Μικροπράγματα
Από την Αναστασία
Δεν είναι κάτι καινούργιο, ίσως και για αυτό να μην το παίρνουμε πια πραγματικά στα σοβαρά. Μάλλον είναι ένα ακόμα λάικ σε ένα repost που επιδεικτικά σχεδόν σε αναγκάζει. «Αν είσαι κατά της ενδοοικογενειακής βίας κάνε λάικ». Ναι,γι αυτό θα ήθελα να μιλήσω αγαπητέ αναγνώστη μάλλον γιατί αν δεν το κάνω θα πιστέψω, λανθασμένα, ότι αυτή τη φορά ίσως αλλάξει κάτι.
Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο εδώ και ώρα. Είμαι εικοσιδύο ετών και ανέχτηκα αρκετά. Μου πήρε κάποιο χρόνο (η μάλλον χρόνια) αλλά πλέον δε φοβάμαι. Δεν τον φοβάμαι. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά.
Ελλάδα 2019. Γεγονότα, εξελίξεις και μέλλον, ρευστά. Σε ένα φρενήρες πανδαιμόνιο με αλλαγές, καινούργιες κυβερνήσεις και τη νέα δεκαετία να πλησιάζει, ας στοχαστούμε για λίγο την ελληνική οικογένεια. Όχι γενικώς και αορίστως, ιδεατά και υποθετικά. Την πραγματική ελληνική οικογένεια.
Το «πρόσεχε τι θα πει ο κόσμος», το «μόνο να αρμέγετε ξέρετε», το «βούλωστο», τα χτυπήματα, τα μαυρισμένα μάτια, τα φοβισμένα βλέμματα, τις φωνές και τις πρωινές δικαιολογίες. «Έπεσα μωρε και χτύπησα λιγάκι». Γιατί εμείς είμαστε μια εξαιρετική κατά τα αλλά οικογένεια, τέλεια, πρότυπο. Σίγουρα υπάρχουν σπίτια που όντως τα μέλη τους σέβονται το ένα το άλλο. Τα θαυμάζω πραγματικά απλά δεν έτυχε να βρίσκομαι σε ένα από αυτά.
Είμαι θύμα ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής και ψυχολογικής από τα έξι μου χρόνια. Δε με αφορά η ρετσινιά και δεν ντρέπομαι ούτε στάλα να το πω, άλλωστε δεν θα πρέπει να ήμουνα εγώ εκείνη που θα ντρεπόταν. Καταστάσεις ακρότητας, συγκάλυψης, συγχώρεσης και πάλι από την αρχή, σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο που στενεύει κάθε φορά και περισσότερο. Σε πνιγεί, σε εξοντώνει, σου αφαιρεί κάθε λαχτάρα ζωής, μέχρι που στο τέλος σε πετά, κουρέλι, έτοιμο να δώσεις μια ακόμη ευκαιρία, στρουθοκαμηλίζοντας, έχοντας την ψυχολογία του θύματος και του φταίχτη ταυτόχρονα.
Γύρω σου ακούς τις γνωστές φωνές από τους λίγους ξέρουν αλλά δεν το ζουν. Δεν πειράζει, κάνε λίγη υπομονή,δε θα το ξανακάνει, δεν πρέπει να χωρίσουν οι γονείς σου, το ξέρω δεν είναι σωστό αλλά τι να κανείς είναι εξαρτημένος-νευρικός-οξύθυμος.
Η βία όμως αγαπητή ελληνική κοινωνία δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν καταλαβαίνει δικαιώματα, δεν κοιτάζει ηλικίες και φύλα. Άλογα όμως, φαίνεται ότι ακόμη και σήμερα η κινητοποίηση και η δράση μας περιορίζεται σε ένα θυμωμένο emoji. Σύλλογοι, μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και οργανισμοί έστω και υποτυπωδώς υπάρχουν.
Το πρόβλημα μας βρίσκεται στη νοοτροπία.
2017, 38 καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία. 2018, 31, οι αντίστοιχες κλήσεις στην τηλεφωνική γραμμή sos ήταν πάνω από δυο χιλιάδες. Αυτό είναι το κοινωνικό υπόβαθρο και η ηθική πυξίδα του Νεοέλληνα. Γνωρίζει, ακούει, βλέπει, κουτσομπολεύει ως τρίτος. Φοβάται, κρύβεται, ντρέπεται, μακιγιάρεται ως άμεσα εμπλεκόμενος.
Και ως δράστης; Δεν έκανε και κάτι, ζήτησε ένα συγγνωμη (ή και όχι) και την επόμενη μέρα τα ίδια. Γιατί ξέρει ότι κανένας δε θα μιλήσει, έχει το χρήμα, την εξουσία, τον έλεγχο, το αντριλίκι, μπορεί και να μην θυμάται τι έκανε την επόμενη μέρα.
Δεν μιλούσα για πολλά χρόνια. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί δεν έχουν βγάλει κουβέντα. Να μην το μάθει η γειτονιά και μιλάει. Σήμερα όμως ειδα στα μάτια του μικρού μου αδερφού την ίδια έκφραση που είχα ως παιδί. Βρέθηκα ξαφνικά μικρό κοριτσάκι να τρέμω στην ιδέα της δερμάτινης ζώνης κι να αναρωτιέμαι πως γίνεται να θέλει να με χτυπήσει, τι έκανα λάθος, γιατί; Σήμερα μπορεί να μη σήκωσε το χέρι του •αύριο όμως φίλε συγγενή, γείτονα, δάσκαλε θα το κάνει. Και αν δε το κάνει, μια γλώσσα είναι το ίδιο επώδυνη κάποιες φορές με μια ζώνη. Δεν είναι όλοι και όλες στη θέση να πάνε στο αστυνομικό τμήμα και να πούνε ότι έχουν υποστεί βία, ειδικά εντός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.
Κάποιοι είναι παιδιά μην το ξεχνάς. Δεν άφησες το περιθώριο έτσι και αλλιώς, σε όσους θα μπορούσαν,να μη νιώθουν ξανά θύματα στην προσπάθεια να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Γι αυτό ξυπνά! Για κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί που αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο του κάθε νταή. Γιατί ναι οι πραγματικοί μάγκες είναι αυτοί που σέβονται, εκτιμούν και υπερασπίζονται. Οι υπόλοιποι θα έπρεπε να τα ‘χαν πει ήδη με το συνήγορο υπεράσπισης αλλά κανένας δεν τους έδωσε αυτή την «ευκαιρία».
Δώδεκα και κάτι. Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες. Αλλά καμία λέξη, κανένα μέικ απ, καμία συγγνώμη, καμία διεθνής μέρα κατά της βίας δεν έχει νόημα χωρίς πράξεις. NEVERMORE!
Κάθε φορά από ακούγαμε να παρκάρει το αμάξι έξω από το σπίτι η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά… Ο μικρός μου αδερφός μου γουρλωνε τα μάτια του και παρακαλούσε να μην είναι η σημερινή από εκείνες τις μέρες που η μόνη του κίνηση ήταν να βγάλει τη ζώνη και μας μας δώσει ένα μάθημα. Όταν δεν γύριζε σπίτι, ο ύπνος μας ήταν ήσυχος και δεν ακολουθούσε βρεξιμο του κρεβατιού κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Στο μυαλό μας επικρατούσε η ψευδαίσθηση πως σε όλες τις οικογένειες ”Ο μπαμπάς δερνει με τη ζώνη” Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό.