Αντίο μικρό μου φιλαράκι – Μια συγκινητική εξομολόγηση

Από αναγνώστη του LIFO.gr

Αντίο μικρό μου φιλαράκι

Ήταν ένας μικρόσωμος γατούλης 2μιση ετών περίπου. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια δέθηκα πολύ μαζί του επειδή έτυχε να γεννηθεί σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Ήταν αδέσποτος αλλά κατά κάποιο τρόπο τον υιοθέτησα επειδή πολύ συχνά τον τάιζα και όταν έβγαινα έξω προσπαθούσα να ελέγχω αν είναι καλά.

Ήταν πάντα δίπλα μου. Στον θάνατο του πατέρα μου, στις μέρες που γυρνούσα από το νοσοκομείο έχοντας κάνει χημειοθεραπεία, στις σκέψεις που με ταλαιπωρούσαν όταν χώρισα με την κοπέλα μου, στις επιστροφές μου αργά το βράδυ όταν έβγαινα μόνος για βόλτα για να ξεχαστώ και αυτός με περίμενε πίσω από το τοιχάκι για να τον χαϊδέψω και τόσες άλλες φορές που η μόνη παρηγοριά και ανιδιοτελή επαφή που είχα με κάποιον, ήταν αυτός ο μικρός γατούλης που ήταν εκεί να με αφήσει να τον αγγίξω και να κουρνιάσει στα παπούτσια μου χωρίς να έχει κάποια απαίτηση πέρα από το να τον αφήνω να με γεμίσει με τρίχες.

Δυστυχώς όμως κάποιος ανάμεσα μας με κανένα σεβασμό για την ζωή και τη φύση, έριξε φόλες στη γειτονιά και ο μικρός γατούλης που ήταν απονήρευτος και άκακος, έφαγε από το δηλητήριο.

Ένα μικρό ανέμελο ζωάκι που ήταν πάντα μέσα στην καλή διάθεση και το αγαπούσε όλη η γειτονιά. Αυτό το μικρό ζώο πέθανε αργά και βασανιστικά επειδή κάποιος θεώρησε ότι έχει το δικαίωμα να παίρνει τις ζωές των ζώων.

Δεν είμαι κάποιος φιλόζωος, ούτε έχω ψύχωση με τα ζώα για να τα βάζω πάνω από τον άνθρωπο.

Αυτό το ζώο όμως για εμένα ήταν η παρηγοριά μου, ήταν η ξεγνοιασιά μου, ήταν η ανιδιοτελής αγάπη μου, ήταν η αποφόρτισή μου, ήταν όλα όσα αναζητούσα μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα.

Άνθρωπε που του πήρες τη ζωή, το πιο πιθανό είναι να μην σε βρω ποτέ. Δεν πιστεύω ούτε σε θεούς, ούτε σε κάρμα, ούτε σε μοίρα. Σου εύχομαι όμως τα χειρότερα.