gimik
Τέλη Ιουλίου 2019, γύρω στις οκτώ το βράδυ.
Αποφασίζουμε με τη γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας να περπατήσουμε παραλιακά από την Ανάβυσσο στην πλατεία της Παλαιάς Φωκαίας για να κάνουν πατίνι τα παιδιά και να πιούμε μια γκαζόζα βρε αδερφέ.
Περίπου 50 μέτρα από το δημαρχείο Παλαιάς Φωκαίας (το ακριβές σημείο στο Google Maps), ωραίο, πλατύ δύομιση μέτρα πεζοδρόμιο που έχει μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης.
Δίπλα, η Ε.Ο. Αθηνών Σουνίου που ακόμα και με βαριά κίνηση τα αυτοκίνητα πηγαίνουν με 60χλμ/ώρα. Φωνάζω στον εφτάχρονο γιό μου που προχωράει λίγο πιο μπροστά να σταματήσει καθώς με την παραμικρή στραβοτιμονιά θα έπεφτε μπροστά από κάποιο αυτοκινήτο. Σταματάει, αλλά δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να σταματήσει. Ήθελε το μαλακισμένο να κάνει πατίνι. ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ! Θράσος λέμε.
Του εξηγώ, ηρεμεί κάπως, τα παίρνω στο κρανίο εγώ όμως. Παλιότερα στο πεζοδρόμιο αυτό υπήρχε αυτή η φοβερή πατέντα με τα πλαστικά εύκαμπτα κολωνάκια σήμανσης, τώρα ξηλωμένα όλα. Ενοχλούσαν προφανώς.
Τηλέφωνο στο 100, “Θέση 21, παρακαλώ”. Εξηγώ, ζητάω να έρθει η Τροχαία να τα γράψει όλα. “Θα ενημερώσω”.
Προς το τέλος του πεζοδρομίου, τα πράγματα χειρότερα. Επειδή στενεύει, δε χωράς να περπατήσεις. Αναγκαστηκά κατεβαίνεις στην λεωφόρο. Αν είσαι ΑμΕΑ ή έχεις καρότσι, ας πρόσεχες.
Fun trivia: Από τα έντεκα-δώδεκα αυτοκίνητα που ήταν σταθμευμένα πάνω στο πεζοδρόμιο, τα μισά είχαν μέσα παιδικά καθίσματα!
Φτάνουμε στην πλατεία, όση ώρα παίζουν τα παιδιά ρίχνω ματιές στο δρόμο μήπως δω κανένα περιπολικό. Τίποτα.
Εννιά παρά η ώρα, τα παιδιά κουρασμένα, ξεκινάμε να επιστρέψουμε. Στην επιστροφή πετυχαίνω περιπολικό, μάλλον από το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Τους κάνω νόημα να σταματήσουν, μιλάω με το πλήρωμα, τους εξηγώ. Στο τάδε σημείο, γεμάτο το πεζοδρόμιο, δε μπορείς να περάσεις, κατεβαίνεις στη λεωφόρο, κρίμα είναι, θα σκοτωθεί κανένας. Να τους πιάσω στο φιλότιμο, μπας και γίνει τίποτα.
“Ναι, θα το δούμε. Εσείς πήρατε τηλέφωνο και για τον x δρόμο;” Όχι τους λέω και συνεχίζω.
Μετά από λίγα μέτρα, τους βλέπω να γράφουν δύο αυτοκίνητα επί του x δρόμου τα οποία είχαν σταθμεύσει έτσι:
Εμφανίζεται τη στιγμή εκείνη ο ιδιοκτήτης του ενός από τα δύο οχήματα, το μόνο που άκουσα περνώντας από δίπλα ήταν «Εκεί στο πεζοδρόμιο γίνεται χαμός, εμένα βρήκατε να γράψετε;» (εννοώντας το πεζοδρόμιο του θέματος).
Συνεχίζουμε στο δρόμο της επιστροφής. Είμαστε περίπου στη μέση του περιβόητου πεζοδρομίου όταν περνάει δίπλα μου το περιπολικό αυτό. Δε τους βλέπω να σταματάνε, τρέχω λίγο (ευτυχώς είχε πυκνώσει αρκετά η κίνηση) στο πλάι τους, τους κάνω νόημα, σταματούν.
-Αυτά εδώ εννοούσατε; μου λέει ο συνοδηγός.
-Ναι, απαντάω κι εγώ χωρίς να δώσω συνέχεια στο ότι το ήξερε την απάντηση σ’αυτό που με ρωτάει χωρίς να του το πω.
Βάζουν αλάρμ και ανεβάζουν κι αυτοί το μισό αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο. Σταματάω κι εγώ λίγο πιο πέρα, θέλω να δω τι θα γίνει. Ανάβουν φάρο, να φανεί ότι ήρθαν και «γράφουν». Ο συνοδηγός βγάζει κινητό και συνομιλεί κάνα δίλεπτο με κάποιον. Περνάνε άλλα πέντε λεπτά, εμφανίζονται δύο-τρεις οδηγοί, τα παίρνουν και φεύγουν. Χωρίς συστάσεις εννοείται, μάλιστα ο ένας τους μίλησε μάλλον φιλικά απ’ότι κατάλαβα από τις χειρονομίες του. Κανά δύο αυτοκίνητα έχουν ήδη φύγει αφού έχει νυχτώσει. Γράφουν κλήση στα εναπομείναντα δύο που έχουν μπροστά τους και φεύγουν. Εννοείται πως με τα αυτοκίνητα που ήταν πίσω από το σημείο που τους σταμάτησα και που εμπόδιζαν ακόμη περισσότερο καθώς είχαν καταλάβει όλο το πλάτος του πεζοδρομίου, δεν ασχολήθηκαν καθόλου.
Συμπέρασμα: Για να γίνει το ένα έκτο του αυτονόητου πρέπει: να πάρεις τηλέφωνο την Τροχαία, να συναντήσεις τυχαία (δύο φορές μάλιστα) και να μιλήσεις με το πλήρωμα ενός περιπολικού, να πιέσεις ώστε να γίνει το αυτονόητο, να χάσεις μισή ώρα από τη ζωή σου.
Κατά τα άλλα, όταν συμβεί τροχαίο δυστύχημα φταίει «η κακιά η ώρα».
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Απίστευτος καβγάς στην κάμερα: Πάρκαρε σε πεζόδρομο και βγαίνει κι από πάνω
