Το σκουπίδι στο χαρτί λεκιάζει, το σκουπίδι στην οθόνη λάμπει.
Αυτές τις ημέρες, επειδή τα γαβγίσματα της τηλεόρασης και το χάος του διαδικτύου δεν αντέχονται, ένιωσα την ανάγκη να αγοράζω εφημερίδες, όχι μόνο Κυριακή, όπως κάνω πάντα, αλλά και μέσα στη βδομάδα. Μία μέρα απ’ τη μια πλευρά, μία μέρα από την άλλη.
Και ξέρετε κάτι; Νιώθω ότι βρήκα την υγειά μου. Έχουμε καλές εφημερίδες. Και μέσα στις σελίδες τους, μπορείς να βρεις εξαιρετικά κείμενα. Αναλύσεις, απ’ όλες τις πλευρές, με επιχειρήματα, δομημένος λόγος, επώνυμα άρθρα και όχι ανώνυμα κόπι-πέιστ. Κείμενα που θα ήθελες να τα γράψεις, που τα ζηλεύεις.
Όχι ότι κι εκεί δεν βρίσκεις σκουπίδια. Αλλά το σκουπίδι πάνω στο χαρτί λεκιάζει, ενώ στην οθόνη λάμπει. Κι είναι κρίμα, πολύ κρίμα, που οι κυκλοφορίες έχουν συρρικνωθεί, που χάνουμε το χαρτί, και τρέχουμε όλοι στην εικόνα και στην οθόνη. Μάλλον γι’ αυτό χάνουμε όλοι την ψυχραιμία μας.
Θα μου πείτε, είναι πολυτέλεια η εφημερίδα κάθε μέρα, με τόση πληροφορία τζάμπα στο δίκτυο. Είναι πολυτέλεια ένα ευρώ (άντε 1,30); Για κάποιους ίσως είναι. Κι είναι περιττή πολυτέλεια, μια και όλα είναι πια μπροστά στα μάτια μας; Ναι, αλλά πού είναι η ήρα και που είναι το στάρι; Νιώθω να με πνίγει όλος αυτός ο θόρυβος, ο ορυμαγδός ατάκτως ερριμμένων ειδήσεων, ιδίως έτσι όπως πέφτουν στα μούτρα μου στα κοινωνικά δίκτυα. Και έχω πιάσει τον εαυτό μου, ακόμα και στα σάιτ των εφημερίδων, να διαβάζω μόνο τίτλους και να προσπερνώ. Αυτός ο πληθωρισμός έχει σκοτώσει την ενημέρωση και έχει απογειώσει τη φτήνια και το κ(λ)όπι-πέιστ.
Τέλος πάντων, ίσως είμαι πολύ παλιός για την καινούρια πραγματικότητα. Αλλά νιώθω πως δεν πρέπει να το χάσουμε το χαρτί. Και κάποτε τα ηλεκτρονικά μέσα που σέβονται τον εαυτό τους θα πρέπει να ζητούν μια μικρή συμμετοχή από τους αναγνώστες τους, κι εμείς να είμαστε διατεθειμένοι να δίνουμε ένα αντίτιμο. Μια μικρή συνεισφορά, έστω εθελοντική. Όχι γιατί εκτιμάς αυτό που πληρώνεις. Αλλά διότι και η πνευματική εργασία έχει αξία, έχει κόπο. Και η πληροφορία, και η είδηση, έχει αξία. Γιατί είναι καλύτερο αυτός που γράφει να ζει (και) από σένα και όχι αποκλειστικά από αλλού. Εκείνο το αλλού, όσο πιο μακριά είναι από σένα, τόσο θα σε πονάει η κυριαρχία του. Και η ελευθεροτυπία μπορεί να πεθάνει από την πείνα, ή από την εξάρτηση που φέρνει μοιραία αυτός ο πληθωρισμός.
Εγώ θα το προτείνω: Αγοράζετε εφημερίδες. Κάνει καλό.