Οδυσσέας Σταυράκης (καπετάν Κανένας)
Αφιερωμένο στην Μαρία, την Κατερίνα, την Αφροδίτη και την Πόπη…
Αρχές του φετινού Σεπτεμβρίου, καθώς περπατούσα στην Ξενοφώντος, κοντά στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης,άκουσα γάτα να κλαίει. Άφησα να με οδηγήσει ο ήχος σ’ ένα χάρτινο κουτί που βρίσκονταν ανάμεσα σε σταθμευμένα αυτοκίνητα,σε ένα στενό. Μέσα στο κουτί βρίσκονταν το γατάκι που έκλαιγε,ένα τυφλό ασπρούλι με λίγο καφέ και μαύρο χρώμα στο μέτωπο,κάτι που με έκανε να καταλάβω πως πρόκειται για κορίτσι (οι τρίχρωμες γάτες είναι 99,9% θηλυκές). Είχε και γκρίζο όμως πάνω του,βρώμικο καθώς ήταν από την ταλαιπωρία. Ενάμισυ μέτρο πιο μακριά στο πεζοδρόμιο ήταν ακίνητο το αδερφάκι του, ένα τιγρέ γκριζούλι, κοριτσάκι και με κλειστά ματάκια κι αυτό. Δεν ήταν πάρα μερικών ημερών και τα δυο,ο ομφάλιος λώρος κρεμόταν ακόμα από τα κορμάκια τους που χωρούσαν στις παλάμες μου!
Η μανούλα τους δεν φαινόταν πουθενά και το κουτί ρηχό, για αυτό και μπόρεσε και το έσκασε για το άγνωστο η μια, είχε μέσα μια μπουρνουζέ πετσετούλα. Δίπλα κάποιος είχε αφήσει ένα πλαστικό μπολ με λίγο γάλα. Το κλάμα συνεχίζονταν με την ίδια ένταση και αναρωτήθηκα αν είμαι μόνο εγώ που το έχω προσέξει. Κοίταξα στις πολυκατοικίες τριγύρω για κάποιον άνθρωπο και το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό μιας μαυροφορεμένης γιαγιάς σ’ένα παράθυρο. Όταν άρχισε να μου φωνάζει, πήραν μπρος και οι γείτονες. Μια συνομήλικη της που καθόταν με το γιο της στο μπαλκόνι, ένας σαραντάρης που πάρκαρε το μηχανάκι του εκείνη την ώρα και μια κυρία αλβανικής καταγωγής που κατέβηκε από το διαμέρισμα της και με πλησίασε. «Τη μάνα τη σκοτώσανε άνθρωποι σε ένα πάρκο, εδώ πιο πάνω», μου είπε. «Είναι από προχτές εδώ. Τα πήρα χτες βράδυ να τα ταΐζω, αλλά έχω σκύλο και δεν τα δέχεται. Έτσι τα κατέβασα ξανά στον δρόμο». «Ποιος τα έφερε αρχικά εδώ;»ρώτησα. «Δεν ξέρω» μου απάντησε και μου έδωσε μια σύριγγα και λίγο γάλα για να τα ταΐσω εγώ. Μετά έφυγε.
