Μικροπράγματα
Κείμενο: Γ.Π.
Η καθημερινότητα εν μέσω πανδημίας είναι δύσκολη για όλους. Άνθρωποι ανά τον κόσμο αντιμετωπίζουν καταστάσεις πρωτόγνωρες,παλεύοντας να μειώσουν την εξάπλωση του ιού με κάθε κόστος..
Δεχόμαστε καταιγισμό ειδήσεων, φυλάσσουμε τις ευπαθείς ομάδες, δείχνουμε άκριτη αυστηρότητα στα μέτρα που θα μας κρατήσουν ζωντανούς, κλείνουμε τις επιχειρήσεις τους δύσκολους αυτούς καιρούς και καταβάλουμε πρωτοφανείς προσπάθειες ο καθένας ξεχωριστά στο όνομα της «προσωπικής ευθύνης». Βιώνουμε τρομερές ελλείψεις στα νοσοκομεία και καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων ακόμη και χωρίς τις βασικές προϋποθέσεις υγιεινής σε ένα κράτος που μετά βίας μπορεί να στηρίξει τις απαιτήσεις του.
Κάπου εκεί με όλη τη φιλοπατρία και τη φιλεύσπλαχνια που μας διατρέχει τις τελευταίες βδομάδες δεν αναρωτήθηκε άραγε κανείς αν όντως τα μέτρα που λαμβάνουμε είναι ουσιώδη ενώ στρατόπεδα λειτουργούν χωρίς καμία αλλαγή, πρόληψη και μέτρα προστασίας όχι μόνο από τον κορωνοϊό αλλά από κάθε λογής ασθένεια.
Ρίχνοντας μια ματιά στα στρατόπεδα της χώρας εν μέσω πανδημίας παρατηρούμε τρομακτικές συνθήκες, απουσία υγιεινής και αδιαφορία. Πώς είναι μια χώρα θωρακισμένη όταν στα στρατιωτικά της κλιμάκια συναντούμε κτήρια στα όρια της εγκατάλειψης, με τουαλέτες που αναβλύζουν απόβλητα από τις αποχετεύσεις, χωρίς απολυμαντικά, καθαριστικά και άλλα στοιχειώδη μέσα όπως τα λάστιχα που είναι λιωμένα ενώ ταυτόχρονα οι επιπλήξεις για την καθαριότητα είναι καθημερινό φαινόμενο των ανώτερων,λες και ζουν σε άλλον κόσμο, κάνοντας μας να σκεφτούμε ακόμη μια φορά ποιος ο ρόλος των μεσαζόντων και των αρμόδιων φορέων; Επιπλέον κανείς θα συναντήσει φωλιές πουλιών στα μαγειρεία ενώ οι φαντάροι καλούνται να ξεπλύνουν τους δίσκους του φαγητού σε εξωτερικές γούρνες με νερό ενώ τα σφουγγάρια αποτελούν εστίες κάθε λογής μικροβίων. Στον ίδιο εξωτερικό χώρο αδέσποτα ζώα δημιουργούν αγέλες προσπαθώντας να επιβιώσουν από τα αποφάγια των φαντάρων. Ζώα εξαθλιωμένα χωρίς φροντίδα, δέσμια της ανευθυνότητας των «υπευθύνων».
Στα ακόμη σημαντικότερα και πιο επίκαιρα, είναι γνωστόν πως τα μέτρα που έλαβε το κράτος για τους «ελεύθερους-πολιορκημένους» του είναι η στέρηση εξόδου και οι αναβολές των αδειών τους. Φυσικά σε αυτή την απερίγραπτη κατάσταση δεν μπορούν να μην υπάρχουν εξαιρέσεις. Άτομα που τους επιτρέπεται η αποχώρηση από το στρατόπεδο, επιστρέφουν σπίτι τους είτε χάρη ιδιαίτερης μεταχείρισης, είτε εξαιτίας της ανικανότητας του συστήματος να ρυθμίσει ακόμη κ το πιο απλό, τις μετακινήσεις των στρατιωτών του με ασφάλεια.
Τα προβλήματα είναι πολλά σε έναν θεσμό που εκτελείται αναχρονιστικά, απασχολώντας ένα μεγάλο ποσοστό του δημοσίου τομέα με ανθρώπους που ακόμη κι αν διαφωνούν είναι τα χέρια τους δεμένα και εφησυχάζονται με την άποψη «Έλα μωρέ έτσι είναι ο στρατός!».
Κουραστήκαμε, λοιπόν, να ακούμε για το καθήκον όλων μας να φυλάσσουμε την πατρίδα όταν εκείνη δεν προφυλάσσει εμάς!
Είναι λυπηρό να σιωπούμε ειδικά τις κρίσιμες αυτές στιγμές και να στέλνουμε τους ανθρώπους μας εκτεθειμένους σε έναν τέτοιο κίνδυνο παντελώς απροστάτευτους! Η πολιτεία υποχρεούται να λάβει μέτρα και για αυτά τα παιδιά που είναι κλεισμένα επ’ αόριστον και διακινδυνεύουν την δική τους υγεία αλλά εν συνεχεία των υπολοίπων γιατί ποιος μας διαβεβαιώνει ότι αν ο ιός καταλαγιάσει και τα στρατόπεδα ανοίξουν μαζί τους δεν θα σκάσει και αυτή η βόμβα και θα εξαπλωθεί στη χώρα μαζί με αυτούς που δεν φταίνε μα λαχταρούν να γυρίσουν στις οικογένειες τους;
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Σε 5 ηλίθιους φάνηκε αστείο το θέμα!!!!