«Είδα με τις φίλες μου στην παραλία ένα νεαρό άντρα που είχε κυτταρίτιδα…»

Από την Αικατερίνη Ουστάλλι

Πρόσφατα πληροφορήθηκα σχετικά με μια σωματο-δυσμορφική διαταραχή, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα μέχρι και σήμερα.

Ένας νεαρός στην παραλία αποτέλεσε αφορμή να μάθω για μια ψυχική διαταραχή και να γράψω την εμπειρία μου.

Συγκεκριμένα, ο περαστικός νέος έτυχε να έχει κυτταρίτιδα, ναι καλά διαβάσατε απλή κυτταρίτιδα, κάτι που κέρδισε το δικό μου ενδιαφέρον και της παρέας μου. Όντας βέβαια οι ίδιες αψεγάδιαστες, ημίθεες και τυφλωμένες από τον εγωκεντρισμό μας, αμέσως σχολιάσαμε τον άνθρωπο, ακριβώς επειδή δεν συμβάδιζε με την αισθητική μας. Όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, όποιος δεν ανταποκρίνεται στα υποκειμενικά μας κριτήρια περί κάλλους, μπορεί άνετα να γίνει έρμαιο της κριτικής μας.

Το καλό με τον χθεσινό τύπο είναι πως ο ίδιος δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα από τα τρία αλαζονικά κορίτσια που είχαν καρφώσει τα μάτια στους γλουτούς του. Απεναντίας, μας χαμογέλασε και μας χαιρέτησε με μία ταπεινή χειρονομία. Καθιστώντας μας σαφές ότι έχει συναντήσει αρκετές ίδιες περιπτώσεις και αν κάτι οφείλει να σχολιαστεί, τότε αυτό θα είναι η δική μας κακή αίσθηση του χιούμορ. Το πιο λογικό είναι πως ο νεαρός δεν προβληματίστηκε και πολύ, ίσα ίσα που του περάσαμε αδιάφορες.

Ωστόσο, ποιος μας εγγυάται πώς το επόμενο “θύμα” μας δεν θα υποφέρει από μια  ψυχική αδυναμία, όπως η σωματο-δυσμορφική διαταραχή;

Πρόσφατα πληροφορήθηκα για αυτή την διαταραχή, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα μέχρι και σήμερα. Η συγκεκριμένη διαταραχή αφορά ένα μικρό ποσοστό ατόμων και γεννά επίμονες αγωνιώδεις ενασχολήσεις με φανταστικά ή ελάχιστα ελαττώματα της εξωτερικής εμφάνισης, προκαλώντας κοινωνική και επαγγελματική επιβάρυνση του ατόμου.

Ακόμη λοιπόν κι αν εμείς αποφασίσαμε να μην ξανά κάνουμε το ίδιο λάθος, αδιαμφισβήτητα, μια άλλη παρέα θα ενδώσει σε ένα ανούσιο παιχνίδι σχολιασμού ολίγων δευτερολέπτων. Και ενώ η παρέα θα αστειεύεται για τις ατέλειες τρίτων, αυτοί οι τρίτοι θα παίρνουν σοβαρά αυτές τις απόψεις και θα δυσανασχετούν.

Εννοείται σε καμία περίπτωση αυτό το κείμενο δεν αποτελεί μια προσπάθεια εξιλέωσης μου, την οποία θα κέρδιζα μόνο αν ο χθεσινός νεαρός διάβαζε το κείμενο μου. Απεναντίας είναι η αναγνώριση του εξευτελιστικού μου τρόπου απέναντι σε αγνώστους. Μια ευκαιρία να αναζητήσει κανείς άλλους τρόπους διασκέδασης.

Είναι απολύτως φυσιολογικό, θέλω να πιστεύω, πως δεν εκλαμβάνουμε όλοι μας το ίδιο μια κριτική και πως δεν έχουμε όλοι την ίδια άμυνα στις αποκρουστικές απόψεις αγνώστων. Πολλοί άνθρωποι, ίσως κι εμείς οι ίδιοι, θλιβόμαστε από μια ανούσια κριτική και για μέρες ασχολούμαστε με αυτή, καθιστώντας τον καθένα άξιο κριτή μας.

Και σας ρωτώ ρε παιδιά: Μήπως τα δικά μας δύο λεπτά ειρωνείας ισοδυναμούν με τη θλίψη δύο ημερών κάποιου άλλου;

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Πρέπει να μιλήσουμε λίγο για τις φωτογραφίες άλλων που ανεβάζετε απ’ τις παραλίες