Μικροπράγματα
Γράφει ο Μ. Κ.
Διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο “Αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα: Τι έμαθα από την μέχρι τώρα θητεία μου…”, είπα να στείλω e-mail την δική μου πλευρά των πραγμάτων. Ακολουθεί η ιστορία μου:
Τελείωσα το λύκειο και δεν πέρασα σε κάποια σχολή. Είπα να κάνω την θητεία μου να τελειώνω με αυτό. Ήμουν 18 χρονών και πήγα εθελοντικά στην στρατολογία να καταταγώ. Ο στρατολόγος μου είπε πως αν θέλω να μπω τον Νοέμβριο θα πρέπει να πάω Ειδικές Δυνάμεις, ειδάλλως τον Φλεβάρη γιατί έχει πληρότητα το πεζικό. Αποφάσισα να πάω ειδικές δυνάμεις και να “κοπώ” για πεζικό αν δω τα σκούρα.
Έφτασα στο στρατόπεδο στο Μεγάλο Πεύκο ένα πρωί. Και εκεί άλλαξαν όλα. Από ένα παιδί που έπαιζε στους διαδρόμους του σχολείου, μπήκα σε ένα εχθρικό αρχικά περιβάλλον όπου όλοι ήμασταν στην ίδια κατάσταση: Ψαρωμένοι, φοβισμένοι χωρίς να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μας δώσανε ρούχα, μας ταΐσανε, μας κάνανε ιατρικές εξετάσεις, μας δώσανε υποχρεώσεις και ευθύνες. Μέσα σε μια μέρα είχαμε γίνει ήδη πιόνια. Την πρώτη νύχτα, λίγο πριν το σιωπητήριο ήμασταν ακόμα αρκετά μουδιασμένοι. 9 μήνες αυτό θα γίνεται; Πώς θα αντέξουμε;
Δυο μέρες μετά πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου κλαίγοντας ότι ασφυκτιώ. Ότι δεν αντέχω. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε πολλή πίεση από πολλές απόψεις τις πρώτες μέρες. Μέσα Νοέμβρη κάναμε με κρύο νερό μπάνιο, κοινές τουαλέτες/μπάνια, άθλιο φαγητό, 50 άτομα σε έναν θάλαμο, προετοιμασίες για ορκωμοσία και φωνές. Πολλές φωνές. Ένα ξένο και εχθρικό περιβάλλον.
Πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι που έφτασε η ορκωμοσία. Μετά, αν έβλεπα τα σκούρα, θα μπορούσα να πάω πεζικό. Ήρθε η εκπαίδευση Ειδικών Δυνάμεων. Ήταν εξουθενωτική. Δεν είχα καμία επαφή με γυμναστική. Κάναμε καταρρίχηση-αναρρίχηση, στίβο μάχης, πυρ και κίνηση, πορείες χιλιομέτρων, τρέξιμο συνεχώς, σκοποβολή. Πέρασαν οι μέρες και έβλεπα πως ωθούσα τον εαυτό μου στα όρια. Έβλεπα τα όρια μου και πως άντεχα κι άλλο. Μου άρεσε. Αποφάσισα να μείνω. Απέκτησα κι άλλο πείσμα.
Πήρα τον πράσινο μπερέ. Είχα αποκτήσει πειθαρχία. Όχι τόσο προς τον στρατό, αλλά προς τον εαυτό μου, ως μέσο αυτοσυντήρησης. Απέκτησα αυτοπειθαρχία.
Πήρα ειδικότητα. Έπρεπε να μείνω λίγο καιρό ακόμα στο Μεγάλο Πεύκο. Ήρθε η νέα σειρά. Πήρα την θέση αυτών που με διατάζανε όταν μπήκα εγώ. Ήμουν παλαιότερος. Απέκτησα ευθύνες που δεν είχα ποτέ πριν. Απέκτησα υπευθυνότητα.
Ήρθε η στιγμή που έφυγα μετάθεση σε παραμεθόριο. Σε νησί. Άλλο περιβάλλον πάλι. Άλλοι άνθρωποι. Άλλο κλίμα. Μόνιμοι αξιωματικοί, στρατιώτες με περισσότερη εμπειρία. Πήγαμε επιβίωση 6 ημερών σε βουνό, πήγαμε 50άρα (50χλμ πεζοπορία σε βουνά), κάναμε ασκήσεις και βόλτες με τα φουσκωτά και τους ΟΥΚ, κάναμε γυμναστική καθημερινά. Απέκτησα φίλους. Γίναμε ένα. Λέγαμε ιστορίες. Κουραζόμασταν μαζί. Έμαθα ομαδικότητα.
