Ευθύμης Κάλφας
Η εβδομαδιαία στήλη «Καρτ ποστάλ θανάτου» θέλει να εξετάσει λιγότερο γνωστές ανεξιχνίαστες υποθέσεις ανά τον κόσμο όπου πάντα υπάρχει έστω ένα θύμα (δείτε εδώ την πρώτη ιστορία). Τι αντίκρισαν οι αστυνομικοί; Τι ρόλο έπαιζε η οικογένεια του θύματος; Γιατί δεν έχει αποδοθεί ακόμα δικαιοσύνη; Ποιος τελικά σκότωσε το θύμα;
Τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει ο Βαγγέλης Γιαννίσης, συγγραφέας της σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων με τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα) και περήφανος γατομπαμπάς του Jax. (Γνωρίστε καλύτερα τον Βαγγέλη εδώ)
Υπόθεση #2 – Τα βατραχόπαιδα
Νταεγού, Νότιος Κορέα, 1991
Το όρος Waryong απέχει μία ώρα με τα πόδια από το κέντρο της Daegu, της τέταρτης μεγαλύτερης πόλης στη Νότιο Κορέα. Οι ντόπιοι το ονόμασαν έτσι επειδή μοιάζει με σκυφτό δράκο. Με ύψος σχεδόν οχτακόσια μέτρα, προσφέρει εκπληκτική θέα και αποτελεί έναν από τους πνεύμονες πρασίνου της περιοχής. Είναι 26 Μαρτίου του 1991 και η μέρα είναι ιδανική για εξόρμηση στο βουνό. Τα σχολεία είναι κλειστά εξαιτίας των τοπικών εκλογών κι έτσι μία παρέα πέντε παιδιών αποφασίζουν να βγουν για να κυνηγήσουν βατράχια στο όρος Waryong.
Τα αγόρια, ο U Cheol-won (13 ετών), ο Jo Ho-yeon (12 ετών), ο Kim Yeong-gyu (11 ετών), ο Park Chan-in (10 ετων) και ο Kim Jong-sik (9 ετών) αφήνουν πίσω τους την πόλη, παίρνοντας το μονοπάτι πίσω από το Γυμνάσιο Song-San, το οποίο θα τους οδηγήσει στο πευκόφυτο βουνό. Ο ήλιος λάμπει, ωστόσο εκείνα έχουν φροντίσει να ντυθούν καλά, μιας και πάνω στο βουνό γνωρίζουν πως θα συναντήσουν αρκετή ψύχρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα ανέβουν στο Waryong για να κυνηγήσουν βατράχια· τα παιδιά είναι εξοικειωμένα με την πυκνή βλάστηση, η οποία κρύβει το ανώμαλο έδαφος, στο οποίο εύκολα μπορεί να γλιστρήσει ο ανυποψίαστος διαβάτης. Οι γονείς τους το γνωρίζουν και δεν διστάζουν να αφήσουν τα παιδιά να πάνε μόνα τους περίπατο. Η αίσθηση της ασφάλειας, ειδικά σε αγροτικές περιοχές, ήταν τόσο μεγάλη που τα παιδιά, αν τυχόν κουράζονταν από το παιχνίδι με τους φίλους τους, μπορούσαν να πάνε σε οποιοδήποτε σπίτι στη γειτονιά, να φάνε και να ξεκουραστούν εκεί.
Τα αγόρια ανεβαίνουν το μονοπάτι, προσπερνώντας παραδοσιακούς κορεάτικους προγονικούς τάφους και λίθους σήμανσης κάθε εκατό ή διακόσια μέτρα. Μιλάνε δυνατά, βάζουν στοίχημα για το ποιος θα πιάσει τα περισσότερα βατράχια. Τα γέλια τους αντηχούν ανάμεσα στα δέντρα. Ο Park Chan-in μουρμουράει, κλωτσώντας μία πέτρα, ότι ελπίζει πως ο συμμαθητής του -και έκτο μέλος της παρέας- ο Kim Taeryong θα καταφέρει τελικά να έρθει. Οι γονείς του είχαν πει ότι έπρεπε να φάει πρώτα πρωινό και μετά, ίσως του επέτρεπαν να πάει μαζί με τους φίλους του. Ο Kim τελικά έμεινε σπίτι και αυτό του έσωσε τη ζωή. Τα υπόλοιπα πέντε αγόρια είχαν μονάχα μερικές ώρες ζωής.