Κάτι περισσότερο δεν έμαθα, ούτε και βρήκα κανέναν άλλο στη γειτονιά να τα φροντίσει. Παρόλα αυτά, έκατσα κάμποσο εκεί μπας και εμφανιζόταν ως θαύματος η μαμά γάτα. Τίποτα…Υπήρχαν κι άλλες γάτες τριγύρω, αλλά καμία δεν φαινόταν να της ανήκουν. Πήρα τηλέφωνο μια φιλόγατη φίλη που έμενε εκεί ανατολικά και σε λίγη ώρα της τα εμπιστευόμουν. Θα μπορούσε να τα φροντίζει, είχε ξανακάνει το ίδιο σε πολλές ακόμα περιπτώσεις στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς έπρεπε να φύγει σε λίγες μέρες στο εξωτερικό.«Οδυσσέα,το καλύτερο είναι να βρεθεί γατομαμά»μου είπε η φίλη μου. «Το γάλα της μανούλας τους δε μπορεί να το αντικαταστήσει τίποτα, κανένα σκεύασμα γάλατος σε σκόνη. Παρόλα αυτά, εγώ θα τα ταΐζω έτσι αλλά εσύ βάλε επειγόντως αγγελία. Ακόμα κι αν δεν βρεθεί γατομαμά, μήπως βρεθεί έμπειρος φροντιστής να τα αναλάβει όταν φύγω εγώ…»
Το έκανα. Οι δύο πρώτες μέρες ήταν απογοήτευση. Τόσες κοινοποιήσεις φίλων, αλλά κανένα ενδιαφέρον. Ρωτούσα όποιον μπορούσα να σκεφτώ κι εκτός ίντερνετ, πόρτα-πόρτα! Το καλό ήταν που τα γατάκια έτρωγαν με όρεξη, κοιμούνταν και σιγά-σιγά άνοιγαν και τα ματάκια τους!. Πέρασε έτσι μια εβδομάδα. Τελικά, το βράδυ πριν έρθει μια κοπέλα-φροντιστής εκτός Θεσσαλονίκης για να τα πάρει, η Ασπρούλα, όπως την είχαμε βγάλει στο μεταξύ, σταμάτησε ξαφνικά να τρώει. Ο κτηνίατρος που της έκανε μια δυναμωτική ένεση είπε πως είναι θέμα μεταβολισμού…Η μικρή άντεξε λίγο ακόμα κι έκανε το ταξίδι για την εξοχή μαζί με την αδελφούλα της που έδειχνε εντάξει προς το παρόν. Εκεί φτάνοντας, οι δυνάμεις της τελικά την εγκατέλειψαν. Άφησε την τελευταία της πνοή, αλλά όχι στον δρόμο μόνη. Μέσα σε αγκαλιά, έχοντας προλάβει να γνωρίσει λίγη αγάπη. Η Τιγρούλα άντεξε για καμιά βδομάδα περισσότερο, ώσπου εμφάνισε κι αυτή τα ίδια συμπτώματα. Κυριακή βράδυ.Το πρωί «έφυγε»κι αυτή. Θάφτηκε δίπλα στην αδερφούλα της, στον κήπο της κοπέλας. Αν η ζωή τους σταματούσε στην πόλη, τα σώματα τους το πιθανότερο ήταν να κατέληγαν στα σκουπίδια…
Αυτό που έφταιξε δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από κάποια κρυφή αρρώστια που τα βρήκε ξαφνικά. Χωρίς να έχουν πάρει αντισώματα, αφού μάλλον δεν θήλασαν ποτέ, ήταν ευάλωτα στους κινδύνους.
Ένα παράξενο που συνέβη όσο έψαχνα γατομαμά η φροντιστή ήταν το εξής: Μια κοπέλα από το Facebook ενδιαφέρθηκε να πάρει μόνο το ένα γατάκι, κάτι που δεν ήταν το ιδανικό μιας και ο χωρισμός τους αύξανε το ρίσκο του αν θα τα καταφέρουν ή όχι. Ζούσε μάλιστα κοντά στο σημείο που βρήκα τα γατάκια…Της είπα ότι αν δεν βρεθεί κάτι άλλο θα την ενημερώσω κι «ακολούθησε» ο ένας τον άλλον. Στο προφίλ της, αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν μια πρόσφατη κοινοποίηση από άλλη κοπέλα η οποία έδειχνε…τα «δικά» μου γατάκια! ή τουλάχιστον κάποια που τα έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Και η πιο παράξενη σύμπτωση ήταν που σε αυτή την ανακοίνωση έλεγε πως τα γατάκια βρίσκονται στα Κυβέλεια, σε δύο βήματα απόσταση δηλαδή από κει που τα βρήκα εγώ.
