Άρης Δημοκίδης
Λόγω του streaming και των μεμονωμένων πωλήσεων τραγουδιών (σε αντίθεση με παλιά που μπορούσες να αγοράσεις μόνο το single και το άλμπουμ) αλλά και άλλων κανόνων των τσαρτς, καλλιτέχνες όπως ο Drake φαίνονται να κάνουν μεγαλύτερη επιτυχία από τους καλλιτέχνες που για χρόνια κρατούσαν εξωφρενικά ρεκόρ, όπως είναι ο Μάικλ Τζάκσον ή οι Beatles. Και μάλιστα το καταφέρνει εξαιρετικά γρήγορα, με ελάχιστα χρόνια καριέρας.
Πριν από μήνες, είχα δει αυτό
Με το νέο του δίσκο φυσικά τον ξεπέρασε με άνεση και πολύ σύντομα θα ξεπεράσει και τη Μαντόνα που είναι Νο1.
Κι αυτήν την εβδομάδα ήδη ξεπέρασε τον Μάικλ Τζάκσον και συνέτριψε ένα σωρό ρεκόρ, όπως αυτό που είχαν για 54 χρόνια οι Beatles με 7 τραγούδια ταυτόχρονα στο αμερικανικό τοπ-10:
Για λόγους σύγκρισης, τα τραγούδια που είχαν στο Top10 οι Beatles πριν τους «πάρει» το ρεκόρ ο Drake ήταν τα εξής: “Can’t Buy Me Love,” “Twist and Shout,” “She Loves You,” “I Want to Hold Your Hand,” και “Please Please Me”.
Ο Drake έχει αυτήν την εβδομάδα συνολικά 27 τραγούδια στο Hot100!
Καθώς όμως σπάει τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο έχοντας αυτήν την εβδομάδα 27 νέες ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΕΣ παγκόσμιες επιτυχίες, (στο Ελληνικό Spotify έχει σήμερα το Νο1, το Νο2 και το Νο3!) δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ:
Μήπως δίνει μια ψευδή εικόνα η τόσο συντριπτική επιτυχία του;
Δεν εννοώ φυσικά πως δεν κάνει τεράστια επιτυχία. Κάνει, – και μάλιστα μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο αυτήν την εποχή. Έχει εκατομμύρια φανς που ακούν στο Spotify συνέχεια τα τραγούδια του, και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλήρωσαν και αγόρασαν το δίσκο του.
Δικαιολογούνται όμως τα εξωφρενικά νούμερα και η αίσθηση πως είναι πιο δημοφιλής απ’ ό,τι πχ. ήταν ο Έλβις στην εποχή του; Είναι στ’ αλήθεια τόσο «συντριπτική» η σημερινή επιτυχία του που να καταφέρνει να «συντρίψει» όλα τα ρεκόρ;
Και κάνω την απλή ερώτηση:
Μπορεί κάποιος (όχι φαν) να μου τραγουδήσει έστω μία απ’ αυτές τις τωρινές 27 επιτυχίες του Drake; Ή πάνω από ένα-δύο τραγούδια του απ’ όλη την καριέρα του;
Αν δεν παρακολουθείς (ακούς) φανατικά τον Drake είναι μάλλον απίθανο να ξεχωρίσεις τα περισσότερα τραγούδια του, πέρα ίσως απ’ το Hotline Bling με το άβολο, viral βίντεοκλίπ του.
Hotline Bling GIF – Find & Share on GIPHY
Discover & share this Hotline Bling GIF with everyone you know. GIPHY is how you search, share, discover, and create GIFs.
Beat it;
Σοκάρομαι που ο Drake συγκρίνεται λόγω της επιτυχίας του με τον Μάικλ Τζάκσον ή τους Beatles (και σύντομα -με τους ψευδεπίγραφους τρόπους με τους οποίους μετριέται η Επιτυχία- θα ξεπεράσει τους πάντες) κυρίως γιατί είναι άδικο: Τα τραγούδια του δεν έχουν σε καμία περίπτωση τον ίδιο μέινστριμ αντίκτυπο με σουξέ όπως το Billie Jean ή το Beat It. Με δυο λόγια: δεν είναι τόσο δημοφιλή. Το πρόβλημά είναι απλώς το πώς μετριέται η δημοφιλία σε σχέση με τις προηγούμενες εποχές.
