Ευθύμης Κάλφας
Η εβδομαδιαία στήλη «Καρτ ποστάλ θανάτου» θέλει να εξετάσει λιγότερο γνωστές ανεξιχνίαστες υποθέσεις ανά τον κόσμο όπου πάντα υπάρχει έστω ένα θύμα (δείτε εδώ την πρώτη ιστορία). Τι αντίκρισαν οι αστυνομικοί; Τι ρόλο έπαιζε η οικογένεια του θύματος; Γιατί δεν έχει αποδοθεί ακόμα δικαιοσύνη; Ποιος τελικά σκότωσε το θύμα;
Τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει ο Βαγγέλης Γιαννίσης, συγγραφέας της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα) και περήφανος γατομπαμπάς του Jax. (Γνωρίστε καλύτερα τον Βαγγέλη εδώ)
Υπόθεση #10 – Η δολοφονία της Dorothy Jane Scott
Anaheim, California, 1980
«Λοιπόν, θα συναντηθούμε και, αφού σε ξεμοναχιάσω, θα σε κόψω σε μικρά κομματάκια, ώστε να μη σε βρει κανείς»
Η γραμμή πέφτει και το τηλεφώνημα διακόπτεται απότομα. Η Dorothy κατεβάζει το ακουστικό. Το χρώμα έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό της. Παρόλα αυτά επιστρέφει στο καθιστικό, στο οποίο βρίσκονται η μητέρα της, Vera, και ο τετράχρονος γιος της, Shawn.
«Ποιος ήταν;» ρωτάει η μητέρα της, ωστόσο η ερώτηση μοιάζει περισσότερο ρητορική. Γνωρίζει για τα απειλητικά τηλεφωνήματα που δέχεται η κόρη της εδώ και αρκετό καιρό.
Η Dorothy της κάνει νόημα να βρεθούν μόνες στην κουζίνα. Γεμίζει την τσαγέρα με νερό και την τοποθετεί πάνω στο αναμμένο μάτι, προτού καθίσει στο τραπέζι. Η Vera κάθεται δίπλα της.
«Φοβάμαι, μαμά».
Η Vera σφίγγει το χέρι της κόρης της. Είναι παγωμένο και τρέμει μέσα στη χούφτα της. «Πρέπει να μιλήσεις στην αστυνομία, Dorothy».
Η τριανταδυάχρονη γυναίκα κατανεύει και ρουφάει τη μύτη της. Δεν ήξερε εάν έπρεπε να εξομολογηθεί στη μητέρα της πως σκόπευε να αγοράσει ένα όπλο για αυτοπροστασία.
«Νομίζω πως τον ξέρω», λέει.
«Αυτόν που σου τηλεφωνεί;»
«Ναι. Έχω ξανακούσει τη φωνή του».
«Πού; Ποιος είναι;»
Η Dorothy κουνάει το κεφάλι αργά. «Δεν ξέρω, μαμά. Δεν ξέρω».
Στις 27 Μαΐου 1980 η Dorothy Scott θα αφήσει τον τετράχρονο Shawn στους γονείς της κι έπειτα θα κατευθυνθεί προς την 517 S. Brookhurst Street, στο Anaheim, όπου βρίσκεται το Swingers Psyche Shop, ένα κατάστημα το οποίο πουλάει “ψυχεδελικά είδη”. Η Dorothy εργάζεται εκεί ως γραμματέας από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως θα πει αργότερα ο πατέρας της. Το κατάστημα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σε εφήβους, οι οποίοι επισκέπτονταν ένα από τα σκοτεινά του δωμάτια, προκειμένου να καπνίσουν χασίς δίχως να τους ενοχλήσει κανείς. Η Dorothy, ωστόσο, δεν έχει επαφή με την κουλτούρα των χίπηδων που συχνάζουν στο Swingers. Δεν πίνει, ούτε καπνίζει. Περνάει το χρόνο της ανάμεσα στη δουλειά και το σπίτι, βγαίνοντας σπανίως για να διασκεδάσει. Βαρετή, σαν τηλεφωνικός κατάλογος -έτσι θα την περιέγραφε ένας από τους φίλους της.