Επικοινώνησα ξανά με την κοπέλα που ήθελε μόνο το ένα και μου δήλωσε πως δεν έχει ιδέα. Έψαξα την άλλη τότε, αυτή που αρχικά είχε αναρτήσει την κοινοποίηση. Για να μιλήσω μαζί της έπρεπε να της κάνω «αίτηση φιλίας»…Ο διάλογος φαίνεται παρακάτω σε σκρίνσοτ. Δεν ξανάδωσε σημεία ζωής ποτέ ξανά.
Αυτό που προκύπτει όπως φαίνεται κι από τις δύο αναρτήσεις, τη δικιά της και τη δικιά μου, είναι πως τα γατάκια (αν όντως τελικά είναι τα ίδια, εγώ τα βρήκα σε «χαμηλότερο κουτί από ότι φαίνονται στις φωτογραφίες της) βρίσκονταν ΗΔΗ δύο μέρες στο δρόμο, από όταν τα εντόπισα σε άθλια κατάσταση.
Ήταν η Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, ενώ η ανάρτηση της κοπέλας είχε ημερομηνία 9 Σεπτεμβρίου…
Όπως και να χει, νεογέννητα πλασματάκια να γίνονται μπάλα στον δρόμο ανάμεσα σε “ένα παιδί”, “μια φοιτήτρια” η “δύο κοπέλες” για μέρες, σίγουρα δεν τους έκανε καλό.
Οπότε. Αν τυχόν βρεθούμε σε μια παρόμοια δύσκολη θέση να ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ:
Καταρχήν ψάχνουμε για τη μαμά γάτα. Μπορεί να πήγε προς… ανάγκη της ή να αναζητήσει την τροφή της. Μετά ρωτάμε γύρω στην περιοχή αν ξέρουν κάτι. Αν είναι μόνα τα γατάκια, τότε τα μεταφέρουμε με προσοχή και τα πάμε σε κάποιο κτηνίατρο για να δώσει τις πρώτες βοήθειες. Καλύτερο είναι βρεθεί άμεσα γάτα που θηλάζει ήδη τα μικρά της, αλλά είναι ρίσκο αν θα τα δεχτεί κι αυτά αφού είναι «ξένα». Αν τα δεχτεί τότε όλα καλά, εμείς ξενοιάζουμε γιατί όλα θα τα κάνει απορώ και πέρα η νέα τους μαμά. Ένα κόλπο είναι να τρίψουμε το ορφανό γατάκι πάνω της ή σε κάποιο δικό της γατάκι για να πάρει την οικεία μυρωδιά. Αν όμως δεν τα δεχτεί, τότε μέχρι να απογαλακτιστούν, να τρώνε στερεά τροφή δηλαδή (κροκέτες) πρέπει να τα φροντίσει άνθρωπος. Στο ίντερνετ υπάρχουν αναλυτικές οδηγίες που μπορεί να βρεις κανείς εύκολα. Προτιμήστε έγκυρα σάιτ! Το βασικό είναι πως πρέπει να βρίσκονται κάπου ασφαλή και ζεστά. Για αυτό και βάζουμε δίπλα τους κουβέρτες και μια θερμοφόρα, ένα μπουκάλι στην τελική, γεμάτο με ζεστό νερό.
Ακόμα και αν είναι καλοκαίρι η ζέστη είναι απαραίτητη. Το τάισμα πρέπει να γίνεται κάθε τρεις με τέσσερις ώρες. Ακόμα κι αν κοιμούνται, πρέπει να τα ξυπνάμε τα γατάκια. Αυτό με το τάισμα είναι το ζόρι γιατί απαιτεί κάποιον εκεί δίπλα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Τι γίνεται δηλαδή άμα πρέπει να φύγεις στη δουλειά; Για να κάνουν την τουαλέτα τους τρίβουμε με βαμβάκι τη κοιλίτσα τους, εκεί κοντά στα γεννητικά όργανα, αμέσως μετά το φαγητό. Αυτά…Ελπίζω ολόψυχα εσείς να σταθείτε πιο τυχεροί από τις δύο αδελφούλες και μένα.
