Μικροπράγματα
Από το Facebook του συγγραφέα Κυριάκου Αθανασιάδη
¤ Το γεγονός ότι είμαστε φοιτητούπολη. Με το που ήρθαν οι πρωτοετείς (αλλά και οι παλαιότεροι φοιτητές) και άρχισαν τα πάρτι των πεντακοσίων και των χιλίων ατόμων στα Πανεπιστήμια και αλλού, το κακό είχε ξεκινήσει. Κυρίως αυτό πληρώνουμε σήμερα — και αυτό θα πληρώσουμε πολύ βαριά αύριο.
¤ Προφανώς έπαιξαν ρόλο τα Λαδάδικα και η Νίκης, με τα «κλαμπ» και τα καφέ όπου γινόταν κάθε μέρα ο κακός χαμός, με ανθρώπους να συνωστίζονται κατά εκατοντάδες, σαν σε πολύ κακή ταινία για εφήβους — καθημερινά, ξαναλέω: είναι πολλά λεφτά λογαριασμός, πολλά εκατομμύρια.
¤ Όπως επίσης έπαιξαν ρόλο και οι εκκλησίες εδώ — ο κόσμος τείνει να πηγαίνει περισσότερο στη λειτουργία από ό,τι σε άλλες πόλεις, και ιδίως στις μεγάλες γιορτές.
¤ Όπως έπαιξαν ρόλο και συγκεντρώσεις… οπαδών — ναι, όταν έχεις χίλια άτομα τον έναν πάνω στον άλλο, και οι πενήντα εκεί μέσα είναι ασυμπτωματικοί φορείς, σε λίγο θα έχεις εκατό, και λίγο πιο μετά διακόσιους. Ενώ βρόμικο ρόλο εδώ έπαιξαν και τα αθλητικά ραδιόφωνα της πόλης, που έχουν μεγάλη επιρροή στην πόλη και είναι ακραία στο σύνολό τους (υπερεθνικιστικά και «ιο-σκεπτικιστικά»).
¤ Όπως έπαιξαν ρόλο και μία σειρά από πολιτικές συγκεντρώσεις. Μόνο μεταξύ 6 και 21 Σεπτεμβρίου είχαμε: ΠΟΕΔΗΝ, ΛΑΕ, ΠΑΜΕ, Αντιεξουσιαστές, «Ενωμένους Μακεδόνες», ΚΚΕ, Συντονιστικό Μαθητών Θεσσαλονίκης.
¤ Όπως έπαιξε ρόλο και το κίνημα των ακροδεξιών και των Χρυσαυγιτών, που εδώ είναι πιο δυναμικό από οπουδήποτε αλλού. Βλέπω εδώ στη Σελίδα μου ότι είχαμε δύο (2!) συγκεντρώσεις και ακολούθως πορείες στις 10 και 15 Μαΐου, και τουλάχιστον μία ακόμα στις 6 Σεπτεμβρίου, και καλά για τις μάσκες, τους μαθητές κλπ.: οι συμμετέχοντες ήταν όλοι τους μέλη εθνικιστικών-αντισημιτικών οργανώσεων, δηλαδή κάφροι.
¤ Επίσης, ένα χαρακτηριστικό της πόλης: η σωματική επαφή. Στην Αθήνα δεν φιλιόμαστε, εδώ φιλιόμαστε. Διαβάζω τι έγραφα στις 16 Μαΐου: «Παντού στην Ελλάδα γίνεται χαμός τώρα, ήδη από το απόγευμα οι δρόμοι είναι γεμάτοι, έξω από τα μισάνοιχτα μαγαζιά γίνεται πατείς με πατώ σε, παντού, ναι — αλλά εδώ Σαλονίκη φιλιόνται κιόλας, κανονικά, στο στόμα». Εδώ φιλιόμαστε. Και αγκαλιαζόμαστε, κάθε φορά που συναντάμε ή αποχαιρετάμε κάποιον.
