Άρης Δημοκίδης
Να τι είχε γραφτεί τη δεκαετία του ’90 για τον Συκουτρή – όπως το βρήκα στον τοίχο του Δημήτρη Αλικάκου:
«Πριν από εξήντα χρόνους ένας ήπιος έλληνας ερευνητής, που τόλμησε να ψηλαφήσει το πρόβλημα (σ.σ. της ομοφυλοφιλίας) από μακρυά, επήρε τα βουνά και τα κάστρα. Η παιδεία του τόπου μας και το πνεύμα της εποχής του τον έστειλαν και καταγκρεμίστηκε από τον Ακροκόρινθο.
Όχι γιατί εκείνοι που τον κυνήγησαν ήσαν οι σοφοί προφεσσόροι και οι θεματοφύλακες της αρετής. Σιγάτε.
Οι δυνάμεις που τον χαντάκωσαν, τον εσκότωσαν δηλαδή και τον παράχωσαν στο χαντάκι, ήσαν η ημιμάθεια, η διαστρέβλωση, ο τύφος, τα συμπλέγματα, η ανομολόγητα καταπιεσμένη ηθική τους. Απάνου σε τέτοια ματωμένα παλούκια καρφώθηκε εκείνος ο σεμνός έλληνας.
Μιλώ για τον Ιωάννη Συκουτρή, που στα 1937 εξέδωκε το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Ένα βιβλίο που τιμά την ελληνική βιβλιογραφία. Για τους κακούργους, βέβαια, και τους γιδοφονιάδες του Συκουτρή ούτε λέξη. Τους χατζήδες και χατζηαβάτηδες.»
(“Γκέμμα”, σ. 63)
Αυτά έγραψε ο Λιαντίνης για τον Ιωάννη Συκουτρή, μιλώντας για το έργο «του λαμπρότερου ίσως φιλολόγου μετά τον Κοραή. Και του ακόμη λαμπρότερου δάσκαλου.»
Ο Συκουτρής αυτοκτόνησε το 1937.
Ήταν 36 ετών.
*“Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Και όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας.Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη. Μας προστατεύει, όπως η νύχτα τις νυχτερίδες. Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες.
Αν ξεφύγουμε λόγο από την προστασία της, κινδυνεύουμε να βρεθούμε είτε κατεργαραίοι του νόμου, είτε αφορεσμένοι από τις εκκλησίες, είτε πελάτες των ψυχιατρείων. Ριντίκολα, σαν το Θεόφιλο στην Πορταριά. Ή αυτόχειρες, σαν το Συκουτρή στον Ακροκόρινθο.” (Λιαντίνης, “Homo Educandus”).
