Μικροπράγματα
Γράφει ο Νίκος Νικολαΐδης
Ήταν στο Σαν Φρανσίσκο την εποχή της επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα, όταν κατέβηκα (για ακόμη μια φορά) να υποστηρίξω τους Παλαιστίνιους σε μια συγκέντρωση απ τις πολλές που γίνονται εδώ στην αμερικανική πόλη. Ήταν μια συγκέντρωση με πολλούς Παλαιστίνιους και αρκετούς Αμερικανούς κυρίως αριστερούς, αναρχικούς και διάφορους παλεοσυμπαθούντες…
Σε μια στιγμή ανεβαίνει από τις κυλιόμενες του τρένου – που οδηγούσαν στο χώρο της συγκέντρωσης – ένα ψηλό, πολύ όμορφο νεαρό παιδί. Σεμνό και καλοντυμένο, κοιτάει γύρω του και μόλις βλέπει τα πηγαδάκια σκάει εάν αυθεντικό χαμόγελο και πιάνει κουβέντα στα πεταχτά, λες και βιαζόταν, δίχως όμως να χάνει την συγκέντρωση του ( τα χεριά στις τσέπες της καπαρντίνας ). Ήταν Εβραίος-Αμερικανός σιωνιστής !
Αμέσως τον περιτριγυρίζουν διάφοροι καραγκιόζηδες, κυρίως αριστεροί παλιάς κοπής και κάτι Παλαιστίνιοι, ιδιαίτερα αμόρφωτοι, ένας εκ των οποίων κρατούσε μια κούκλα-μωρό με κόκκινη μπογιά επάνω που συμβόλιζε αίμα…
Ήταν αδύνατο να συμμετέχω. Του μιλούσανε όλοι μαζί, και βομβάρδιζαν με απίστευτα χαμηλής ποιότητας επιχειρήματα τον Άνταμ (έτσι λεγόταν το εβραιόπουλο). Ο Άνταμ, δίχως να επηρεάζεται από την ψυχολογική βία των συνομιλητών του και με νηφάλιο τρόπο, απαντούσε σε όλους με απίστευτα ενημερωμένα και οξυδερκή επιχειρήματα (παρότι δε συμφωνούσα σχεδόν με κανένα!), με απίστευτη αξιοπρέπεια, σεβασμό προς τους συνομιλητές του, ακόμη και χιούμορ!
Σε μια στιγμή, δυο ζώα προσπαθούν να τον σπρώξουν. Παίρνω ανάποδες, παίρνω τον εάν από το λαιμό και τον καραγκιόζη που κρατούσε το μωρό με την κόκκινη μπογιά και απευθυνόμενος σε όλους τους ξεκαθαρίζω ότι είναι άτιμο να συμπεριφέρονται έτσι σε εάν παιδί που προσπαθεί να κάνει διάλογο για εάν τέτοιο ζήτημα ενώ είναι μόνο του. Αν μη τι άλλο ας μιλάει ένας-ένας κι ας του δοθεί η ευκαιρία να απαντά δίχως ψυχολογική ‘η άλλη βία.
Τα πράγματα καταλάγιασαν για λίγο και τότε βρίσκω ευκαιρία να του κάνω μια ερώτηση η οποία ήταν εναντίον των τοποθετήσεων του. Κομπιάζει λίγο αλλά συμφωνεί μαζί μου – χαριστικά – επειδή τον υποστήριξα. Στη συνέχεια όλοι κατάλαβαν ότι το παιδάκι αυτό δε παιζόταν και αρχίσαν να στρίβουν ένας-ένας.
Στο τέλος μου συστήθηκε με θερμό τρόπο. Έμαθα ότι ήταν διευθυντής σε έναν τοπικό σύλλογο νεολαίας εβραίων σιωνιστών και παρότι πιτσιρίκι είχε και γραφείο. Μου έδωσε την κάρτα του. Όταν με ρώτησε από ποια περιοχή είμαι του είπα ότι είμαι Έλληνας. Σοκαρίζεται ! Δίχως να περάσει δευτερόλεπτο με ρωτά ¨τι έγραφε χτες η τάδε ελληνική εφημερίδα για τον εβραϊσμό ;;;;;!!!” Του απαντώ ότι αυτή η εφημερίδα είναι μικρής κυκλοφορίας και δε τι διαβάζει κάνεις. “Α!” μου λέει.
Αμέσως μου ανοίγεται και αρχίζει να μου μιλάει για διάσημα ονόματα στην ισραηλινή πολιτική σκηνή, με χιούμορ να καταδικάζει πολλά που κάνει η εβραϊκή και ισραηλινή κοινότητα, σε σημείο που του είπα να μην υπερβάλλει και να μη γενικεύει αλλά να είναι δίκαιος. Μιλήσαμε για Πόλαρντ, Ντέρσοβιτς, Σιμόν Πέρες (ο Μητσοτάκης του Ισραήλ), Λίβι (η υπουργός εξωτερικών μπήκε με κονέ, είναι απαίσια), Μπεν Γκουριόν, Βίζελ και διάφορες προσωπικότητες της επιστήμης και της δημοσιογραφίας. Μου ζήτησε να πάμε να κάτσουμε κάπου και να τα πούμε. Του το αρνήθηκα.
