έγκλημα. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 ο δικαστής Mariano Tomas Benitez καταδίκασε τον Miguel Ricart σε εκατόν εβδομήντα χρόνια κάθειρξη. Ο Ricart θα αποφυλακιζόταν είκοσι ένα χρόνια έπειτα από την αρχική του κράτηση, στις 29 Νοεμβρίου 2013.
Η υπόθεση σημάδεψε την Ισπανία. Η εξαφάνιση και η μετέπειτα ανακάλυψη των κοριτσιών καλύφθηκε αισχρά από τα ισπανικά ΜΜΕ· συγγενείς των κοριτσιών θα ρωτούνταν μπροστά από τις κάμερες πώς ένιωθαν γνωρίζοντας ότι τα κορίτσια βιάστηκαν, βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν, ενώ κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια της υπόθεσης έβρισκε το δρόμο προς τη δημοσιότητα. Η έρευνα και στη συνέχεια η καταδίκη του Miguel Ricart θεωρούνται ως μία από τις σκοτεινότερες σελίδες της ισπανικής δικαιοσύνης, ενώ αρκετοί -ανάμεσα σε αυτούς και ο Fernando Garcia, ο πατέρας της Miriam- πιστεύουν πως η καταδίκη του Ricart έγινε προκειμένου να καλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Σύμφωνα με μία θεωρία από τον εγκληματολόγο Juan Ignacio Blanco, ο Ricart και ο Angles είναι πιθανό να αποτελούσαν δύο μονάχα από τα μέλη μίας σπείρας, η οποία απήγαγε κορίτσια και στη συνέχεια τα προωθούσε σε επιφανή μέλη της τοπικής κοινότητας, ώστε αυτά να ικανοποιήσουν τις αρρωστημένες φαντασιώσεις τους. Ο Blanco θα ισχυριστεί πως έχει στην κατοχή του ένα snuff film, το οποίο δείχνει τον βασανισμό και τη δολοφονία της Desiree Hernandez Folch από τέσσερις άνδρες. Το εν λόγω βίντεο, σύμφωνα με τον Blanco, δόθηκε στον Ισπανό Υπουργό Εσωτερικών, δίχως ωστόσο να έχει προκύψει κάποιο αποτέλεσμα.
Σήμερα, ο Fernando Garcia εξακολουθεί να ζει στο Alcàsser, έχοντας παντρευτεί ξανά, έπειτα από τον θάνατο της μητέρας της Miriam και διατηρεί κατάστημα πώλησης στρωμάτων. Η Rosa Folch, μητέρα της Desiree, ζει μόνη της, έπειτα από τον θάνατο του συζύγου της το 1994. Οι γονείς της Toni, Fernando και Luisa, ζουν και αυτοί στην περιοχή. Στο σαλόνι του σπιτιού τους κρέμεται ένα μεγάλο πορτρέτο της κόρης τους, η ανάμνηση της οποίας παραμένει ακόμα ζωντανή. Το ισπανικό κράτος έδωσε σε κάθε οικογένεια το ποσό των 300.000 ευρώ. Η υπόθεση των τριών κοριτσιών θεωρείται μέχρι και σήμερα ανεπίλυτη.
* Διαβάστε επίσης