¤ Όπως έπαιξε ρόλο και ένα άλλο τοπικό χαρακτηριστικό: η μαγκιά — άκουσα με τα αυτιά μου τις προάλλες έναν ανώμαλο να λέει, «Η μάσκα είναι για τις αδερφές». Έγραφα εγώ πάλι, στις 21 Μαΐου, σατιρικώ τω τρόπω: «Όποιον φοράει μάσκα, τα παιδιά στη γειτονιά τον γιουχάρουν, κάποιους τούς πετάνε και πράγματα, θα πεθάνουμε όλοι». (Απροπό, ποτέ κανένα γκαρσόνι δεν φορούσε μάσκα όλον αυτό τον καιρό, την είχαν σαν ποσέτ. Ούτε τώρα φοράνε οι περισσότεροι στα «σαντουιτσάδικα». Αλλά αυτό με τα μαγαζιά ισχύει για όλη την Ελλάδα).
¤ Και κάτι τελευταίο: η «διαφορετικότητα». Εμείς δεν είμαστε ακριβώς πάνω από εσάς, αλλά όσο και να πεις είμαστε αλλιώς — ξεχωρίζουμε, έχουμε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. (Έτσι πιστεύει ο κόσμος, και θα το πίστευαν και οι Αθηναίοι για τον εαυτό τους, αν η Αθήνα δεν ήταν *ένα* χωριό όπως η Σαλονίκη, αλλά δέκα ξεχωριστά μεταξύ τους χωριά).
Δεν μπορώ να ξεχάσω την κουβέντα που μου είπε μια νεαρή κοπέλα στις 3 Ιουλίου όταν αρνήθηκα να κάνουμε χειραψία, λόγω πανδημίας: «Μα η Θεσσαλονίκη είναι COVID-free». Ήταν σοκαριστικό. Γιατί δεν μιλάω για τίποτα «αρνητές» του ιού και των μέτρων εδώ πέρα, που είναι απλώς για τα λουριά ή τραμπικοί (που είναι επίσης για τα λουριά) ή θέλουν να κερδίσουν σε φήμη ξέρω γω αδιαφορώντας για τη ζωή και τον θάνατο του άλλου, αλλά για ανθρώπους που τους ήρθε ξαφνικά, ΕΝΩ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ, ότι ο ιός πάει, ξόφλησε, νενικήκαμεν, άντε γεια…
Πάνω-κάτω, τα παραπάνω είναι που έφταιξαν. Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχει και η πόλη σας. Όμως η δική σας πόλη είτε είναι μικρή, είτε είναι η Αθήνα. Εδώ είμαστε ενάμισι εκατομμύριο κόσμος. Δέκα φορές πάνω από τον μικρό τυμπανιστή της Ευρώπης, το Μπέργκαμο.
Και αυτή τη στιγμή που γράφω, Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, 13:50, έξω ελάχιστοι φοράνε μάσκα. Εννοώ, ΚΑΝΟΝΙΚΑ. Ελάχιστοι, μια μειονότητα.
* * * * * * * *
Τώρα, τι έπρεπε να γίνει; Τα πάρτι δεν ξέρω αν μπορείς να τα πιάσεις, τα περισσότερα έγιναν στο μιλητό, κρυφά. Αλλά όλα τα υπόλοιπα μπορούσες: «Φοράει τη μάσκα το γκαρσόνι σου στο πιγούνι; Δέκα μέρες κλειστό το μαγαζί, κι αν σε ξαναπιάσω αναστολή λειτουργίας — είμαι η ΕΛΑΣ και δεν θα το συζητήσω μαζί σου». «Έχεις κόσμο χωρίς μάσκα, ορθίους, στο μαγαζί σου; Πάμε στο τμήμα, το μαγαζί κλείνει επ’ αόριστον». Με τα πρώτα ΔΥΟ τέτοια σφραγίσματα, ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ θα λειτουργούσε ρολόι, θα ήταν ΟΛΟΙ τύπος και υπογραμμός. Ούτε ΜΑΤ ήθελε, ούτε στρατό στην πόλη: ήταν δυο λουκέτα υπόθεση. Η πόλη είναι μια σταλιά. Θα γλιτώναμε κάτι; Ενδεχομένως.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Εμείς κοντεύουμε να πεθάνουμε κι αυτοί καλούν γιατρούς στην πορεία του Πολυτεχνείου;»
