Γιώτα Κωνσταντινίδου
«Κάθε επιβάτης, κάθε φορά, είναι κι ένα διαφορετικό λεωφορείο». – Λεωφορείο, Γιώργος Σκαμπαρδώνης.
To μοναδικό μέσο μεταφοράς της πόλης ως επιβαλλόμενο μονοπώλιο που ορίζει την καθημερινότητα και το πρόγραμμά μας είναι γεμάτο από καθημερινές γλυκόπικρες στιγμές πολύωρης ταλαιπωρίας και κωμικοτραγικές σκηνές που προκαλούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής μας.
*Αν παρατηρήσει κανείς ένα λεωφορείο της γραμμής 14 απ’ έξω, σαν εξωτερικός παρατηρητής και όχι ως άμεσα εμπλεκόμενος που τρέχει, σπρώχνει και στριμώχνεται να χωρέσει, θα δει ένα όχημα στραπατσαρισμένο και καλυμμένο πρόχειρα με διαφημίσεις που ασφυκτιά υπερφορτωμένο με πλήθος ταλαιπωρημένων ανθρώπων.
*Στη γραμμή 3Κ, ένα κρύο απόγευμα, ένα κορίτσι κατάφερε να χωρέσει στο λεωφορείο της γραμμής από την πίσω πόρτα. Το μηχάνημα επικύρωσης των εισιτηρίων είχε χαλάσει. Ανακοφουστικό για πολλούς καθώς δυσαρεστημένοι από τις παροχές του ΟΑΣΘ, θα κέρδιζαν έστω ένα εισιτήριο για την επόμενη επιβίβασή τους. Μια κυρία που ανέβηκε από τη στάση Μητροπόλεως τυλιγμένη σε μια καφέ οικολογική γούνα με μεγάλα μαργαριτάρια στα αυτιά της, βρήκε αμέσως θέση και έδωσε το εισιτήριό της στο στρυμωγμένο κορίτσι να το επικυρώσει. Εκείνο, αν και βάλθηκε να την εξυπηρετήσει δίνοντας το εισιτήριο, χέρι-χέρι για να φράσει στο μπροστινό μηχάνημα εισέπραττε τη δυσαρέσκεια των επιβατών «μα ποιος ο λόγος για όλο αυτό; Γιατί να είμαστε συνεπείς σε έναν Οργανισμό που επιμένει να μας απογοητεύει;». Το κορίτσι επέστρεψε το εισιτήριο στην κυρία με τη γούνα και έτσι όπως πάγωνε κούρνιασε ελαφρά το κεφάλι της ακουμπώντας το γούνινο παλτό.
*Στη γραμμή 17, ένας παππούς ανέβηκε με το εγγόνι του από την Τριανδρία. Κάθισαν στις πίσω θέσεις, στη γαλαρία. Ο παππούς ξεκίνησε να αφηγείται στο μικρό παιδί μια ιστορία για τα πρώτα λεωφορεία της πόλης. «Και τότε οι άνθρωποι στριμώχνονταν, να φανταστείς ότι μέσα στο στρίμωγμα είχαμε και την περιβόητη ουρά για τον εισπράκτορα, ένας καθισμένος κύριος χωμένος σε μια καρέκλα που ήταν περιφραγμένη, όπως η θέση του οδηγού, σου έδινε ένα χαρτάκι και εσύ έπρεπε να έχεις έτοιμα τα ψιλά. Άλλαξαν πολλά από τότε, οι άνθρωποι, τα λεωφορεία, τα χρώματα, η ταλαιπωρία, όμως έμεινε ή ίδια».
*Στη γραμμή 31, ανέβηκαν χέρι-χέρι. Κάθισαν και της έτριβε τα χέρια στα δικά του για να τα ζεστάνει, φορούσαν παρόμοιους σκούφους. Της είχε αγοράσει ένα φωτεινό μπαλόνι από εκείνα που κατέκλυσαν την Πλατεία Αριστοτέλους.
*Στη γραμμή 5Α, επιβιβάστηκε με το μικρό Νικόλα που γιόρταζε. «Μαμά, υποσχέθηκες ότι μόλις καθίσουμε στο λεωφορείο, θα μου δώσεις το γλυκό μου». Εκείνη, φορτωμένη με τη τσάντα του μικρού, τη δική της και σακούλες, έψαχνε για το γλυκό. Του το άνοιξε και το’ δωσε. Ο μικρός γέμισε λιωμένη σοκολάτα, αλλά δεν το ένοιαζε καθόλου. Η μαμά του έψαχνε για χαρτομάντηλο και τα παιδιά που ήταν όρθια μπροστά έβαλαν ασυναίσθητα τα γέλια. Τον σκούπισε και τον φίλησε τρυφερά «είσαι ο μούρτζος της καρδιάς μου».