Ένα μήνα πριν απολυθώ η κούραση ήταν τόσο μεγάλη, τόσο καταστροφική που φλέρταρα με την σκέψη να τα παρατήσω. Με πίεσα όμως μέχρι τέλους. Τα κατάφερα. Βγήκα άλλος άνθρωπος από εκεί. Είδα τα όρια μου. Είδα το πείσμα μου. Είδα τον κόπο μου στο σώμα μου και στο πρόσωπο μου. Έγινα ώριμος. Από παιδί που μπήκα στο στρατόπεδο, βγήκα ένας νέος άντρας που είχε κουραστεί τόσο από την πίεση, την αϋπνία, την εξουσία, τα νεύρα που δεν με σταμάταγε τίποτα.
Έμαθα κάτι απ’ τον στρατό. Ανεπιφύλακτα. Θεωρώ την εμπειρία μου στον στρατό ως μια απ’ τις πιο περιπετειώδες και αξέχαστες. Όχι επειδή η υπόλοιπη ζωή μου ήταν/είναι βαρετή, αλλά επειδή η ζωή μου άλλαξε τόσο δραστικά αυτούς τους 9 μήνες, που με έκαναν αυτό που είμαι τώρα.
Ο στρατός είναι πάντα το πως τον βλέπεις. Πως θα τον αδράξεις. Πως θα τον προσεγγίσεις. Και βασικό: Τι χαρακτήρας είσαι. Άλλωστε είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και της ζωής μας. Άσχημη, κακή, ανατρεπτική μα πάντα αντιμετωπίσιμη.”
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα: Τι έμαθα από την μέχρι τώρα θητεία μου…
Ένα έχω να πω: γράφεις πολύ καλά, ξαναδώσε πανελλήνιες.
Δηλαδή τελικά ο στρατός μαθαίνει αυτοπειθαρχία και ομαδικότητα; μήπως μας κάνει και άντρες;
Ο φίλος δε συνάντησε, ειδικά στις ειδικές δυνάμεις, ούτε φασίστες, ούτε ρατσιστές, ούτε ομοφοβικούς όχι ως στατιστικό δείγμα του πληθυσμού αλλά ως συγκροτητικό στοιχείο του στρατού; Γιατί τέτοιο ξέπλυμα των ειδικών δυνάμεων;
Ε, ναι, βασικά ο στρατός και περισσότερο οι ειδικές δυνάμεις μαθαίνουν αυτοπειθαρχία και ομαδικότητα και αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός. Το τι σημαίνει “μας κάνει άνδρες”, είναι εντελώς υποκειμενικό, οπότε σε αυτό η απάντηση του καθενός εξαρτάται από τον ορισμό του για την λέξη “άνδρας” (λ.χ. για εμένα “άνδρας” είναι ο ενήλικος που έχει τα εξωτερικά γεννητικά όργανα του αρσενικού φύλου, οπότε ο στρατός δεν μπορεί να σε κάνει “‘άνδρα”) Το ζήτημα φασιστών, ρατσιστών και ομοφοβικών είναι άσχετο, καθώς δεν αναφέρεται σε τέτοια ζητήματα. Δεν λέει πουθενά ότι η νοοτροπία του μέσου στρατιωτικού των ειδικών δυνάμεων πρέπει να γίνει και… Διαβάστε περισσότερα »
Ωραίος ο κομάντο! Κι εγώ έκανα κέντρο στο Μεγάλο Πεύκο και αργότερα γύρισα για ΛΥΒ. Κρίνοντας από περιγραφές άλλων που πήγαν τελικά πεζικό, αν μου ξανά δινόταν η ευκαιρία πάλι στις Μοίρες Καταδρομών θα πήγαινα.
Κάποτε, όλα αυτά ήταν αυτονότητα. Όταν ερχόταν η σειρά σου να κάνεις τη θητεία σου, ήσουν έτοιμος να υπηρετήσεις την χώρα σου. Αλλά βλέπω ότι για 9 μήνες γράφτηκε ολόκληρο άρθρο. Για 19 τι θα έπρεπε να γραφτεί… Μπράβο στο παληκάρι που άντεξε αλλά αγαπητέ μου, άλλοι άντεξαν περισσότερα και για μεγαλύτερο χρόνο…
Κανε καταγγελία γτ θίχτηκε
Μπράβο ρε Ελληνάρα με 19μηνη θητεία…Γαλουχεις τους νέους απο το σχόλιο σου με την έλλειψη κόμπλεξ και συμπλεγματων που διακρίνεται… Εύγε