Ευθύμης Κάλφας
Πριν από λίγους μήνες γράφαμε για το κλείσιμο ενός από τα πιο ιστορικά café της Θεσσαλονίκης, το Pastaflora Darling, το οποίο συντρόφευε την καθημερινότητα μας για 16 συνεχόμενα χρόνια. Εκείνη η είδηση δεν είχε αρέσει σχεδόν σε κανέναν και όλοι τότε μιλούσαμε για ένα τέλος εποχής που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε. Το οποίο τελικά δείχνει να μην έχει έρθει ακόμα. 😀
Yiannis Ermidis
The Return!
To Pastaflora Darling επαναλειτούργησε την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου υπό νέα διεύθυνση αλλα΄με την πολύ σημαντική βοήθεια των παλιών ιδιοκτητών. Εξάλλου οι ίδιοι είχαν νιώσει ότι ήρθε η στιγμή που ένας μεγάλος κύκλος έπρεπε να ολοκληρωθεί και γι’ αυτό το λόγο πούλησαν την Pastaflora και δεν την έκλεισαν. Επιθυμούσαν δηλαδή να συνεχίσει κάποιος άλλος να αγαπά εξίσου το συγκεκριμένο café. Και τους βρήκαν.
Πίσω από το νέο Pastaflora Darling κρύβεται η πολύ δραστήρια ομάδα του «roots», του αγαπημένου spot των vegetarians στη Θεσσαλονίκη. Έχοντας μεγάλη εμπειρία στο χώρο, η νέα ομάδα ήρθε για να συνεχίσει την ιστορία του αγαπημένου café, διατηρώντας ακριβώς το ίδιο στιλ και διακόσμηση που τόσο πολύ έχει αγαπηθεί. Χωρίς κραυγαλέες αλλαγές και μεγάλες ανακοινώσεις. Σα να μην έκλεισε ποτέ.
Πριν λίγους μήνες είχαμε γράψει αυτό:
Κάποιος μια φορά μου είχε πει ότι η Ζεύξιδος θα σταματήσει να υπάρχει όταν κλείσει το Pastaflora Darling. Τότε του είχα απαντήσει να μη λέει βλακείες και ότι κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να συμβεί. Τρεισήμισι χρόνια αργότερα βγήκα ψεύτης.
Και πώς θα μπορούσε να κλείσει ένα καφέ το οποίο είχε έρθει σε μια γειτονιά που μέχρι τότε κανείς δεν τολμούσε να διασχίσει; Και όμως, μετά από 16 ολόκληρα χρόνια το Pastaflora, το καφέ στην Θεσσαλονίκη που ήταν hip πριν τους hipsters δεν σερβίρει άλλο καφέδες και κοκτέιλς στο χέρι.
Yiannis Ermidis
Και δυστυχως, επειτα απο 16 χρόνια λειτουργειας, εμαθα οτι εκλεισε η Pastaflora Darling. Και με αυτην αλλο ενα κομματι της μαθητικης/φοιτητικης μου ζωης. Με διαφορα ενα απο τα καλυτερα μαγαζια που…
Konstantinos Bougas
Μου έστειλαν αυτό και πέρασε όλη η φοιτητική μου ζωή μπροστά από τα μάτια μου.
Η Pastaflora ήρθε στην Θεσσαλονίκη μια εποχή που όλα έμοιαζαν ίδια και ολίγον τι βαρετά. Το 2002 το στενό της Ζεύξιδος ξεκίνησε να φωτίζεται από ένα καφέ το οποίο ήσυχα και ρομαντικά έφερε μαζί του ζωή σε έναν δρόμο που είχε γεννηθεί νεκρός. Οι ιδιοκτήτες μάλιστα στις αρχές, είχαν τοποθετήσει έξω φαναράκια, θέλοντας να νικήσουν το σκοτάδι και να δείξουν ότι εκεί κάτι επρόκειτο να αλλάξει. Και τα κατάφεραν.
Σύντομα την Pastaflora άρχισαν να την αναφέρουν αρκετοί. Οι πρώτες ταπετσαρίες που διακοσμούσαν τους τοίχους και τα αντικείμενα μέσα στο καφέ, τα οποία ήταν τοποθετημένα με προσοχή κρύβοντας το καθένα ξεχωριστά τη δική του ιστορία, έκαναν τους επισκέπτες να νιώθούν μια οικειότητα που από καιρό αναζητούσαν. Το vintage στοιχείο το οποίο προέκυψε μέσα από την περίπλοκη διακόσμηση του, την έκανα talk of the town. Κάθε αντικείμενο στο εσωτερικό της ήταν τοποθετημένο σε συγκεκριμένο σημείο και με ιδιαίτερη προσοχή. Όλα για κάποιον λόγο. Αυτό το «επιμελώς ατημέλητο» που η Θεσσαλονίκη ζητούσε τότε μόνο σε χτενίσματα, ξαφνικά άρχισε να γίνεται τάση από ένα μικρό καφέ στα στενά της Ικτίνου. Η διακόσμηση μάλιστα ήταν τόσο προσεκτικά επιλεγμένη που αν κανείς άλλαζε μια θέση έστω και σε ένα αντικείμενο, οι ιδιοκτήτες θα το καταλάβαιναν αμέσως.