Έρχεται το απόγευμα και ο Kim Su-hwan, ένας από τους αστυνομικούς στο τμήμα της περιφέρειας Dalseo βρίσκεται μπροστά σε ένα αγριεμένο κι απελπισμένο σμάρι γονέων, οι οποίοι του ζητούν να κινητοποιήσει τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις για την αναζήτηση των πέντε παιδιών. Εκείνος, είτε επειδή δεν πιστεύει πως κάτι κακό συνέβη, είτε επειδή δεν ήθελε να παρακούσει τις διαταγές των ανωτέρων του, οι οποίοι έχουν δώσει εντολή η αστυνομία να βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακή, εξαιτίας του τεταμένου κλίματος των εκλογών, προσπαθεί να καθησυχάσει τους γονείς. «Θα γυρίσουν μέχρι το βράδυ», θα τους πει, φορώντας ένα επαγγελματικό χαμόγελο. Όταν, ωστόσο, έρθει το βράδυ και τα αγόρια δεν έχουν δώσει σημάδια ζωής, ο Kim θα αλλάξει στάση.
Με την αυγή, μία ομάδα αστυνομικών και κατοίκων της περιοχής Song-so, όπου έμεναν τα αγόρια, θα χτενίσει το όρος Waryong αναζητώντας ίχνη των πέντε. Μάταια. Είναι η αρχή μίας οδύσσειας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τις επόμενες ημέρες και χάρη στην πανεθνική κάλυψη της υπόθεσης από τα Κορεατικά ΜΜΕ, ο πρόεδρος της χώρας Roh Tae-woo θα στείλει 300.000 αστυνομικούς στην Daegu προκειμένου να ενισχύσουν τις έρευνες. Παράλληλα, 8 εκατομμύρια φυλλάδια με τις φωτογραφίες των αγοριών μοιράζονται σε ολόκληρη τη χώρα και προσφέρεται αμοιβή 42 εκατομμυρίων won σε όποιον προσφέρει πληροφορίες, οι οποίες θα οδηγήσουν στον εντοπισμό των πέντε βατραχόπαιδων, όπως ονομάστηκαν. Ένα ολόκληρο έθνος κινητοποιείται.
Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Η αστυνομία λαμβάνει περισσότερες από 500 πληροφορίες, οι οποίες αποδεικνύονται ψευδείς. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και η ομολογία ενός άντρα:
«Έχω απαγάγει τα αγόρια και ζητάω λύτρα. Αυτή τη στιγμή πεθαίνουν από ασιτία».
Ένα χρόνο αργότερα, το 1992, τα αγόρια εξακολουθούν να είναι αγνοούμενα. Μία φήμη αρχίζει και εξαπλώνεται στην περιοχή· κοντά στο σημείο όπου τα παιδιά εξαφανίστηκαν ζει μία ομάδα λεπρών, απομονωμένοι από την υπόλοιπη κοινότητα. Οι ντόπιοι πιστεύουν πως οι λεπροί απήγαγαν τα αγόρια, σε μία προσπάθειά τους να γιατρέψουν την ασθένεια. Η φήμη βασιζόταν περισσότερο στη δεισιδαιμονία παρά σε στοιχεία, ωστόσο η απόγνωση των αρχών ήταν τόσο εμφανής, που αποφάσισαν να ελέγξουν τα σπίτια των λεπρών, δίχως ωστόσο να βρουν ίχνη των παιδιών. Διάφορες θεωρίες για το τι πραγματικά συνέβη στις 26 Μαρτίου του 1991 εμφανίζονται. Κάποιοι υποστηρίζουν πως τα αγόρια απήχθησαν από Βορειοκορεάτες πράκτορες, ή ακόμα και Νοτιοκορεάτες, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως πειραματόζωα. Άλλοι πιστεύουν πως υπεύθυνοι για την εξαφάνιση των βατραχόπαιδων ήταν εξωγήινοι. Το 1996, ωστόσο, ο profiler Kim Kawon θα υποστηρίξει πως ο πατέρας του μικρότερου αγοριού, του Kim Jong-sik ήταν ο υπεύθυνος για την εξαφάνισή τους. Πράγματι, το κλίμα στην περιοχή λόγω των εκλογών ήταν τεταμένο και αρκετοί μέχρι σήμερα πιστεύουν πως τα αγόρια έπεσαν θύμα της αντιπαλότητας που υπήρχε ανάμεσα στους γονείς τους.
