Για τον ανεγκέφαλο που έθεσε στην παρέα το δίλημμα “Θα προτιμούσατε ο γιος σας να γίνει αδερφή ή ναρκομανής;”

Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα σε ένα κάλεσμα, από αυτά που ξέρεις μόνο τον οικοδεσπότη και κανέναν άλλο, και όλοι οι άλλοι είναι παρέα, κι εσύ αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί, και προσπαθείς κάπως μάταια να κοινωνικοποιηθείς γιατί όλοι οι άλλοι γνωρίζονται τόσο καλά που επικοινωνούν με τους δικούς τους κώδικες…. Φαντάζομαι πως σε όλους μας έχει τύχει αυτό, και μάλλον πάνω από μια φορά!

Σε αυτό το κάλεσμα λοιπόν, κι εκεί που τσιμπολογούσα το τυροπιτάκι μου και χαμογελούσα αμήχανα, άκουσα έναν τύπο στο background να θέτει στην ομήγυρη το εξής τιτανοτεράστιο δίλημμα:

“Αν είχατε γιο, θα προτιμούσατε να γίνει αδερφή ή ναρκομανής;”

What???? Ξαφνικά τέντωσα τα αυτιά μου και σκέφτηκα: «Έφη, η βραδιά αποκτά ενδιαφέρον».

Αφού η ομήγυρις κατάπιε την μπουκιά της, μπήκε σε διαδικασία να απαντήσει. Κανονικά και με επιχειρήματα. Σαν να τους είχαν ρωτήσει αν προτιμάνε βουνό ή θάλασσα, σινεμά ή θέατρο, κιθαρίστα ή ντράμερ.

Και σας έχω και καλύτερο. Υπήρξαν άνθρωποι (κανονικοί, από αυτούς που ζουν και αναπνέουν δίπλα μας) που επέλεξαν την κουρτίνα “ναρκομανής”!!!!

Αντέχετε και τη συνέχεια; Ναι φυσικά, είχαν και επιχειρήματα. Γιατί αν γίνεις ναρκομανής μπορεί να απεξαρτηθείς και να σωθείς κάποια στιγμή ενώ αν γίνεις “αδερφή” πολύ δύσκολα σώζεσαι! (Μα πώς φίλε μου, σώζεσαι. Ταινίες δεν βλέπεις; Υπάρχει και το ηλεκτροσόκ, η λοβοτομή, η μετάνοια και συστηματική προσευχή που με τόση επιτυχία εφαρμόστηκαν στο παρελθόν.)

Αγαπητέ ανεγκέφαλε, μικροτσούτσουνε ελληνάρα (ναι ξέρω ότι ξεφεύγω αλλά και η βλακεία έχει τα όριά της!), κατ’ αρχάς εύχομαι να μην έχεις παιδιά και να μην αποκτήσεις ποτέ.
Κατά δεύτερον, θα σου πρότεινα να κάνεις ένα διάλειμμα από την μίζερη τακτοποιημένη ζωούλα σου και να πας μια βόλτα στην Ομόνοια ή το Πεδίο του Άρεως ή όπου αλλού έχουν μετατοπιστεί τα στέκια των ναρκομανών. Και να δεις αυτές τις σκιές ανθρώπων να περιφέρονται εκλιπαρώντας για τα 50 λεπτά που τους λείπουν προκειμένου να συμπληρώσουν τη δόση τους. Και μετά, αν αντέχει κι άλλο η μικρόψυχη καρδιά σου, πήγαινε να συναντήσεις γονείς παιδιών που έχουν πέσει στα ναρκωτικά.

Δώστους την ευκαιρία να σου μιλήσουν για το γολγοθά τους και την αγωνία που ζουν κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, μην τυχόν και τους ανακοινώσουν αυτό που δεν μπορούν καν να σκεφτούν. Και αν τολμάς μετά, ρώτα τους αν θα προτιμούσαν το παιδί τους να ήταν “αδερφή” αντί για ναρκομανής. Γιατί αν ήσουν γονιός, ή αν είχες την παραμικρή επαφή με το συναίσθημά σου, θα ήξερες καλά πως δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης στη σκέψη ενός γονιού από το να συμβεί κάτι μοιραία κακό στο παιδί του (ούτε καν τη λέξη δεν μπορώ να ξεστομίσω).

Τώρα όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος του διλήμματος, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Το να είναι κάποιος – ή το ίδιο σου το παιδί – ομοφυλόφιλος ή “αδερφή” όπως αρέσκεσαι να τους αποκαλείς, δεν καταλαβαίνω σε ποιο ακριβώς επίπεδο σε ενοχλεί. Προσωπικά, το μόνο που θα με ενοχλούσε, θα ήταν η μείωση των πιθανοτήτων να γίνω κάποια στιγμή γιαγιά. Αν και ελπίζω πως μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, θα έχουν σωπάσει οι συντηρητικές φωνές σαν την δική σου και τα gay ζευγάρια θα έχουν αποκτήσει ίσα δικαιώματα, όπως ήδη γίνεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου που θέλουν να αποκαλούνται “πολιτισμένες”. Κατά τα λοιπά, οι σεξουαλικές επιλογές του κάθε ανθρώπου (ναι, ναι, ακόμα και του παιδιού μου) είναι δικό του θέμα και ουδόλως θα έπρεπε να με/σε/μας αφορούν.

Κλείνοντας να πω πως το να είσαι γονιός, γονιός-άνθρωπος και όχι γονιός-τύραννος, προϋποθέτει να αντιμετωπίζεις με σεβασμό την όποια διαφορετικότητα, γιατί, θα σου πω κάτι που ίσως σε ξαφνιάσει. Τα παιδιά δεν βγαίνουν σε καλούπια ούτε και με καρμπόν, το κάθε ένα είναι μοναδικό και διαφορετικό. Αν δεν αντέχεις και δεν μπορείς να αποδεχθείς την όποια διαφορετικότητά του παιδιού σου και προσπαθήσεις να το φέρεις στα δικά σου μέτρα και σταθμά, τότε άστο, πάρε καλύτερα ένα καναρίνι που όλα τραγουδάνε λίγο πολύ το ίδιο ή τέλος πάντων έτσι ακούγεται στα αφτιά σου!

(Από το ‘Πρώτη Φορά Μαμά‘)