To Pastaflora Darling έγινε στέκι. Εκεί μπορούσε να πάει κάνεις μόνος του, χωρίς να νιώθει ότι τον κοιτούν περίεργα. Μα και αν ένα ζευγάρι μάτια κοιτούσε έμενε σε ένα πρόσωπο περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα, αυτό συνέβαινε γιατί υπήρχε ενδιαφέρον ερωτικό. Ναι, στην Pastaflora μέχρι και την τελευταία ημέρα προτού κλείσει, φλέρταρες. Η βόλτα στον εξωτερικό της χώρο, ήταν μια must κίνηση για τις παρέες που ήθελαν να δουν «τι παίζει» αυτή την ώρα. Κανένας δεν έλεγε «Πάμε από τη Ζεύξιδος». Όλοι μουρμούριζαν «Πάμε από την Pastaflora μια βόλτα».
Ο καφές που σέρβιρε δεν ήταν ο καλύτερος της πόλης αλλά κι αυτό έδειχνε να μην ενοχλούσε. Ήταν χαρακτηριστικό στην ομορφιά της. Πολλοί την επέλεγαν για τα αρωματικά τσάγια της, τα βίντατζ φλιτζανάκια και εκείνη την ρετρό καρέκλα που θύμιζε μια που είχε η γιαγιά σου στο μπαλκόνι. Και ύστερα ήταν οι νάνοι, η Μαίρη Αρώνη, τα σεμεδάκια, τα περίεργα φωτιστικά, η σερβιτόρα που γούσταρες, η Χόλι Γκολάιτλι στον τοίχο, ο μπάρμαν που σου έκλεινε το μάτι και οι θήκες για τη ζάχαρη. Ναι, στo Pastaflora Darling δε θα έπινες τον καλύτερο καφέ της πόλης. Αλλά αυτό λίγο ενοχλούσε.
Υπάρχει μια φήμη ότι το όνομα της, το πήρε από τη γνωστή ελληνική ταινία «Μια τρελή, τρελή, οικογένεια» με πρωταγωνίστρια την Μαίρη Αρώνη. Η αφορμή δεν ήταν αυτή όμως οι υπεύθυνοι δεν ήθελαν να χαλάσουν αυτό που ο κόσμος έπλασε και γι’ αυτό ποτέ και κανείς δεν το διέψευσε επίσημα. Το όνομα προήλθε επειδή οι ιδιοκτήτες έψαχναν κάτι γλυκό και ταυτόχρονα 60s.
Αν περάσεις σήμερα έξω από το Pastaflora Darling θα δεις δυο κλειστές πόρτες και μέσα στοιβαγμένες τις αγαπημένες καρέκλες. Έξω από το καφέ, διακρίνεται μια επιγραφή που ενημερώνει ότι η επιχείρηση «Πωλείται».
Αρκετοί είναι αυτοί που θέλοντας να απαλύνουν τον πόνο της απότομης ενηλικίωσης, -γιατί αυτό νιώθεις όταν βλέπεις κλειστή την Pastaflora, ότι μεγάλωσες ξαφνικά και βίαια- φτιάχνουν σενάρια για τους λόγους που ένα τόσο χαρακτηριστικό καφέ της πόλης αποφάσισε να κατεβάσει ρολά. Η αλήθεια όμως είναι πιο απλή απ’ ότι κανείς μπορεί να φανταστεί. Η Pastaflora έκλεισε επειδή οι ιδιοκτήτες ένιωσαν ότι ήρθε η στιγμή που ένας μεγάλος κύκλος έπρεπε να ολοκληρωθεί. Και συνήθως όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ, στο τέλος το αφήνεις ελεύθερο.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να αναλάβει άλλος την Pastaflora. Νιώθω ότι δε θα μπορούσε να είναι η ίδια ποτέ ξανά. Τους χώρους εξάλλου τους δημιουργούν οι άνθρωποι και όσο και αν η ενέργεια θα βρίσκεται για πάντα στο στενό της Ζεύξιδος, τίποτα πλέον δε θα μπορεί να μοιάζει το ίδιο.
Και ίσως έτσι πρέπει να μείνει…
Με χρήσιμες πληροφορίες και υλικό από τον Δημήτρη Ταΐρη