Κι όμως. Τα νούμερα θα λένε σύντομα άλλα. Ο μουσικός ιστορικός του μέλλοντος, σε 100-200 χρόνια, θα κοιτά τα τσαρτς και τα ρεκόρ ως ενδείξεις δημοφιλίας, και θα νομίζει πραγματικά ότι οι άνθρωποι των περασμένων αιώνων άκουγαν πιο πολύ Drake από Beatles, πιο πολύ Nicki Minaj (που με τα featuring της σε πεντακόσια τραγούδια παίρνει και τα αντίστοιχα credit στα όποια σουξέ) από Μαντόνα. Ότι άκουγαν πιο πολύ τον όποιο ράπερ γίνει για λίγο της μόδας στη νεολαία και το κοινό του streaming και μετά θα ξεχαστεί, από ό,τι ονόματα που έσκιζαν για δεκαετίες και ήταν αγαπητοί σε διάφορες γενιές κι όχι μόνο σε tweens, όπως πχ. οι Rolling Stones ή ο Έλβις.
Jimmy Fallon Shrug GIF by alixmcalpine – Find & Share on GIPHY
Discover & share this GIF with everyone you know. GIPHY is how you search, share, discover, and create GIFs.
Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι τα τραγούδια του Drake είναι κακά;
Όχι απαραίτητα. Στην χειρότερη είναι απλά αδιάφορα, αλλά κανείς δεν ξέρει: Μπορεί σε 300 χρόνια να είναι ό,τι είναι σήμερα ο Μότσαρτ και ο Μπαχ. Ο Drake δεν προσπαθεί να κάνει πιασάρικα τα κομμάτια του ή φορτωμένα με εθιστικά hooks. Οι δίσκοι του Kendrick Lamar (που θεωρούνται ότι ποιοτικότερο υπάρχει σήμερα στη μουσική) έχουν απλά μπιτ και αυτόν να ραπάρει. Η Cardi B στο Bodak Yellow δεν είχε καν ρεφρέν και παρόλα αυτά έσκισε. Και αυτό ίσως να μην είναι κακό για τη σημερινή εποχή. Οι μουσικοί δεν παίζουν με τους παλαιότερους, εμπορικούς κανόνες, αλλά φτιάχνουν τους δικούς τους.
Παρ’ όλα αυτά, ποτέ ξανά δεν νομίζω πως υπήρχαν καλλιτέχνες που λατρεύονταν τόσο από κομμάτι του πληθυσμού (με αποτέλεσμα την συντριπτική υπεροχή τους στα τσαρτς) αλλά όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός δεν μπορούσε -και δεν ενδιαφερόταν- να αναγνωρίσει ούτε ένα τραγούδι τους.
Το μέλλον;
Αν δεν είσαι φαν του Drake και βάλεις να ακούσεις ένα δίσκο του -επειδή πρέπει, επειδή τον ακούν οι άλλοι, επειδή γίνεται ντόρος, ή επειδή είναι cool (!)- ακούς μια μονότονη, συνεχόμενη κλάψα. Και ξύνεις το κεφάλι σου με απορία, με τον κίνδυνο να γίνεις σαν το μπαμπά σου που έλεγε όταν ήσουν παιδί στα ’80s «τι είναι αυτές οι σαχλαμάρες που ακούει η σημερινή νεολαία, εμείς στην εποχή μου είχαμε τα καλύτερα συγκροτήματα…»
Μόνο που ο μπαμπάς σου, ακόμα κι όταν δεν του άρεσαν τα σουξέ των Νο1 καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’80s, τα ήξερε. Τα είχε ακούσει, τα είχε ξεχωρίσει θέλοντας και μη, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, έξω. Γνώριζε τις επιτυχίες του Μάικλ Τζάκσον και της Μαντόνα, γιατί μιλούσαμε για καλλιτέχνες μαζικής επιρροής. Mainstream που λέμε. Τα τραγούδια τους τα ήξεραν και οι πέτρες. Και αυτό, τελικά, είναι το πρόβλημά με την «συντριπτική» επιτυχία του Drake.
Εικάζω πάντως πως σε 100-200 χρόνια, ακόμα κι αν οι Beatles (και όλοι οι άλλοι που αναφέρθηκαν παραπάνω στο άρθρο μου) έχουν παραγκωνιστεί εντελώς απ’ τα ρεκόρ, η μουσική τους θα έχει αντέξει. Όχι επειδή θα τα λένε τα νούμερα και τα streams και τα ψευδεπίγραφα, πλέον, ρεκόρ. Απλά επειδή ο κόσμος θα ξέρει -και θα τραγουδά ακόμα- τα τραγούδια τους.
