Άρης Δημοκίδης
Tη ενάτη του μηνός Οκτωβρίου μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aνδρονίκου, και Aθανασίας της συμβίας αυτού. Ο Ανδρόνικος και η Αθανασία ήταν ανδρόγυνο στην Μεγάλη Αντιόχεια των μέσων του 6ου αιώνα μ.Χ. Ήταν πιστοί και φιλόχριστοι και ελεήμονες. Απέκτησαν δύο παιδιά τα οποία πέθαναν ταυτόχρονα σε μία μέρα σαν είχαν φτάσει στην ηλικία των 12 χρόνων.
Αποφασίζουν οι γονείς να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να φύγουν για τους Αγίους Τόπους. Κατέληξαν στην Αίγυπτο, ο Ανδρόνικος σε ανδρικό μοναστήρι και η Αθανασία σε γυναικείο.
Κάποια στιγμή συναντήθηκαν τυχαία. Η Αθανασία αναγνώρισε τον άνδρα της, αλλά όχι εκείνος την γυναίκα του, «επειδή και εμαράνθη το κάλλος αυτής από την πολλήν άσκησιν, και εφαίνετο ωσάν αράπης», όπως λέγει ο Συναξαριστής.
Τελικά ο Ανδρόνικος αποφασίζει με την ευχή του Γέροντά του να συνασκητέψει με τον Αθανάσιο, δηλ. την γυναίκα του Αθανασία, η οποία του είχε παρουσιαστεί ως άνδρας μοναχός. Ασκήτεψαν μαζί δώδεκα χρόνια.
Και όταν εκοιμήθη ο αββάς Αθανάσιος, βρέθηκε ένα πινακίδιο κατά την ώρα της ταφής, που έλεγε ότι «ήτον η γυναίκα του Aνδρονίκου, η αοίδιμος Aθανασία. Eπληροφορήθησαν δε τούτο, και όταν εκήδευον αυτήν. Eυρέθη γαρ, ουχί ανήρ, αλλά γυνή.»
Ένας παντελώς παράδοξος βίος ενός αγίου ανδρογύνου, που τινάζει στον αέρα κάθε «λογική» ευσεβείας όπως την γνωρίζουμε στις μέρες μας.
Γιατί να μη μείνουν στην αρχική «φυσιολογική» κατάσταση; Ο Ανδρόνικος στο ανδρικό και η Αθανασία στο γυναικείο μοναστήρι;
Γιατί να συναντηθούν και να αποφασίσουν να ασκητέψουν μαζί, όταν μάλιστα η Αθανασία γνώριζε ότι αυτός ήταν ο άνδρας της, ενώ απέκρυπτε, με την ανδρική μεταμόρφωσή της, από τον άνδρα της την αλήθεια; Ποιο άραγε είναι το νόημα αυτής της ακραίας ξενιτείας;
Ο Συναξαριστής λέει πως ήδη από τότε που γέννησαν τα παιδιά τους «ο ένας εις τον άλλον δεν ήγγισαν. Aλλ’ επέρνων την ζωήν τους και οι δύω με σωφροσύνην και με προσευχάς». Τι τους εμπόδιζε να περάσουν κατ’ αυτόν τον σεμνό τρόπο και το υπόλοιπο του βίου τους;
Γιατί η Αθανασία να αποκρύπτει όχι μόνο την ταυτότητά της, αλλά και το φύλο της από τον ίδιο της τον άνδρα και να φροντίσει να αποκαλυφθεί το φύλο της μετά το θάνατό της;
Κι ακόμα κάτι παράδοξο. Έγινε φιλονικία μεταξύ των μοναχών για το πού θα ταφεί ο Ανδρόνικος. «Mόλις δε και μετά βίας κατέπαυσεν ο Aββάς Δανιήλ την φιλονεικίαν αυτών, ειπών, ότι πρέπει να ενταφιασθή εκεί εις το Oκτωκαιδέκατον μαζί με τον συναγωνιστήν του, την Oσίαν Aθανασίαν λέγω. Kαι ούτως ενταφίασαν αυτό εκεί, δοξάζοντες τον επί πάντων Θεόν.»
Πώς μπορεί να ερμηνεύσει η σύγχρονη θεολογία αυτά τα ακραία ασκητικά φαινόμενα;
Πάντως σε καμία περίπτωση με κραυγές ιεραρχών που είναι πιο βέβαιοι κι απ’ τον Δημιουργό για την κρίση Του!
Δεν μπορώ να σε καταλάβω Αρη, τι ρωτάς; τι άσχημο βλέπεις σε όλην αυτήν την πραγματική ιστορία αγάπης. Τώρα που διάβασα την ιστορία (δεν την ήξερα) κατάλαβα ότι ήταν ένα ζευγάρι που χάνει τα παιδιά του, χάνουν το νόημα της αποκαλουμενης “λαϊκής” ζωής, μοναζουν ξέχωρα, συναντιούνται μετά από χρόνια, ο άντρας δεν αναγνωρίζει την γυναίκα του, αυτή όμως τον αναγνωρίζει και επειδή τον αγαπάει, αποκρύπτει την ταυτότητα της μαζί με το φύλο της και πάει και μονάζει μαζί του, για να ζήσει μαζί με τον άντρα που αγάπησε. Η απόκρυψη του φύλου είναι για μένα ακόμα ένα δήγμα της μεγάλης… Διαβάστε περισσότερα »
Ποιος το παρουσίασε ως κακό;
Επίσης δεν έχω γράψει ούτε μία λέξη σε αυτό το κείμενο 🙂
Όλο το κείμενο είναι του θεολόγου κ. Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται.
Όλο αυτό το κείμενο για να αντιδράσεις σε αυτό που σου στην ουσία γράφεις και συ. Μάλιστα. Το δήγμα σημαίνει τσίμπημα παρεμπιπτόντως….