Ηλίας Τουμασάτος
Ήταν Δεκέμβριος του 1992, δέκα του μηνός, κι εγώ φοιτητής στο δεύτερο έτος της Νομικής. Μουντή μέρα, ξημερώθηκα σχεδόν στην Εθνική Βιβλιοθήκη για να τελειώσω μια εργασία. Η Βιβλιοθήκη θα έκλεινε νωρίς, όπως κι οι πιο πολλές δημόσιες υπηρεσίες, για να πάνε “όλοι” στο μεγάλο συλλαλητήριο που είχε διοργανωθεί στο κέντρο της Αθήνας για τη Μακεδονία. Είχαμε κι εμείς κανονίσει να πάμε στο συλλαλητήριο. Εγώ είχα, πέραν του πατριωτισμού και υστερόβουλο σκοπό. Μετά το τέλος του ιβέντ θα πίναμε και καφέ με την κοπέλα που ήμουν φουλ ερωτευμένος. Το ομολογώ, το δεύτερο με ενδιέφερε απείρως περισσότερο.
Τα μέσα τότε είχαν όλα λυσσάξει. Έπρεπε να πάνε όλοι, να διατρανώσουν ότι “Η Μακεδονία είναι Ελληνική”. “Εθνική γραμμή”, από τα μεγάλα κόμματα, που είχαν αλληλοσφαχτεί εν τω μεταξύ στο Ειδικό Δικαστήριο του Αντρέα. Ακόμη και ο Λάκης Λαζόπουλος, στους “Δέκα Μικρούς Μήτσους”, με ιλιγγιώδη τηλεθέαση, είχε βγάλει και τραγουδάκι: “Η Μακεδονία / είναι βαθιά ελληνική και μόνο μία / κι αφού δε λεν Παρίσι τη Ρωσία / γιατί τα Σκόπια μ’ άλλο όνομα να πουν”.
ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΑΘΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 1992! Εθνική συγκίνηση
Το μεγάλο Εθνικό Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας στην Αθήνα, στο Πεδίον του Άρεως, στις 10-12-1992! 1.500.000 κόσμος! Εθνική συγκίνηση! Εθνική ενότητα και ομοψυχία! Αγαλλίαση στη Μακεδονία για αυτή την πρωτόγνωρη αδελφική κίνηση των Αθηναίων! Τους ευχαριστούμε Πηγή βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=0v3f5nJSMcw
Βρισκόμαστε λοιπόν όλη η παρέα και βουρ προς την Πατησίων. Κακός χαμός. Πάρα πολύς κόσμος. Αρχίζει να με πιάνει το αγοραφοβικό, αλλά έχω το κορίτσι δίπλα μου, οπότε ας πάει και το παλιάμπελο. Πανό, μουσικές, ταμπούρλα, συνθήματα. Σε κάποιο μπαλκόνι κάνουν παρέλαση παπάδες, πολιτικοί, ακόμα και φοιτητές. Παναγία μου. Τί είναι αυτά που λένε; Και τί δουλειά έχω εγώ εκεί; Είναι δυνατόν να ακούω ένα παιδί της ηλικίας μου να ρητορεύει (μάλλον να παραληρεί) με τόσο εθνικιστικό ρεπερτόριο; Μα τόσο στόκος; Κι αυτό τώρα είναι πατριωτισμός; Τί δουλειά έχεις εσύ Ηλία μου εδώ μέσα; Προσπαθώ να κάταλάβω τί θέλουμε, τί κάνουμε ως χώρα. Αδυνατώ. ΟΚ, η Μακεδονία είναι ελληνική. Αλλά αυτό που ζω τί σχέση έχει με όλο αυτό; Τί σχέση έχει αυτό το κήρυγμα μίσους με την Ιστορία, την πατρίδα μου και την πατρίδα τους;
Κάποια στιγμή αισθάνομαι να με σπρώχνουν, παραλίγο να πέσω κάτω. Σωματώδεις μπράβοι μας παραμερίζουν για να περάσει ο Αντώνης Σαμαράς. Νέος άνθρωπος ακόμα. Που θα ζητήσει μετά από λίγες μέρες και δημοψήφισμα για το όνομα. Ενώ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα πει ότι σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται αυτό το θέμα… Αισθάνομαι ότι εγώ απλά είμαι μια κουκκίδα σ’ ένα πλήθος που κάποιος θα κεφαλαιοποιήσει βραχυπρόθεσμα ως την “ατράνταχτη βούληση του ελληνικού λαού”, ενώ εγώ τραντάζομαι από δω κι από κει.
Στον κακό χαμό, χάνω και το κορίτσι, αρχίζω να ψάχνω μέσα στο πλήθος μπας και την ξαναβρώ. Το συλλαλητήριο έχει τελειώσει, το κορίτσι άφαντο, το κεφάλι μου παίζει το “Foule” της Edith Piaf. Και πού πάνε τώρα; Πάει ο καφές, ο εθνικός στόχος δεν επετεύχθη. Και πεινάω κιόλας.
Μπαίνω σ’ ένα τυροπιτάδικο, και παίρνω μια σπανακόπιτα (ορκίζομαι, σπανακόπιτα ήταν). Κάποια στιγμή ακούγονται φασαρίες και το μαγαζί κατεβάζει ρολά, με τους πελάτες μέσα. Κάποια ντούκια με μαύρα αλλάζουν καρπαζιές με κάποιους άλλους. Ακούω μόνο τη φασαρία. Περνάει κι αυτή.
Άντε τώρα να γυρίσεις σπίτι. Και (άτιμη σπανακόπιτα!) έχω μονάχα ένα εισιτήριο στην τσέπη και μηδέν δραχμές. Αδιανόητο να μπω χωρίς εισιτήριο. Ανεβαίνω ολόκληρη την Αλεξάνδρας με τα πόδια και παίρνω το λεωφορείο 538 Κάνιγγος-Κηφισιά.
Ο πατριωτισμός μου μάλλον αποδείχτηκε αδιέξοδος. Πού να φανταστώ, 25 χρόνια μετά, θα έβλεπα σε dejavu τα ίδια να συμβαίνουν. Αλλά επειδή ο θείος Μαρξ έλεγε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, ρεμάλια, έχετε το νου σας, άμα πάτε με το κορίτσι ή το αγόρι σας, γιατί αλλιώς θα μείνετε με τη σπανακόπιτα στο χέρι. Το νου σας!
