Αυτό το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη είναι από τα πιο ερωτικά ποιήματα που έχετε διαβάσει

Ο έρωτας της Μαρίας Πολυδούρη για τον Κώστα Καρυωτάκη φαντάζει στα μάτια όλων μας μνημειώδης, ίσως γιατί κανείς από τους δύο, τραυματισμένοι ο καθένας με τον τρόπο του, στην ψυχή και στο σώμα, δεν μπόρεσαν να απολαύσουν τη χαρά του “μαζί”, αυτή που ενώνει τα σώματα σε μια ζωή συντροφική. Δυσκολεύομαι να συγχωρέσω τον Καρυωτάκη για τη στάση του απέναντι στην Πολυδούρη, ίσως επηρεασμένος από το εξαιρετικό βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου.

Νιώθω ότι εκείνος ήταν περισσότερο εγκλωβισμένος στις φοβίες του, στις ενοχές του, στην κατάθλιψη που του έτρωγε τα σωθικά. Νιώθω πως η Μαρία στάθηκε απέναντί του πιο έντιμα, πιο αληθινά, σαν αρχαϊκή κόρη που η ψυχή της σε κοιτάζει με χαμόγελο, ακίνητη, ακόμα και μέσα στα ερείπια.

Αυτό το ποίημα της Πολυδούρη είναι από τα πιο ερωτικά ποιήματα που έχω διαβάσει,  ίσως επειδή εκ πρώτης όψεως δεν φαντάζει ερωτικό.

Δεν θα το σκοτώσω με φιλολογικές αναλύσεις, διαβάστε το, πλάστε τις εικόνες και θα καταλάβετε τι εννοώ…

Εἶνε ὁ πόθος μου τέτιος, ἀγέρα

σὰν τὸν ἄγριο θυμό σου

ποὺ στὶς πλούσιες κοιλάδες σφυρίζει.

Εἶνε ἀνήμερος, ἄγρια φοβέρα,

πλούσιοι οἱ τόποι βαθιά μου

καὶ σὰ χάρος σκληρὸς τοὺς θερίζει.

Κάθε ἐλπίδα, κάθε ὄνειρο νέο

τὸ χαϊδεύει σὰν αὔρα

ζωοδότρα στὰ ἐαρινὰ φύτρα.

Κι᾿ ἂν αὐξάνη καὶ γίνεται ὡραῖο,

εἶνε ἡ γόνιμη ὁρμή του

ποὺ θὰ γίνῃ ἡ σκληρὴ καταλύτρα.

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ο μεγάλος έρωτας του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη (που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ)