Ηλίας Τουμασάτος
Κοίταξε κι εσύ, έστω μια στιγμή, αυτά τα μάτια
Προσοχή: Δεν περιέχει σκληρές εικόνες, μονάχα παιδιά του πολέμου
Χρόνια με στοίχειωναν οι εικόνες των παιδιών του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, όπως τις είχε αποτυπώσει μοναδικά η Βούλα Παπαϊωάννου, αλλά και ο Σπύρος Μελετζής και άλλοι φωτογράφοι της εποχής. Όταν είχα πρωτοξεφυλλίσει το καταπληκτικό της λεύκωμα που είχε εκδώσει το Μουσείο Μπενάκη, ένα τραγούδι καρφώθηκε στο μυαλό μου: Το “Νανούρισμα” από τον “Ματωμένο Γάμο” του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σ’ εκείνους τους τόσο τρυφερούς στίχους του Νίκου Γκάτσου και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, όπως το ερμήνευσαν οι Σπείρα Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη στο δίσκο “Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο”.
Πέρισι κατάφερα και έφτιαξα αυτό το μικρό βίντεο για τους μαθητές μου. Ναι, και για μένα. Μα δεν μπορώ να το δω χωρίς να με παίρνουν τα κλάματα. Γιατί σκέφτομαι τον πατέρα μου που ήτανε είκοσι χρονών και ντυνόταν με κουρέλια, τη μάνα μου που ήταν μωρό και προσπαθούσανε να την κρατήσουν στη ζωή με φλούδες από καλαμποκόψωμο. Δυστυχήσανε οι πατεράδες κι οι παππούδες μας. Κι είμαι απ’ τους τυχερούς, γιατί άκουσα από τα στόματά τους πόσο φριχτό πράγμα είναι ο φασισμός, πόσο φριχτό πράγμα είναι ο πόλεμος.
Δεν ξέρω αν θα μείνει στο youtube, εννοείται πως τα πνευματικά δικαιώματα δεν είναι δικά μου. Εγώ έβαλα μόνο τα δάκρυα, και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
