Άρης Δημοκίδης
Ο π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος μοιάζει να είναι απ’ τους μοντέρνους της Εκκλησίας. Τα λόγια του (όσο τα είδα απ’ τα status του) προωθούν την αγάπη και την κατανόηση.
Πχ., πολύ ενδιαφέρον αυτό για τους «αναμάρτητους πιστούς»
Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι της δύναμης και της ισχύς, οι άτρωτοι και ατσαλάκωτοι. Ούτε εκείνοι οι “αναμάρτητοι πιστοί”, που είναι έτοιμοι να πετάξουν την πέτρα του αναθέματος, στον αδύναμο, τον…
Πέρυσι δημοσίευσε ένα κείμενο για ένα ζήτημα που, πλάκα πλάκα έχει απασχολήσει την επίσημη εκκλησία. Τα κραγιόν στις εικόνες. (Μάλιστα το 2014, όπως διαβάζω στην είδηση εκείνης της περιόδου «Προσκυνάτε αλλά μη φιλάτε… με κραγιόν τις εικόνες» εγκύκλιος του Αγ.Ιωάννη Μαξίμοβιτς προς τον κλήρο της αρχιεπισκοπής του αναφέρει: «Σας αναθέτουμε το να υπενθυμίζετε στα άτομα που εισέρχονται στον ναό με βαμμένα χείλη να μην προσκυνούν τις εικόνες, το σταυρό και οτιδήποτε αγιασμένο για να μην αφήνουν επάνω τους ίχνη από κραγιόν… Να βάλετε αφίσες στην είσοδο της εκκλησίας και να υπενθυμίζετε στα κηρύγματά σας ότι αυτό είναι ασέβεια. Επίσης να μην πλησιάζουν των αχράντων μυστηρίων χωρίς πρώτα να σκουπίσουν τα χείλη τους από το κραγιόν».)
Το ζήτημα είχε γίνει και παρωδία στο Κουλούρι, πέρσι μετά το τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας:
Αφού λοιπόν ο πατήρ Χαράλαμπος έγραψε ένα στάτους με την άποψή του επί του θέματος, και συζητήθηκε πολύ στο Facebook.
To αναδημοσιεύω αυτούσιο, μαζί με την εικόνα που επέλεξε για να το συνοδεύσει:
Πολλές φορές σκουπίζω από τις εικόνες φιλιά ξεραμένα γεμάτα κραγιόν. Οι κυρίες της εκκλησίας οργισμένες μονολογούν: -Δεν ντρέπονται λιγάκι; Μεγάλη αμαρτία. Ασέβεια.
Εγώ αμίλητος δίχως να τους απαντώ συνεχίζω να σκουπίζω φιλιά από κραγιόν. Σκέφτομαι ότι ο Χριστός, δεν θα κατέκρινε κανέναν. Oτι εκείνος θα αγκάλιαζε κάθε δυσκολεμένη ψυχή που έρχεται να τον συναντήσει, να του μιλήσει, να του ψιθυρίσει κάτι από την ρημαγμένη του ζωή. Σκέφτομαι οτι αυτά τα φιλιά με κραγιόν κρύβουν ψυχές, ανάσες ταραγμένες, λυγμούς. Φόβους και αναφιλητά που έγιναν μπογιές και μάσκες ζώντας το δικό τους παραμύθι, την δική τους φυγή.
Τι να κρύβει άραγε αυτό το έντονο κραγιόν στα χείλη σου; Τι θέλει άραγε να σκεπάσει; Τι διεκδικεί; Ποια ανάγκη υπεράσπισης του φοβισμένου; Ποια προβολή του λίγου που διψά το πολύ; Ποιος φόβος που επαιτεί κυριαρχία; Ποιο γέλιο ξεχασμένο; Ποια λόγια ανείπωτα; Ποια φιλιά που δεν σαρκώθηκαν ποτέ σε σχέση;
Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι, «εάν είναι να φιλήσεις, εάν αγάπη ζητάς να σκορπίσεις, εαν ζητάς Εκείνον που πραγματικά σου λείπει, φίλα, φίλα κι ας είναι και με κραγιόν, αρκεί να χορτάσει η δίψα σου ουρανό. Τότε θα λάμψεις…»
