Ο Σταύρος Τσιώλης έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια. Σαν ένα μικρό φόρο τιμής, θυμόμαστε μια σπαρταριστή συνέντευξη του στο ραδιοφωνικό σταθμό Libero και στους Μπάμπη Μπατμανίδη – Πωλίνα Τριγωνίδου, στην οποία μεταξύ άλλων, περιέγραψε πως «γεννήθηκε» η κεντρική ιδέα της ταινίας «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες», που σήμερα θεωρείται κλασσική.
Η συνέντευξη:
Σταύρος Τσιώλης: «Πηγαίναμε με τον Χρήστο τον Βακαλόπουλο, ένα σπάνιο παιδί που έφυγε νέος, 36 ετών, πηγαίναμε στον «Αργύρη» στην Καβάλα.
(Ο Μπάμπης Μπατμανίδης παρεμβαίνει για να εξηγήσει): «Τον Αργύρη Μπακιρτζή, από τους Χειμερινούς Κολυμβητές»
«…ναι τον Αργύρη, το 1991 αυτό. Εγώ όταν ερχόμουν στα φεστιβάλ ήμουν πάντα με το αυτοκίνητο και πάντα χανόμουν στην είσοδο της Θεσσαλονίκης, δεν ξέρω γιατί, ίσως το μυαλό μου σε ορισμένα πράγματα μπερδεύεται. Μια έβγαινα στη Σταυρούπολη, μια στην Περαία, μια στην αυτή…του λέω «Χρήστο πρόσεξε, να δεις που λέει «Προς Καβάλα».
Κάποια στιγμή, πάνω που ξημερώνει, ο Χρήστος μου λέει «να, γράφει Καβάλα!». Βρουμ! Στροφή επικίνδυνη και μπαίνουμε. Πάμε πια προς Καβάλα. Ο Χρήστος θέλει κάπου να σταματήσουμε να πιούμε καφέ, δεν βρίσκουμε, του λέω «Σώπα ρε Χρηστάκο, θα δούμε, κάπου θα βρούμε.
Και ξαφνικά τι βλέπω; Με κύματα δύο μέτρα, τη θάλασσα αριστερά! Του λέω «Χρήστο λάθος έκανες, δεν είναι από εδώ η Καβάλα γυρνάμε στην Αθήνα». Απογοήτευση εμείς, πάθαμε πλακα. Βλέπουμε έναν ανθρωπάκο στο δρόμο, που πούλαγε μπανάνες. Κατεβαίνω κάτω του λέω «άσε ρε μανάρι κάναμε λάθος, πηγαίναμε για Καβάλα και πέσαμε λάθος».
Μου λέει «γιατί πέσατε λάθος;» Του κάνω «μα γιατί έχουμε τη θάλασσα αριστερά ενώ έπρεπε να την έχουμε δεξιά!». Μου λέει «δεν κάνατε λάθος, δεν είναι η θάλασσα αυτή, είναι η λίμνη Βόλβη!». Χαρά εγώ, παίρνω οκτώ μπανάνες. Γυρνάω και του λέω οτί δεν κάναμε λάθος. Καθώς οδηγούσαμε του λέω «Ρε Χρηστάκο εδώ δεν έγινε ένα ιστορικό συνέδριο;»
Μου λέει «θα σε γελάσω, αλλά πρέπει να έχει γίνει κάποιο συνέδριο εδώ και για να έχει γίνει κάτι τέτοιο, λογικά θα έχει ξενοδοχείο πολυτελές κάπου εδώ κοντά». Και όντως λίγο αργότερα βρήκαμε σημαίες, πολυτέλειες και καθήσαμε να πιούμε τον καφέ μας…».
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μερικοί (όχι μελό) αποχαιρετισμοί στον σκηνοθέτη Σταύρο Τσιώλη