Μου είπε ότι το Ισραήλ θα ήθελε να κάνει μπίζνες με την Ελλάδα παρότι έχουμε προβλήματα (τα γεγονότα αυτά ήταν πριν το Νταβός 2010 όταν έσπασε μετρά από δεκαετίες η στενή σχέση Ισραήλ-Τουρκίας και επομένως αμερικανο-εβραίων και Τουρκίας) . Συμφώνησα αλλά του διευκρίνισα ότι δεν είμαι πολιτικά πάρα μόνο ιστορικά υπέρ του Ισραήλ, είμαι “Μπερλίνικος”. Έδειξε κατανόηση για τη στάση μου, αν και δε χάρηκε. Άρχισε να μου μιλάει για την οικογένεια του, για συνεντεύξεις που έχει πάρει από διάσημα ονόματα της επικαιρότητας τα οποία ήθελε να μου συστήσει, όπως ο ισραηλινός που επένδυε στην κουλτούρα του ηλεκτρικού αυτοκίνητου κοκ.
Στο τέλος με αγκάλιασε δίνοντάς μου τρία τέσσερα ονόματα ισραηλινών δημοσιογράφων να διαβάζω (όλοι συστηματικοί σκληροί κριτές του Ισραήλ) και μου ζήτησε να τον επισκεφτώ στο γραφείο του να γνωριστούμε καλύτερα κάτι που δεν έκανα.
(…) Θυμάμαι τα λογία του εκδότη του 01 πριν 25 χρονιά όταν μιλούσε για τον ακτιβισμό του Σαββόπουλου που χε κατεβεί στην πλατεία Συντάγματος με καριοφίλι για τα Σκόπια- αλλά ο ίδιος δεν είχε πάει στρατό (ή ήταν στο “Επιλογές” δε θυμάμαι). Θυμάμαι τα θέατρα και τα καραγκιοζιλίκια της ελληνικής Αριστεράς στα πανηγύρια διαμαρτυρίας (θεατρικές παραστάσεις, καρναβάλια και φυσική βία, τα πανό στο λόφο της Ακρόπολης μου θυμίζουν τον καραγκιόζη παλαιστίνιο με το μωράκι-κούκλα και την κόκκινη μπογιά).
Την ιδιά στιγμή αριστεροί δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί δε τολμούν να τα βάλουν με παιδάκια σαν τον Άνταμ, με επιχειρήματα, σύνεση, αξιοπρέπεια και φυσικά ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ. Τα ιδιά και οι καραγκιόζηδες πανεπιστημιακοί της ελληνικής διασποράς ειδικά στην Αμερική. Νοιάζονται μονάχα για τα προσωπικά τους βιβλία και εφημερίδες ποτέ όμως για τη γλώσσα και γνώση επικοινωνίας του λαού μας δηλαδή ΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ. Οι Ελληνοαμερικανοί πανεπιστημιακοί εξασκούνται στο να γλύφουν – ξέρετε τι – του Άνταμ…
Είναι ειρωνικό ότι αυτό που είναι σήμερα οι Εβραίοι τους το δώσαμε εμείς – μέσω των Αράβων – στην Ισπανία (Κόρντομπα-Τολέδο). Έτσι φιλελευθεροποιήθηκαν πολιτιστικά και βγήκαν από τις γεσιβας και την σπουδή της Ταλμούδ και της Καβαλιστικής που τους χαρακτήριζε μεσαιωνικά. Έτσι κατάφεραν και βγάλαν έναν Σπινόζα μόλις τέλειωσε η 700-χρονη ραββινική περίοδος και δε μείνανε στον Μαιμονίδη…
Με την Ιερά εξέταση και τη διασπορά τους στην λοιπή Ευρώπη (από Θεσσαλονίκη μέχρι Άμστερνταμ) και ειδικότερα με τον Διαφωτισμό, οι Εβραίοι έγιναν σταδιακά και πάρα τους διάφορους θεοκρατικούς παρτικιουλαρισμούς τους: οι “Έλληνες της μοντέρνας εποχής”, ενώ εμείς γίναμε οι “εβραίοι” της ίδιας περιόδου (γιατί δε ξέρουμε να επικοινωνούμε με κοινά σημεία αναφοράς – αρά είμαστε εξ ορισμού μη-προοδευτικός λαός ) ανεξαρτήτως πόσων PHDs μαζεύει ο καθένας, ποσό αριστεροί θέλουμε να λεμέ ότι είμαστε κλπ…
