Μικροπράγματα
Μερικές φορές κάποιες κριτικές είναι τόσο κακές και τόσο βιτριολικές που στο τέλος έχουν από μόνες τους ενδιαφέρον – περισσότερο κι απ’ το έργο τέχνης το οποίο κρίνουν.
Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο που το εντόπισε στα operattika
***
H JESSYE NORMAN ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ
Αλέξης Σπανίδης,
Είναι πραγματικά πολύ λυπηρό να βλέπει κανείς έναν μεγάλο καλλιτέχνη που τόσα πολλά έχει προσφέρει στον χώρο του, να προσπαθεί να πείσει το κοινό του πως αυτά τα «φύκια» που του πουλάει, είναι στην πραγματικότητα μεταξωτές κορδέλες.
Αυτό το συναίσθημα αποκόμιζε κανείς μετά το τέλος της πολυδιαφημισμένης συναυλίας της σοπράνο Jessye Norman που παρακολουθήσαμε στις 30 Ιουνίου υπό τον δήθεν τίτλο «Μία βραδιά με την Jessye Norman», ενώ πιο σωστό θα ήταν «Μια βραδιά με την ΚΟΑ, με την συμμετοχή της Jessye Norman».
Μετά από την Πολωνέζα από τον «Ευγένιο Ονιέγκιν» (τι σχέση είχε αυτό το κομμάτι με την Norman και το ρεπερτόριό της ουδείς το κατάλαβε), και την Εισαγωγή από την «Κάρμεν», Η Norman ερμήνευσε τις δύο άριες της ηρωίδας του Μπιζέ σαν να τραγουδούσε μιούζικαλ των Ρότζερς και Χάμερσταιν. Ελευθεριότητες στους χρόνους και στις μουσικές φράσεις, φωνητικοί μανιερισμοί, και υπερβολές χαρακτήρισαν την «ιδιόμορφη» αυτή άποψη της ντίβας για την μουσική του Μπιζέ.
Μετά την «Παβάνα» του Φωρέ , σειρά είχε ο δύστυχος Σαίν-Σάνς και η υπέροχη άρια της Δαλιδά «Η καρδιά μου ανοίγει στον ήχο της φωνής σου…» μόνο που εδώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ας το πάρει επιτέλους απόφαση και η ίδια κάποια στιγμή, ότι επειδή η φωνή της έχει ένα σκούρο χρώμα, αυτό δεν την κάνει αυτόματα και μέτζο-σοπράνο.
Τα ίδια προβλήματα παρουσιάστηκαν και εδώ, αδυναμία να κρατήσει τις μακριές φράσεις της μουσικής, κακές αναπνοές σε άκαιρα σημεία, και μια φωνή ανομοιογενής με υπερβολικό «στήθος» στις χαμηλές περιοχές, και απότομες τονικές μεταπτώσεις, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την μελωδική γραμμή της άριας. Tα πράγματα έγιναν κάπως καλύτερα στην άρια της Σαντούτζα απο την «Καβαλερία Ρουστικάνα», όπου καταλάβαινε κανείς πως ένοιωθε φωνητικά πιο άνετα χωρίς όμως να αποφύγει τις υπερβολές στην ερμηνεία της.
Η «Γαλάζια Ραψωδία» του Γκέρσουϊν ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της συναυλίας, και στη συνέχεια η μεγάλη ντίβα καταδέχτηκε να μας πει τα μισά από τα τραγούδια που είχε προγραμματίσει, κλείνοντας με το περίφημο «Summertime” σε στυλ Diana Ross, όπου και με ένα πλατύ χαμόγελο μας είπε αντίο. Ζήτημα αν τραγούδησε σε αυτή τη συναυλία πάνω από 20 λεπτά της ώρας (και πολλά λεω), μια συναυλία που ήταν σαφές ότι δεν την αφορούσε στο ελάχιστο.
Γενικά είχε κανείς την εντύπωση φεύγοντας πως κάτι «δεν πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», η αίσθηση ότι αυτό που παρακολούθησε μόνο ρεσιτάλ δεν ήταν, δέσποζε στο μυαλό κάθε ψαγμένου ακροατή, και κυρίως αυτού που γνωρίζει το πια είναι πραγματικά η Jessye Norman. Τι να πει κανείς δε για έναν καλλιτέχνη του επιπέδου του Β.Σπίβακοφ ο οποίος καταδέχθηκε να παριστάνει τον μαέστρο κομπέρ…
Μια «λυπηρή» συναυλία που ελπίζουμε να είναι και η τελευταία του είδους.
Και κάτι τελευταίο… ας αποφασίσουν οι υπεύθυνοι του Ηρωδείου να επενδύσουν σε καλύτερες μικροφωνικές εγκαταστάσεις αφού επιμένουν στην ηχητική υποστήριξη των καλλιτεχνών, για να μην έχουμε αυτά τα χάλια που υποστήκαμε στη συναυλία της Norman.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πολύ Κακές Κριτικές: «Νύχτα τρόμου» ζήσαμε με τον Γιάννη Μπέζο