Το 2001 οι έρευνες για την εύρεση των αγοριών θα σταματήσουν. Οι ελπίδες πως τα βατραχόπαιδα είναι ακόμη ζωντανά έχουν εξανεμιστεί. Έναν χρόνο αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 2002, θα γίνει ένα τηλεφώνημα σε μία τοπική εφημερίδα από έναν άγνωστο, ο οποίος υποστηρίζει πως «τα σώματα των αγοριών θα βρεθούν στο όρος Waryong». Την επόμενη μέρα ένας πενηνταπεντάχρονος άντρας, ο Choi Hwan-tae, θα ανέβει στο Waryong για να μαζέψει βελανίδια. Βρίσκεται σε ύψος 400 μέτρων, μόλις 3,5 χιλιόμετρα από το σημείο στο οποίο έμεναν τα παιδιά. Όταν θα βρει παιδικά παπούτσια και ρούχα στο έδαφος, σε ένα σημείο το οποίο ωστόσο είχε ερευνηθεί ξανά και ξανά από χιλιάδες ανθρώπους τα προηγούμενα δέκα χρόνια, ο νους του θα πάει απευθείας στα βατραχόπαιδα. Έντεκα χρόνια μετά την εξαφάνισή τους, οι πέντε θα βρεθούν θαμμένοι σε έναν ρηχό τάφο. Αγκαλιασμένοι.
Το πόρισμα της αστυνομίας: τα αγόρια χάθηκαν στο βουνό και στη συνέχεια πέθαναν από υποθερμία. Γι’ αυτό και αγκαλιάστηκαν, σε μία προσπάθεια να ζεσταθούν. Οι γονείς, ωστόσο, αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τη θεωρία αυτή και απαιτούν να γίνει μία πιο λεπτομερής εξέταση. Αυτή θα αποκαλύψει τραύματα από αμβλύ αντικείμενο στα κρανία τριών αγοριών. Επιπλέον, ένα από τα αγόρια είχε δεχθεί δύο σκάγια από καραμπίνα στο κεφάλι. Τα βατραχόπαιδα δεν χάθηκαν στο γνώριμο έδαφος του όρους Waryong, ούτε πέθαναν από υποθερμία.
Δολοφονήθηκαν από έναν ή περισσότερους δράστες για άγνωστο λόγο. Κανείς δεν θα απαντήσει στο ερώτημα πώς βρέθηκαν έντεκα χρόνια αργότερα, σε μία περιοχή που είχε ερευνηθεί αμέτρητες φορές. Είναι δυνατόν να βρίσκονταν από την αρχή τόσο κοντά στο σπίτι τους; Ή, μήπως οι δράστες τα απήγαγαν, πιθανότατα με την απειλή όπλου, και τα μετέφεραν κάπου αλλού, με την πρόθεση να τα σκοτώσουν αργότερα; Πόσο πιθανό είναι οι δράστες να συμμετείχαν στις έρευνες για τον εντοπισμό των αγοριών, πλάι στους γονείς, δίνοντάς τους κουράγιο κι ελπίδα πως θα βρουν ζωντανά τα παιδιά τους;
Στη διάρκεια της αναζήτησης απαντήσεων και δικαιοσύνης, πολλοί από τους γονείς άφησαν τις δουλειές τους προκειμένου να αφοσιωθούν στην έρευνα. Κάποιοι εγκατέλειψαν την περιοχή, αδυνατώντας να αντέξουν το βάρος της απώλειας.
Όταν ανακαλύφθηκαν σιδεράκια στα δόντια του ενός κρανίου, το οποίο εξαιτίας των ρούχων που βρέθηκαν στο σκελετό εικαζόταν ότι ανήκε στον Jo Ho-yeon, η αστυνομία κάλεσε τη μητέρα του προκειμένου να βοηθήσει στην πιθανή αναγνώριση του γιου της. Ωστόσο εκείνη δεν μπορούσε να θυμηθεί εάν εκείνος φορούσε σιδεράκια. Όσοι γονείς εξακολουθούν να μένουν στην περιοχή εξακολουθούν να διατηρούν αναλλοίωτα τα υπνοδωμάτια των παιδιών τους.
Η κηδεία των αγοριών έγινε στο μέρος όπου βρέθηκαν, λίγες μέρες αργότερα. Μέχρι σήμερα το σχολείο στο οποίο πήγαιναν τα παιδιά τιμάει τη μνήμη τους με μία ετήσια τελετή την ημέρα της δολοφονίας τους. Τα κρανία των βατραχόπαιδων βρίσκονται στο εγκληματολογικό εργαστήριο του τοπικού πανεπιστημίου, περιμένοντας την ημέρα που θα αποκαλυφθεί το μυστικό του όρους Waryong.
