Μικροπράγματα
Από την Έβελυν Αποστόλου
«Δουλεύοντας με την απώλεια» ή αλλιώς, «πώς δούλεψα με τον καρκίνο»
Στα 36 μου βίωσα μία ισχυρή απώλεια, κλεψιά είναι η σωστή λέξη, γεγονός που οδήγησε το σώμα μου μέσα σε δύο μήνες να βγάλει έναν κακοήθη όγκο στον δεξί μαστό.
Η ιστορία μου ξέρεις, είναι παρόμοια με όλων των καρκινοπαθών. Εμείς οι καρκινοπαθείς είμαστε συνήθως ισχυρογνώμονες και κρυψίνοι, πολύ κτητικά άτομα, μεθοδικά και τακτικά, εγκλωβισμένα στο πρωκτικό στάδιο εξέλιξης, όπως έχει μελετήσει ο Φρόιντ. Σε αυτό το δεύτερο στάδιο της παιδικής μας ηλικίας λοιπόν, ματαιωθήκαμε μεσω της ψυχρής και απρόσωπης επαφής με την μητέρα, όπως φυσικά συνέβη στα περισσότερα παιδιά μετά τη βιομηχανική επανάσταση.
Ζώντας έτσι, σε αυτό το στάδιο όλη μου τη ζωή μέχρι τα 36, έχω να σου πω, πως η ζωή μου ήταν μια χαρά, χωρίς αρρώστιες και εμφανείς δυσκολίες γιατί έλεγχα τα πράγματα όπως εγώ ήθελα.
Ήρθε όμως κάποια στιγμή η απώλεια, η τόσο ανυπέρβλητη, η τόσο κτητική και η τόσο ντροπιαστική. Ναι, ήμουν τόσο «ερωτευμένη» με το αντικείμενο της απώλειας, τόσο δεμένη μαζί του, που δεν μπορούσα καν να αποδεχτώ αυτό που συνέβη. Έκανα το λάθος να μην μοιραστώ την απώλεια, νομίζοντας πως ο εφιάλτης που ζούσα θα εξαφανιζόταν με κάποιο μαγικό τρόπο… Έτσι το σώμα μου αντικατέστησε αυτό το κενό που δημιούργησε η απώλεια, με έναν όγκο που δεν θα με εγκατέλειπε ποτέ…
Πραγματικά, πόσοι καρκινοπαθείς δεν είχαν βιώσει πριν τον καρκίνο μια ισχυρή απώλεια, έναν θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, μίας καριέρας, μιας σταδιοδρομίας, ενός έργου, ένα διαζύγιο, ακόμα και το να βγει κανείς στη σύνταξη.
Δεν ισχυρίζομαι πως όσοι απωλέσουν κάποιον ή κάτι, θα πάθουν καρκίνο. Παθαίνουμε καρκίνο όσοι είμαστε τόσο κτητικοί, που έχουμε προσωποποιήσει τα αντικείμενα, το σπίτι, την εργασία τόσο που ταυτίζονται με τον εαυτό μας, με το εγώ μας.
Παίρνοντας λοιπόν το μήνυμα του καρκίνου στη ζωή μου, αποφάσισα να αλλάξω ζωή. Γιατι ο καρκίνος δεν είναι αρρώστια, είναι ένα μήνυμα, μήνυμα πως χρειάζεται θεραπεία ο ψυχισμός. Ο καρκίνος αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής. Είναι το σύμπτωμα, είναι η προειδοποίηση όταν βιάζουμε τη φύση μας. Δεν είναι κατάρα, δεν είναι θεϊκή τιμωρία, ούτε παραδειγματισμός.
Ασχολήθηκα εντατικά μέσω της ψυχοθεραπείας, του group therapy, του προγράμματος 12 βημάτων, με την προσωπικότητα και τα στοιχεία του χαρακτήρα μου. Είδα κατάματα τα προτερήματα και τα ελαττώματα μου. Αναγνώρισα τα λάθη μου και συγχώρεσα τον εαυτό μου που δεν με είχα αγαπήσει αρκετά. Πέταξα τύψεις και ενοχές στον κάδο των αχρήστων. Εργάστηκα και κατάφερα μια τεράστια αλλαγή στη ζωή μου κάνοντας στροφή 180 μοιρών. Γιατί η κρίση του θανάτου σε μερικούς ανθρώπους γίνεται μια καταπληκτική ευκαιρία αναγέννησης!
Καίρια αλλαγή και μεγίστης σημασίας στη ζωή μου ήταν και είναι η δημιουργία αληθινών και αγαπητικών σχέσεων, βασισμένων στην ελευθερία, την επικοινωνία και την ξεδιαντροπιά 😉
Μετέτρεψα έτσι σιγά σιγά την κτητικότητα και τον έλεγχο (που ισοδυναμούν με θάνατο) σε σχέσεις και ελευθερία (που ισοδυναμούν με ζωή) φτάνοντας να ζω μια ζωή που ούτε είχα φανταστεί…
Έτσι πορεύομαι και έτσι θα συνεχίσω… να εξελίσσομαι, να σχετίζομαι, να ταξιδεύω!
Σου εύχομαι κι εσένα ένα υπέροχο ταξίδι αυτοανακάλυψης και ψυχοθεραπείας γιατί το αξίζεις!
Φωτογραφικό στιγμιότυπο από την έκθεση «Υπενθυμίσεις Ζωής» του φωτογράφου Stef Tsakiris , που πραγματοποιήθηκε στο TOMs.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οι αντιδράσεις: Όλοι μιλάνε για τη συνέντευξη του Αντίνοου Αλμπάνη για τον καρκίνο
