Γιώτα Κωνσταντινίδου
*χημειοθεραπεία και μαγιό
Η Ειρήνη, ένα πανέμορφο κορίτσι μόλις 23 χρονών δούλευε σε ένα κατάστημα με εσώρουχα από εκείνα που σταματάει για λίγο το βλέμμα σου για να στείλεις μια αστεία φωτό σε φίλους τρολάροντας ότι μπορεί να αγοράσεις κάτι τόσο σέξυ. Η Κατερίνα δέκα χρόνια μεγαλύτερη περνούσε από εκεί δύο φορές τη μέρα, μια το πρωί και μια το βραδάκι μετά τη δουλειά. Όταν συναντιόντουσαν αντάλλασσαν ένα όμορφο ζεστό χαμόγελο και έπιαναν κουβέντα για τον καιρό ή τους άντρες. Η Ειρήνη την προσκαλούσε συχνά να ρίξει μια ματιά αλλά η Κατερίνα γελούσε και μόνο στην ιδέα. Μια ζεστή μέρα αποφάσισε να δοκιμάσει ένα μαγιώ. Το αγόρασε με ενοχή λέγοντας «εσύ είσαι ένα νέο, φρέσκο κορίτσι, σεξυ εγώ δεν το χω καθόλου». Η Ειρήνη γούρλωσε τα μάτια της, «εγώ είμαι μια μανούλα με ένα αγοράκι 4 ετών που κάνει χημειοθεραπείες, οπότε δε νιώθω καθόλου σέξυ». Από τότε έγιναν αχώριστες.
*θέα δίχως ασανσέρ
Η κ. Ειρήνη και ο κ. Σπύρος είναι παντρεμένοι πάνω από 40 χρόνια. «Ποιος μετράει, κορίτσι μου, μετά τα 20 χρόνια, είναι σα να γίνεσαι ένα με τον άλλο, διψάω εγώ και τη βλέπω να βάζει νερό να πιει», με προλαβαίνει ο κ. Σπύρος που στο άκουσμα των 40 χρόνων έχω γουρλώσει τα μάτια μου. Εκείνος ξυπνάει στις 06:00 και ετοιμάζει καφεδάκι. Εκείνη στις 07:00 για να του παραπονεθεί που τη βγάζει όλη μέρα στο μπαλκόνι. Μένουν στο 4ο όροφο μια παλιάς πολυκατοικίας στο Ν. Φάληρο. Μια μέρα μου είπε, «έχουμε ωραία θέα, έλα, αλλά δεν έχουμε ασανσέρ».
*εφημερίδα
Όταν έφτασε στην εφημερίδα, η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Σκεφτόταν πώς αν λιποθυμήσει από το άγχος, θα είναι μεγάλη ξεφτίλα, αν υπολογίσεις ότι ξεκίνησε 2 ώρες πριν για να φτάσει στην ώρα της. Έπρεπε πρώτα να περάσει από το γραφείο του αρχισυντάκτη και μετά να κατευθυνθεί στα γραφεία για την ανάληψη καθηκόντων. Καθώς κατευθυνόταν στο γραφείο του, τη σταμάτησε ένας μαυροφορεμένος κύριος «εσύ είσαι, λοιπόν, το γελαστό κορίτσι που μας ήρθες σφήνα;». Τον αναγνώρισε, αμέσως, ήταν ένας γνωστός γραφιάς, του χαμογέλασε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Αναρωτιόταν μέσα της πού πήγε εκείνο το γελαστό κορίτσι που τους έπειθε όλους με το γέλιο της. Πριν λίγο έτρεχαν τα δάκρυα γιατί είχε κατέβει σε λάθος στάση στο Μετρό.
*Ιούλιος: εκείνος θα κοιτάζει μια πισίνα και εκείνη θα στριμώχνεται στο Μετρό
Της είχε κολλήσει ο στίχος, «Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα» και τον παρέφραζε συνέχεια σε κάθε ευκαιρία, «Τώρα θα κοιτάζεις μια λαοθάλασσα, τώρα θα στέκεσαι στην ουρά στην Εφορία Πειραιά να παρακαλάς μια κυρία που για κάποιο λόγο σε μισεί, ίσως επειδή φοράς ωραίο κραγιόν και φόρεμα, τώρα θα κοιτάζεις αγχωμένη το Μετρό, αυτό που αποτελεί μόνιμο αστείο στην πόλη σου, τώρα εκείνος θα κάνει όλη μέρα party και mingle γιατί ποτέ δε δυσκολεύτηκε στη ζωή του, αν δε δυσκολευτείς ποτέ στη ζωή σου διαβάζεις ποιήματα;» κι άλλα τέτοια άσχετα που τη βοηθούσαν να γελάει κυρίως με τον εαυτό της. Κι όντως, γι’ αυτόν Ιούλης ήταν η θέα μιας πισίνας, γι’ αυτήν Ιούλιος ήταν δυστοκίες, καθυστερήσεις, μπερδέματα, απογοητεύσεις, κούραση. Πώς γίνεται να πίστεψε ποτέ ότι του έμοιαζε, αυτή τουλάχιστον είχε διαβάσει και κάποια ποιήματα στη ζωή της.
*έχει ήλιο και είναι ωραία
Με πλησιάζει με τη μητέρα του και με ρωτάει ευγενικά πώς θα πάει στο μεγάλο νοσοκομείο που γραφει στο χαρτί. Η μητέρα του δε μιλάει καθόλου ελληνικά. Αγχώνομαι και ψάχνω να βρω στο κινητό μια διαδρομή για να εξηγήσω σ ένα μικρό παιδί με τραύμα στο χέρι. Εκείνος μ’ ενα πελώριο χαμόγελο ακούει προσεκτικά και μεταφράζει για τη μητέρα του. Μου συστήνεται, είναι ο Σακάι απο το Αφγανιστάν, είναι 3 χρόνια στην Ελλάδα και θα πάει δ´Δημοτικού, έμεινε 3 μερες στο νοσοκομείο μόνος και του αρέσει εδώ γιατί έχει ήλιο. Δεν αγχώνεται για τη διαδρομή, θα τα καταφέρει, με ευχαριστεί πολλές φορές κ αυτός και η μητέρα του. Εγώ, αυτό το αποκαλώ “πολιτισμό”.
*Συμβουλή της στήλης: «ξεβολευτείτε» από φίλους, δουλειές, έρωτες. Δύσκολο, επίπονο, αλλά αντέχεται και αντέχετε.