Η βραδινή συνάντηση του προσωπικού στο Swingers κυλάει αργά. Η Dorothy, ωστόσο, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει πως ένας από τους συναδέλφους της, ο Conrad Bostron, δείχνει άρρωστος και το χέρι του έχει πρηστεί υπερβολικά. Ο Conrad αρχικά θα αγνοήσει τη συμβουλή της Dorothy να πάει στον γιατρό, αλλά όταν μία δεύτερη συνάδελφος, η Pam Head, θα προσφερθεί να τους συνοδεύσει στα επείγοντα, οι αντιρρήσεις του θα καμφθούν. Οι τρεις συνάδελφοι επιβαίνουν στο λευκό Toyota της Dorothy και κατευθύνονται στο UCI Medical Center.
Οι γιατροί θα εξετάσουν τον Conrad και σύντομα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως τα συμπτώματα που παρουσιάζει οφείλονται σε τσίμπημα δηλητηριώδους αράχνης. Ενώ οι γιατροί φροντίζουν τον συνάδελφό τους, η Dorothy και η Pam περνούν την επόμενη ώρα στην αίθουσα αναμονής συζητώντας, διαβάζοντας περιοδικά και βλέποντας τηλεόραση. Λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ, ο Conrad θα πάρει εξιτήριο. Η Dorothy προσφέρεται να τον γυρίσει σπίτι με το αμάξι της και θα κατευθυνθεί προς το πάρκινγκ του νοσοκομείου. Οι αυτόματες πόρτες του λόμπι θα κλείσουν πίσω της και το σκοτάδι θα την καταπιεί. Οι δύο συνάδελφοι θα την περιμένουν για αρκετή ώρα έξω από το νοσοκομείο, ωστόσο το λευκό Toyota δεν φαίνεται πουθενά. Παρακινημένοι από ανυπομονησία, η Pam και ο Conrad θα κατευθυνθούν στο πάρκινγκ, όταν ξαφνικά τυφλώνονται από τους προβολείς του αυτοκινήτου της Dorothy. Το αμάξι θα περάσει με ταχύτητα από μπροστά τους και θα εξαφανιστεί στο βάθος του δρόμου.
«Τι διάολο;» αναρωτιέται η Pam.
«Μάλλον θα θυμήθηκε πως έπρεπε να πάρει τον Shawn από τους γονείς της», κάνει ο Conrad. «Ας περιμένουμε».
Θα περιμένουν δύο ώρες, προτού το πάρουν απόφαση πως η Dorothy δεν θα επέστρεφε. Οι δύο συνάδελφοι θα δηλώσουν την εξαφάνισή της στην αστυνομία, ωστόσο οι αρχές δεν σκοπεύουν να αναλάβουν άμεσα δράση. Αυτό θα συμβεί την επόμενη ημέρα, όταν το αυτοκίνητο της Dorothy θα βρεθεί δεκαέξι χιλιόμετρα από το σημείο στο οποίο την είδαν ζωντανή για τελευταία φορά, σε έναν δρομάκο της Santa Ana. Το λευκό Toyota είχε τυλιχτεί στις φλόγες.
Στις 3 Ιουνίου το τηλέφωνο θα χτυπήσει στο σπίτι των Scott. Η Vera θα σηκώσει ανήσυχη το ακουστικό. Η αστυνομία τους είχε προειδοποιήσει ότι η κόρη τους ήταν πιθανό να είχε πέσει θύμα απαγωγής και σε αυτή την περίπτωση, ο απαγωγέας θα επικοινωνούσε μαζί τους.
«Παρακαλώ;»
«Είστε συγγενής της Dorothy Scott;» θα ρωτήσει μία βραχνή φωνή.
«Ναι», θα απαντήσει η Vera.
Η φράση που ακολουθεί θα τη στοιχειώσει.
«Εγώ την έχω».
Μία εβδομάδα αργότερα, ο Jacob Scott, πατέρας της Dorothy έχοντας χάσει την υπομονή του, θα παραβεί τις συμβουλές των αστυνομικών, οι οποίοι του είχαν ζητήσει να μην μιλήσει με δημοσιογράφους και θα επικοινωνήσει με τα γραφεία της εφημερίδας Santa Ana Register. Στις 12 Ιουνίου η εφημερίδα θα δημοσιεύσει ένα εκτενές άρθρο για την εξαφάνιση της τριανταδυάχρονης γυναίκας και μία μέρα αργότερα, ο Pat Riley, ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, θα λάβει ένα τηλεφώνημα από έναν άντρα.
«Τη σκότωσα. Σκότωσα τη Dororhy Scott. Την αγαπούσα. Την έπιασα να με απατά με άλλον. Εκείνη το αρνήθηκε. Έτσι, τη σκότωσα».
Ο Riley, έμπειρος δημοσιογράφος καθώς ήταν, θα αντιμετωπίσει με καχυποψία το τηλεφώνημα. Ωστόσο, ο άντρας στην άλλη άκρη της γραμμής γνωρίζει πως η Dorothy τη βραδιά που εξαφανίστηκε φορούσε ένα κόκκινο φουλάρι και είχε μεταφέρει στα επείγοντα τον συνάδελφό της, εξαιτίας ενός τσιμπήματος από αράχνη, λεπτομέρειες οι οποίες δεν περιλαμβάνονταν στο άρθρο που είχε δημοσιευτεί.
«Ο άντρας που τηλεφώνησε υποστήριξε πως συνάντησε την δεσποινίδα Scott στο νοσοκομείο, όπου τη ρώτησε εάν είχε εραστή. Είπε πως εκείνη αρνήθηκε ότι είχε βρει άλλον, ωστόσο εκείνος επέμενε ότι είχε δίκιο. Είπε στον Riley πως είχε στην κατοχή του φωτογραφίες, οι οποίες αποδείκνυαν τα λεγόμενά του. Ανέφερε μία φορά τη φράση “Την αγαπούσα” και δύο φορές τη φράση “Την σκότωσα”», θα γραφτεί την επόμενη ημέρα στην εφημερίδα.
Κάθε Τετάρτη, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ενώ ο Jacob βρισκόταν στη δουλειά, το τηλέφωνο στο σπίτι των Scott θα χτυπούσε και μία ανδρική, ευγενική φωνή θα απαντούσε, όταν η Vera σήκωνε το ακουστικό.
«Είναι η Dorothy εκεί;»
«Εγώ την έχω».
«Τη σκότωσα».
Τα τηλεφωνήματα στο σπίτι των Scott θα ηχογραφηθούν και το τηλέφωνο θα παγιδευθεί από την αστυνομία, ωστόσο ο δράστης φροντίζει να διακόψει την κλήση, προτού καταφέρουν να τον εντοπίσουν. Τον Απρίλιο του 1984 ο Jacob Scott θα απαντήσει σε μία από αυτές τις κλήσεις και ο άντρας θα κατεβάσει το ακουστικό χωρίς να πει τίποτε. Η οικογένεια θα ησύχαζε πρόσκαιρα.
Στις 6 Αυγούστου 1984, σε μία οικοδομή στην Santa Ana θα βρεθεί ο σκελετός ενός σκύλου. Όταν, όμως, οι εργάτες που τον βρήκαν σκάψουν περισσότερο, θα βρουν ανθρώπινα οστά· ένα κρανίο, μία λεκάνη, μία ωλένη και δύο μηριαία οστά. Μαζί με τα οστά θα βρεθούν ένα τιρκουάζ δαχτυλίδι κι ένα ρολόι, το οποίο σταμάτησε στις 29 Μαΐου 1980, στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα. Η Vera Scott θα αναγνωρίσει το δαχτυλίδι, το οποίο ανήκε στην κόρη της. Την επόμενη ημέρα, ενώ ο Jacob και η Vera βρίσκονται στο γραφείο τελετών, το τηλέφωνο θα χτυπήσει στο σπίτι τους δύο φορές. Και τις δύο φορές θα το σηκώσει ο Allen, ο αδερφός της Dorothy.
«Γύρισε η Dorothy;»
Στις 22 Αυγούστου 1984 θα γίνει η κηδεία της Dorothy Jane Scott, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της. Ο αδερφός της θα εκφωνήσει τον επικήδειο.
«Για μένα, η Dorothy ήταν συνώνυμη με τη δοτικότητα. Έδινε, έδινε και έδινε ξανά, χωρίς να νοιάζεται για το κόστος. Πέρασε τις τελευταίες της ώρες προσφέροντας τη φροντίδα και τη συμπόνοια στους συνανθρώπους της».
Ο Jacob Scott πέθανε το 1994, λίγο πριν συμπληρώσει τα εβδομήντα του χρόνια και η σύζυγός του, Vera, το 2002. Δεν ανακάλυψαν ποτέ την ταυτότητα του άντρα που σκότωσε την κόρη τους και για τέσσερα ολόκληρα χρόνια φρόντιζε να τους υπενθυμίζει κάθε εβδομάδα την απώλεια που τους προξένησε.
* Διαβάστε Επίσης
